Το ατομικό απέναντι στο συλλογικό, η θυσία του ενός για το κοινό καλό και η ιστορία αυτού που δεν είχε μέχρι τώρα ακουστεί. Αυτά πραγματεύεται η «Πετριχώρα» στο Θέατρο Αυλαία. Βασισμένη στο θρυλικό δημοτικό τραγούδι «Το Γιοφύρι της Άρτας» και τις βαλκανικές εκδοχές του, μας βυθίζει σε μιαν άλλη πραγματικότητα και μας παρουσιάζει την ιστορία της Λυγερής, από την πρώτη επαφή της με τη μοίρα, έως την τελική προδοσία από τον Πρωτομάστορα και τους υπόλοιπους συντοπίτες της, και το τραγικό χτίσιμό της στα θεμέλια του γεφυριού. Ο Θάνος Πουμάκης, ο οποίος ενσαρκώνει τον βοηθό του Πρωτομάστορα, μιλά στην Karfitsa για την παράσταση.
Συνέντευξη: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Τι θα δει ο θεατής και αν ξεχωρίζει το έργο από τη λαϊκή ιστορία του Γεφυριού;
Το έργο βασίζεται ακριβώς στη λαϊκή ιστορία του Γεφυριού της Άρτας, δοσμένης με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ο θεατής παρακολουθεί την ιστορία της Λυγερής και του Πρωτομάστορα, καθώς και το χρησμό που δίνεται από την ανώτερη δύναμη (στην προκειμένη από το Πουλί), όχι μόνο μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών αλλά και από την πλευρά του χωριού. Χρησιμοποιώντας τις φωνές και τα σώματά μας δημιουργούμε εικόνες και δίνουμε φωνή σε κάθε μέλος του χωριού, ώστε η ιστορία να ειπωθεί από όλους και από τον καθένα ξεχωριστά. Με αυτόν τον τρόπο υπογραμμίζεται πως το βαθιά προσωπικό γίνεται βαθιά συλλογικό και αντίστροφα.
«Τι κοινωνία είναι αυτή που χρειάζεται να χτίσει Λυγερές για να προοδεύσει;» Θα ήθελα να μου το σχολιάσετε.
Αυτή η φράση εμπεριέχει μια ερώτηση που δυστυχώς κάνουμε όλοι στους εαυτούς μας καθημερινά. Στο πρόσωπο της Λυγερής αντικατοπτρίζονται όλοι όσοι χρειάζεται να χτίσουν ή να χτιστούν, συναισθηματικά, πνευματικά, ψυχικά, αλλά και οικονομικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, πολιτικά και πολλές φορές σωματικά στην κυριολεξία (βλέπε πόλεμοι, χωρίς να χρειάζεται καν να ανατρέξουμε στο παρελθόν), μόνο επειδή αυτό το χτίσιμο φαίνεται στα μάτια κάποιων ως η μόνη λύση για πρόοδο.
Τι συναισθήματα θέλετε να προκαλέσετε στο κοινό;
Δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κανένα συναίσθημα. Το κοινό είναι εκεί για να βιώσει την ιστορία όπως εκείνο θέλει. Άλλωστε τα συναισθήματα είναι κάτι πολύ προσωπικό. Εμείς είμαστε εκεί για να πούμε την ιστορία όσο καλύτερα μπορούμε. Αν καταφέρουμε και οι θεατές φεύγουν έστω και λίγο διαφορετικοί από ότι ήρθαν, αυτό για εμάς είναι επιτυχία.
Το έργο πραγματεύεται μεταξύ άλλων τη σύγκρουση του ατομικού με το συλλογικό. Πώς μπορούν αυτά τα δύο να συμβαδίσουν στην κοινωνία του σήμερα;
Αυτά τα δύο θα μπορέσουν να συμβαδίσουν όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν ότι είναι πολιτικά όντα (όχι με την έννοια της πολιτικής αλλά με την έννοια του πολίτη της κοινωνίας), αναγνωρίσουν τη θέση τους μέσα στην κοινωνία και συμβαδίσουν μαζί της χωρίς έντονες εγωιστικές τάσεις προς το σύνολο και αφήσουν τις ακραίες θεοκρατικές αντιλήψεις. Αλλά αντίστοιχα και όταν η κοινωνία και κυρίως οι εκπρόσωποί της μπορέσουν να δημιουργήσουν το πλαίσιο στο οποίο οι πολίτες θα ζουν ελεύθεροι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να μπορούν να απολαύσουν και να ασκήσουν τα δικαιώματά τους.
Τι ανταπόκριση βλέπετε από το κοινό της Θεσσαλονίκης στην παράσταση;
Το κοινό έχει αγκαλιάσει την παράσταση και το ευχαριστούμε πραγματικά για αυτό. Πολύς κόσμος μένει μετά το τέλος της παράστασης για να μας μεταφέρει τα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια, ενώ πολλές φορές ακούμε θεατές να μας λένε ότι έχουν έρθει στην παράσταση τρεις και τέσσερις φορές για να αναβιώσουν όσα τους προσφέραμε την πρώτη φορά. Αυτό για εμας είναι κάτι μοναδικό και επιβεβαιώνει τους λόγους που επιλέξαμε αυτό το επάγγελμα.
Μιλήστε μου για τον δικό σας ρόλο και πώς τον προσεγγίζετε.
Στο έργο ενσαρκώνω το βοηθό του Πρωτομάστορα ο οποίος φαινομενικά είναι με το μέρος του, όταν όμως βλέπει τα υπόλοιπα μέλη του χωριού να έρχονται καταπάνω του, αλλάζει στρατόπεδο και αποφασίζει να ταχθεί εναντίον του. Για μένα σε αυτό το ρόλο φαίνεται η δύναμη που μπορεί να ασκήσει το σύνολο στις μονάδες, ειδικά όταν εκείνες δεν έχουν τη δύναμη και το σθένος να επιμείνουν στις απόψεις και τα ιδανικά τους. Από την αρχή του έργου ο ρόλος μου έχει μεγάλες συναισθηματικές εναλλαγές, κυρίως επειδή προσπαθεί να εναρμονιστεί με το πλήθος και να ακολουθήσει. Αυτή του η αδυναμία να υπάρξει σαν μονάδα είναι που θα του δημιουργήσει την οργή, η οποία με τη σειρά της μην έχοντας τη δυνατότητα να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο, ξεσπάει στον Πρωτομάστορα.
Μέσα από την παράσταση δίνετε φωνή στη Λυγερή, δείχνοντας τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα της. Είναι ένας τρόπος να τιμήσετε τις αφανείς ηρωίδες της καθημερινότητας και τις μικρές ή μεγάλες θυσίες που κάνουν για το κοινό καλό; Είτε αυτό αφορά την οικογένειά τους, είτε την κοινωνία, είτε τον επαγγελματικό στίβο.
Η δική μας Λυγερή είναι μία εκδοχή αυτών που ονομάζουμε αφανείς ηρωίδες. Δεν αρκεί για να τιμηθούν όλες αυτές οι πραγματικές ηρωίδες που δίνουν τις δικές του μάχες καθημερινά. Εμείς βάζουμε με την παράσταση ένα μικρό λιθαράκι στο να έρθουν μπροστά και να ακουστούν. Από εκεί και πέρα είναι χρέος του καθενός να τις τιμήσει με τον δικό του τρόπο, διότι χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, στις πλάτες τους στηρίζονται κοινωνίες ολόκληρες.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Χάρης Θώμος
Δραματουργία: Αμαλία Κοντογιάννη
Κίνηση: Μαριάνθη Ψωματάκη
Μουσική – Ηχοτοπία: Μάριος Αποστολακούλης
Διδασκαλία παραδοσιακού τραγουδιού: Νατάσα Τσακηρίδου
Φωτισμοί: Αθηνά Μπανάβα
Σκηνογραφία: Κατερίνα Κουκότα
Ενδυματολογία: Νεφέλη Νικολαΐδη
Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοχάρης Μπαϊρακταρίδης
Φωτογραφίες studio: Γιώργος Ματζάρης
Φωτογραφίες παράστασης: Λευτέρης Τσινάρης
Γραφιστική επιμέλεια: Χάρης Θώμος
Επικοινωνία – Δημόσιες σχέσεις: Μαρία Τότσκα
Παραγωγή: DOT Ensemble ΑΜΚΕ
Επί σκηνής: Νεφέλη Γκίκογλου, Βασιλική-Λυδία Καλογιάννη, Δημήτρης Κρίκος, Αριάδνη Κώστα, Ευαγγελία Μπότση, Λένα Νεστορίδου, Γεωργία Ποντσουκτσή, Θάνος Πουμάκης, Ελένη Χριστοφή.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη 3, 10, 17 & Πέμπτη 4, 11, 18 Δεκεμβρίου 2025
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 21.30
ΧΩΡΟΣ: Θέατρο Αυλαία, Τσιμισκή 136, Θεσσαλονίκη
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 60’
