Ο Χρήστος Μαστρογιαννίδης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αίθουσα Αναμονής Humanity»  που παρουσιάζεται από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Σε συνέντευξη του στην «Κ» αναλύει τα 13 χρόνια συνεργασίας του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και μιλά για το επόμενο βήμα της καριέρας του.

Πως θα αγγίξει η παράσταση τον κόσμο;

Η παράσταση ξεκινάει την Παρασκευή στις 9 Φεβρουαρίου στο μικρό θέατρο της μονής Λαζαριστών.  Είναι μία παράσταση που θα αγγίξει τον κόσμο γιατί αναφέρεται σε γεγονότα που έχουν κάνει ζημιά στην ανθρωπότητα και κάνουν ακόμα. Είναι γεγονότα που αφορούν εμάς,τον δίπλα μας, κάποιο συγγενή μας ή κάποιο γνωστό μας. Γεγονότα που μπορεί να μην τα έχουμε ζήσει αλλά έχουν χαραχτεί βαθιά στην ιστορία. Καταστάσεις που θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί και εμείς οι ίδιοι και μάλλον ήμασταν τυχεροί που δεν βρεθήκαμε.

Για τη συνεργασίας με το ΚΘΒΕ;

Mε το κρατικό κλείνω 13 χρόνια συνεργασίας. Είμαι πολύ χαρούμενος και τυχερός που είμαι στο κρατικό αυτά τα χρόνια  γιατί έχω γνωρίσει πολύ ωραίους ανθρώπους, συναδέλφους και σκηνοθέτες και έχω κάνει πολύ δημιουργικές δουλειές. Έχω δουλέψει σε ωραίες παραστάσεις και έχω πολύ όμορφες εμπειρίες ,εικόνες και καταστάσεις. Το κρατικό θέατρο είναι πολύ σημαντικό καλλιτεχνικά για την Θεσσαλονίκη και όχι μόνο για βόρεια Ελλάδα, δίνει ευκαιρίες και έχει πολύ μεγάλο ρεπερτόριο παραστάσεων.

Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη, το επόμενο βήμα είναι η Αθήνα;

Γεννήθηκα στη θεσσαλονίκη, μεγάλωσα εδώ και το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου και την παραστάσεων που έχω δουλέψει είναι εδώ, έχω πάει και στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις και στο εξωτερικό με περιοδείες και παραστάσεις.
Η Θεσσαλονίκη είναι μία πολύ όμορφη πόλη ,είναι η πόλη μου. Αλλά, η Αθήνα λόγω μεγέθους έχει περισσότερες ευκαιρίες να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς. Σαν ηθοποιό πρέπει να είμαστε ανήσυχοι, να ψάχνουμε και να ζητάμε πάντα το καλύτερο καλλιτεχνικά και βιοποριστικά.
Το επόμενο βήμα μου θα είναι, όπου θα έχω την καλύτερη πρόταση και ευκαιρία για μία δυνατή συνεργασία και μία ωραία δουλειά, είτε Θεσσαλονίκη είτε Αθήνα.

Τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από την παράσταση «Αίθουσα Αναμονής Humanity»;

Μέσα από την  παράσταση «humanity- αίθουσα αναμονής» ,θέλουμε να πούμε τα γεγονότα της ανθρωπότητας μέσα από την προσωπική του ματιά ο καθένας και μέσα από δικές του ιστορίες . Να υπενθυμίσουμε κάποιες ρωγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας, τι πήγε στραβά. Το κακό και το καλό. Το σωστό ή το λάθος. Το πρέπει ή δεν πρέπει. Το τι έγινε και δεν πήραμε θέση ή το τι γίνεται και είμαστε εκεί όπως είμαστε, αν είμαστε. αν βοηθήσαμε ή αν κάτσαμε αμέτοχοι και θεατες γιατί φοβήθηκε η δεν θέλαμε να μπλέξουμε και πιστεύαμε θα το κάνει ο άλλος. το ποιον λύκο ταΐζουμε ,τον καλό η τον κακό. Τα μηνύματα που θα λάβει κάθε θεατής δεν χρειάζεται να είναι ίδια η συγκεκριμένα, δεν θέλουμε να δώσουμε λύση,να πούμε το γιατί  ή να κοιμηθούμε το δάχτυλο και να γίνει διδακτικό. Το θέμα είναι να τον προβληματίσει η ιστορία και να αναρωτηθεί.

Ένα από τα διαχρονικά αξιώματα που θεμελιώθηκε η ανθρώπινη κοινωνία είναι το «καλό και το κακό» – για εσάς ποιες όψεις έχει το κακό και  ποιες το καλό;

Το καλό και το κακό έχει να κάνει με το πώς αντιδράς ,πώς το βλέπεις και πώς το αντιμετωπίζεις. Δεν είναι ίδιο για όλους και δεν έχει την ίδια μορφή και έννοια για όλους. Μπορεί για κάποιον ένα καλό να θεωρείται κακό η το αντίθετο. Π.χ το να στείλεις όπλα για να βοηθήσεις έναν πόλεμο ,αντί να προσπαθήσεις να τον σταματήσεις είναι καλό ή κακό;
Το να καλύψεις έναν άνθρωπο που έκλεψε για να φάει γιατί θα πέθανε από την πείνα είναι καλό ή κακό; Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή δύσκολη και αρκετή ζόρικη, όπου έχουμε χάσει κάποιες αξίες και έχουμε μπερδέψει κάποια πράγματα λόγων αναγκών η συνθηκών .
Πολλές φορές ερχόμαστε στην κατάσταση ζήλιας χωρίς να θέλουμε γιατί δεν έχουμε αυτό που έχει ο άλλος και ζούμε το ‘να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα ‘ χωρίς να θέλουμε και γινόμαστε κακοί . Για μένα μια όψη του κακού πολλές φορές, είναι όταν επωφελείστε και χρησιμοποιείς την καλοσύνη του άλλου, για να ταΐσεις το εγώ ,σου το συμφέρον σου, για να ηγηθεί να επιβληθείς ή να επικρατήσεις του πιο αδύναμου. Κακό είναι η άγνοια ,η αδιαφορία και το μίσος.
Καλό είναι να θες να βοηθήσεις, χωρίς να θες επιβεβαίωση, προβολή και επιβράβευση. Ότι κάνεις, να το κάνεις μέσα από την καρδιά σου για να πάει οτιδήποτε μπορείς ένα βήμα πιο μπροστά.

Τα βιώματα μας, όχι απλά μας χαρακτηρίζουν, αλλά μας καθορίζουν. Πώς, κατά τη γνώμη σας, “πρέπει” να συνυπάρχουμε με τα βιώματα μας; Τα αληθινά και τα φαντασιακά μας βιώματα.

Tα βιώματα μας σίγουρα μας καθορίζουν και τα κουβαλάμε. Δεν ξέρω αν μας χαρακτηρίζουν.

Θα μας χαρακτήριζαν πιστεύω ανάλογα με τη θέση που παίρνουμε και το πώς φερόμαστε. Ανάλογα πώς το ζεις, τι ζεις και πώς φέρεσαι σύμφωνα με τα βιώματα που έχεις πάρει.

Και δεν είναι μόνο τα δικά μας. Ειναι και των γονιων μας, είναι και τον προγόνων μας είναι και πολύ βαθιά πιο βαθιά οι ρίζες μας. Το θέμα είναι τι εχεις διδαχθεί και πώς το πας ένα βήμα παραπέρα ή αν το κρατάς στάσιμο-σταθερο. Πχ αν υπάρχει κάποιο είδος βίας λεκτικής ας πούμε από παππούδες σε γονείς και από γονείς σε σένα ,αν μεγαλώσεις ένα παιδί, να μην είσαι αυστηρός μαζί του και να κόψεις τον φαύλο κύκλο της οποίας βίας έχεις υποστεί εσύ στα βιώματα σου  αν θες το αυτό να μην συνεχιστεί. 

Όπως είχε γράψει και ο Καζαντζάκης στην ασκητική:

«Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».

Να σε ξεπεράσει. να γίνει καλύτερος από σένα. Βέβαια γράφει να συνεχίσεις το έργο τους οπότε πρέπει να συνεχίσεις το έργο τους ακόμα καλύτερα από αυτούς και ακόμα πιο προσωπικά,με τα δικά σου βιώματα ,με τις δικές σου αλήθειες και με αυτό που θα σε κάνει πιο αληθινό, πιο παραγωγικό και πιο ήρεμο με το συνάνθρωπο σου,τους ανθρώπους σου  και την συνέχεια της ιστορίας στην προσωπική σου ζωή που θα επηρεάσει αν γίνετε και την ανθρωπότητα.