Είναι μόλις 33 ετών και αν κοιτάξεις την πορεία που έχει γράψει στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τις τηλεοπτικές σειρές είναι τόσο γεμάτη που αναρωτιέσαι τι έπεται στη συνέχεια. Ο Ορφέας Αυγουστίδης προσθέτει στην λίστα του ακόμη ένα αριστούργημα αυτή τη φορά το νεανικό έργο του μεγάλου ποιητή Ουίλλιαμ Σαίξπηρ την «Κωμωδία των Παρεξηγήσεων». Μια κωμωδία σπαρταριστή με έντονο το στοιχείο της φάρσας.

Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού

Η λέξη παρεξήγηση, που υπάρχει στον τίτλο του έργου, με ποιον τρόπο ερμηνεύεται;

Δεν αναφέρεται με τον τρόπο που την εξηγούμε, δηλαδή είναι η πλάνη, η λανθασμένη αντίληψη της στιγμής. Το error έχει πολλές ερμηνείες, ενώ συνήθως η παρεξήγηση είναι μια. Για αυτό και η λέξη πλάνη είναι λίγο πιο σωστή λέξη για την συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι μια κωμωδία με πλάνες.

Ως πολίτες βρισκόμαστε σε πλάνη;

Από την στιγμή που είμαστε σε ένα ανθρώπινο είδος και έχουμε την δυνατότητα να δημιουργούμε κόσμους με την φαντασία μας και αλήθειες, οι οποίες δεν υφίστανται, όπως το χρήμα και η ιδέα του κράτους, τότε ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε σε κάποιου είδους πλάνη.

Από την άλλη, σίγουρα δεν μπορώ να πω, γιατί θα ήταν λάθος, ότι κάποιος μας κοροϊδεύει και πριν ήμασταν στο φως και τώρα όχι, γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο να κατηγορούμε κάποιον άλλο ότι μας κοροϊδεύει και ότι πριν ήμασταν καλύτερα.

Επί σκηνής σε αυτό το έργο οι μορφές των ηθοποιών απέχουν από το σύνηθες και το ρεαλιστικό. Υπάρχει θεωρείτε όμως φοβία γενικότερα στους ηθοποιούς να τσαλακωθούν;

Το θέατρο τα τελευταία χρόνια μπορεί να έχει πάει σε λίγο πιο ρεαλιστικές κατευθύνσεις όμως δεν σημαίνει ότι εμείς είμαστε η εξαίρεση. Οι ακραίες ή διαφορετικές αισθητικές, οι όχι ρεαλιστικές, θα μπορούσαν κάλλιστα να μην είναι το παράδοξο, το περίεργο ή άξιο σχολιασμού.

Στο θέατρο τουλάχιστον που δουλεύω και με συναδέλφους που συνεργάζομαι βλέπω ότι ο ηθοποιός διψάει για τσαλάκωμα και μεταμόρφωση. Δεν που περνάει από το μυαλό να υπάρχουν ηθοποιοί που αγαπούν αυτό που κάνουν και όταν τους δοθεί μια τέτοια ευκαιρία να μην τους αρέσει. Μου φαίνεται περίεργο. Αν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις στεναχωριέμαι, γιατί είναι χαμένη ευκαιρία.

Υπάρχουν επιλογές στο θέατρο για τον ηθοποιό; Γιατί από πλευράς κοινού ανεβαίνουν συνεχώς νέες παραστάσεις.

Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές παραστάσεις έχει τα καλά του, αλλά και τα κακά του. Επιλογές υπάρχουν, όμως τι είδους επιλογές είναι αυτές; Για παράδειγμα υπάρχουν εκατοντάδες παραστάσεις όμως σαν παραγωγές δεν μπορούν να συντηρήσουν πραγματικά τους ηθοποιούς και τους συντελεστές που τις υπηρετούν. Αυτό σημαίνει ότι δεν βιοπορίζονται αποκλειστικά και μόνο από το θέατρο εκείνες οι παραστάσεις, είτε επειδή είναι μικρότερες παραγωγές, είτε επειδή είναι ποσοστιούχοι σε πολύ περιορισμένης χωρητικότητας θέατρα, είτε κατεβαίνουν νωρίς γιατί δεν μπορεί να πάει ο κόσμος. Διότι ο κόσμος δεν μπορεί να στηρίξει 1.000 παραστάσεις τη σεζόν και το έχει αποδείξει αυτό, εκτονώνεται και οι πολύ μικρές παραστάσεις δεν μπορούν να επιβιώσουν. Οπότε δεν μπορούν να συνεχίσουν λόγω budget ή επειδή οι ηθοποιοί που συμμετέχουν σε αυτές αναγκάζονται να τις αντιμετωπίζουν ως κάποιο χόμπι και όχι σαν μια δουλειά που μπορούν να βασιστούν σε αυτή.

Τώρα όσον αφορά την ποιότητα, το θέατρο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπορεί να φαίνεται ότι είναι εύκολο γιατί είναι πιο προσιτό σε σχέση με τον κινηματογράφο όμως πιστεύω ότι το θεάτρο είναι δύσκολο ειδικά το να πετύχει μια παράσταση. Το να παραμυθιαστείς από μια μέτρια ταινία γίνεται, και σε αυτό μπορεί να σε βοηθήσει η μουσική, η εναλλαγή των εικόνων, όμως στο θέατρο, όπου ο θεατής μπαίνει σε έναν χώρο που ξέρει που θα βρίσκεται και ότι οι ηθοποιοί θα είναι μπροστά του είναι δύσκολο να ταξιδέψει με μια μέτρια παράσταση.

Είστε 33 ετών, σε μια ηλικία που άλλοι νέοι έφυγαν από την Ελλάδα. Εσείς το σκεφτήκατε;

Μου είχε περάσει από το μυαλό, αλλά όχι για να πάω να κάνω καριέρα, αλλά για άλλους λόγους, για τους οποίους πολλοί άνθρωποι έφυγαν από αυτή τη χώρα γιατί πληγώνονταν και δεν έβλεπαν διέξοδο.

Σαν ηθοποιός φυσικά θα ήθελα να πάω στο εξωτερικό αν υπήρχε μια τέτοια προοπτική, αλλά δεν με ενδιαφέρει να πάω σε μια χώρα, να ξεκινήσω από το μηδέν ελπίζοντας ότι θα πάρω κάτι που μου αναλογεί. Έχω διαδρομή πίσω μου και έχω δρόμο μπροστά μου για να το ευχαριστηθώ. Τα τελευταία χρόνια στο θέατρο κάνω πράγματα που με γεμίζουν, συνδέομαι με αυτά και μου δίνουν νόημα.

* «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» από 10 έως 14 Απριλίου, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης