Η Εύα Κουμαριανού «αφηγείται» την περιπετειώδη ζωή της στην παράσταση «Την λένε Εύα», μια θεατρική δραματοποίηση δια χειρός Αντώνη Μποσκοΐτη από μια συνέντευξη που του είχε παραχωρήσει η ίδια.
Συνέντευξη: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Με αφορμή την παράσταση που έρχεται ξανά στη Θεσσαλονίκη στις 13 και 14 Μαρτίου, η Εύα Κουμαριανού άνοιξε τα «χαρτιά» της στην Karfitsa, εκφράζοντας την άποψή της για το νομοσχέδιο των ομόφυλων ζευγαριών, μιλώντας τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος καθώς και για το τι θα άλλαζε από τις αμέτρητες σελίδες της πορείας της.
Τι θα δει ο θεατής στην παράσταση «Την λένε Εύα»;
Είχα γράψει την αυτοβιογραφία μου, «Το ταξίδι της ζωής μου». Βγαίνει τώρα η τέταρτη έκδοση. Μου πήρε μια συνέντευξη ο Αντώνης Μποσκοΐτης και μετά από καιρό μου έκανε την πρόταση να την κάνει θεατρικό μονόλογο. Είπα να το δοκιμάσω. Μου πήρε αρκετό καιρό. Είχα χρόνια να παίξω στο θέατρο, εκτός από το σόου που κάνω στις Κούκλες. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Από τη μια να μιλάω για τα παιδικά μου χρόνια και για το βιασμό μου και να κλαίω. Από την άλλη να πρέπει να γελάσω, να λέω κωμικά πράγματα της ζωής μου, μετά πάλι να κλαίω. Όταν είχε έρθει η συγχωρεμένη η Ζωή Λάσκαρη και με είδε, έγραψε ένα κείμενο. Λέει πως έβλεπε να παίζουν «δύο άνθρωποι σε ένα σώμα».
Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού;
Το λέω και συγκινούμαι παρά πολύ. Η Θεσσαλονίκη με έχει αγκαλιάσει λες και είναι όλη η οικογένειά μου. Με στηρίζουν πάρα πολύ. Οκτώ χρόνια ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη με αυτή την παράσταση και γίνεται sold out. Είμαι πολύ χαρούμενη.
Στο βιβλίο σας αναφέρεστε στις διακρίσεις κατά των τρανς και queer ατόμων στο παρελθόν. Σήμερα πώς βλέπετε την κατάσταση;
Εκείνη την εποχή, μιλάμε για χούντα, όταν μας έπιανε η αστυνομία να έχουμε βάλει λίγο κραγιόν, έλεγαν «δηλαδή γυναίκα είσαι;» Έπαιρναν μια βελόνα και μας τσιμπούσαν στις θηλές. «Για να δούμε αφού είστε γυναίκες, θα βγάλουν γάλα οι ρώγες σας;», μας έλεγαν. Μας έβγαζαν τα παπούτσια και μας χτυπούσαν με τις βίτσες. Έπαιρναν κλαδιά από τριανταφυλλιές που είχαν αγκάθια. Ήταν πολύ άσχημα τα πράγματα. Πρέπει να μάθουν τα νέα παιδιά τι έχουμε περάσει εμείς για να είναι ελεύθερα σήμερα. Πόσες κοπέλες έχουν πεθάνει στο δρόμο. Να μας πιάνει η αστυνομία να μας κουρεύει, να μας παίρνει τα λεφτά, να μας περνάει αυτόφωρο. Δυστυχώς τα νέα παιδιά έχουν βολευτεί. Ελάτε να μάθετε τι έχουμε ζήσει εμείς. Εγώ είμαι 70 χρόνων. Σκεφτόμουν χθες το βράδυ ότι έφτασα τα 70 και έφτασα να δω όλες αυτές τις αλλαγές περί γάμου και υιοθεσίας. Εκείνη την εποχή αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα. Μακάρι να ζήσω και παραπάνω για να δω περισσότερα καλά πράγματα. Έχουμε όμως πολύ δρόμο ακόμα. Μπορεί να ψηφίστηκε το νομοσχέδιο όμως έχουμε πορεία ακόμα.
Πώς είδατε την πολιτική αντιπαράθεση που δημιουργήθηκε γύρω από το νομοσχέδιο για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών;
Είναι δυνατόν ο κόσμος να πεινάει, να βγαίνει με τα τρακτέρ έξω, να σκοτώνουν γυναίκες, να βιάζουν παιδιά, να γίνονται τόσα εγκλήματα και το μόνο ενδιαφέρον της τηλεόρασης να είναι το νομοσχέδιο για το γάμο και την τεκνοθεσία; Καλά είναι αυτά, αλλά δείτε τι γίνεται γύρω σας. Είναι καλό και για μας. Συμφωνώ μέχρι ένα σημείο. Μέχρι το γάμο είναι καλά. Δεν αγγίζουμε όμως τα παιδιά. Προς Θεού. Πόσες οικογένειες προσπαθούν να υιοθετήσουν παιδιά και δεν μπορούν;
Δεν είστε υπέρ της τεκνοθεσίας;
Όχι. Μπορεί να ακούγεται σκληρό. Όχι, δεν μου αρέσει. Είμαι υπέρ της μαμάς και του μπαμπά, επειδή δεν έχω ζήσει ούτε με τον πατέρα μου, ούτε με τη μητέρα μου και μου λείπει αυτό. Θέλω το παιδί να έχει τον μπαμπά και τη μαμά. Η υιοθεσία θέλει προσοχή. Αν θέλεις να κάνεις παιδί, μπορείς να δώσεις σε τράπεζα το σπέρμα σου. Να το δώσεις στην παρένθετη μητέρα. Έχω πολλούς φίλους που το έχουν κάνει αυτό. Πιστεύω ότι η υιοθεσία θα είναι πολύ δύσκολη. Θα υπάρχουν πολλά εμπόδια. Ας δώσουν τα παιδιά των ιδρυμάτων σε κανονικές οικογένειες που έχουν λαχτάρα οι γυναίκες να έχουν ένα παιδάκι. Και τα υπόλοιπα μετά.
Υπάρχουν πράγματα στην πορεία σας για τα οποία μετανιώνετε μέχρι σήμερα;
Μετανιώνω γιατί έχουν περάσει πολλά λεφτά από τα χέρια μου και δεν ήμουν άξια να τα κρατήσω. Τα χάλαγα. Ρούχα, λούσα, ταξίδια. Καμιά φορά λέω ότι πέρασα καλά. Έπρεπε να πάρω όμως έστω ένα δωμάτιο, μια τρύπα. Να μην ήμουν αναγκασμένη να ζω στα νοίκια. Να πρέπει να δίνω το μήνα 500, 600 ευρώ, έχω δεν έχω. Το μόνο που έχω μετανιώσει είναι αυτό. Και αν ξαναγεννιόμουν θα έλεγα ή το ένα ή το άλλο φύλο. Ή άντρας ή κοπέλα. Δεν ήθελα να ξαναζήσω αυτό το πράγμα.
Τι θα λέγατε σήμερα στη νεαρή Εύα;
Στη νεαρή Εύα θα έλεγα κουράγιο. Θέλω να πω για τις οικογένειες που έχουν παιδιά τρανς ή λεσβίες, μη τα διώχνετε τα παιδιά. Να τα αγκαλιάζετε. Να μιλάνε. Να βρίσκουν μια λύση. Εκείνα τα χρόνια μάς έδιωχναν από τα σπίτια. «Τι είσαι; Π@@@ης;», έλεγαν. Να καταλήγουμε στο πεζοδρόμιο για τα προς το ζην.
Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι παραπάνω;
Θέλω να πω για την εκκλησία να μην οδύρονται οι παπάδες. Ξέρετε τι έχουν δει τα μάτια μου σε μοναστήρι που έχω μπει; Να χαμηλώσει η εκκλησία τους τόνους. Έτσι απομακρύνουν τον κόσμο από την εκκλησία. Εγώ πιστεύω στο Θεό και στην Παναγία. Σε αυτούς δεν πιστεύω.
Πληροφορίες για την παράσταση:
Θέατρο Αμαλία
13 – 14 Μαρτίου: 21.00
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/ Συγγραφή: Αντώνης Μποσκοΐτης
Τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου (Μουσική: Λένα Πλάτωνος, στίχοι: Ελένη Φωτάκη)
Ηθοποιοί: Εύα Κουμαριανού, Αντώνης Μποσκοΐτης
