, Πέμπτη
28 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Γιώργος Χρανιώτης: Οι φυλές των εμβολιασμένων και των μη, μου φαίνεται αστείο και επικίνδυνο

ÐÑÅÌÉÅÑÁ ÔÏÕ ÈÅÁÔÑÉÊÏÕ ÅÑÃÏÕ "Ç ÓÕÌÂÏËÁÉÏÃÑÁÖÏÓ" ÌÅ ÔÇÍ ÇÑÙ ÌÁÍÅ ÓÔÏ ÍÅÏ ÅËËÇÍÉÊÏ ÈÅÁÔÑÏ ÃÉÙÑÃÏÕ ÁÑÌÅÍÇ.ÓÔÇ ÖÙÔÏÃÑÁÖÉÁ Ï ÃÉÙÑÃÏÓ ×ÑÁÍÉÙÔÇÓ(Á) ÊÁÉ Ï ÃÉÙÑÃÏÓ ÁÑÌÅÍÇÓ(Ä) (ÊÁÔÙÌÅÑÇÓ ÊÙÓÔÁÓ/EUROKINISSI)

Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού
Με μια άκρως ξεκαρδιστική κωμωδία κάνει περιοδεία φέτος το καλοκαίρι ο Γιώργος Χρανιώτης. Το έργο που συμμετέχει είναι «Οι μπαμπούλες», του Αλφρέντο Σανθόλ.
«Μετά από μια αποχή που κράτησε ενάμιση χρόνο από το θέατρο, και σε ένα τόσο περίεργο και αντιθεατρικό περιβάλλον, λόγω του κορονοϊού, που σιγά σιγά αρχίζει να επανέρχεται σε κανονικά επίπεδα είναι ωραίο να επανερχόμαστε με μια κωμωδία», περιγράφει σε συνέντευξη του στην Karfitsa, ο γνωστός ηθοποιός.
Άλλωστε όπως δηλώνει δεν έχει μάθει και ούτε θέλει να αποστασιοποιείται από τους ρόλους του. «Μου αρέσει να φέρνω το βάρος μιας παράστασης για αρκετό διάστημα. Απλώς μου είναι πιο βολική η κωμωδία, γιατί μου είναι πιο εύκολο να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ. Ενώ μετά από ένα δραματικό έργο υπάρχουν φορές που δυσκολεύομαι», λέει.
«Η ζωή δεν τελειώνει μετά τον θάνατο»
Στο έργο υποδύεται τον Ζαχαρία, ένα φάντασμα 300 και… ετών, ο οποίος μαζί με την αδερφή του την Ζαχαρούλα, είναι οι άνθρωποι που έκτισαν το σπίτι που διαδραματίζεται η ιστορία. Τα δυο φαντάσματα παρακολουθούν την πορεία του σπιτιού όλα αυτά τα χρόνια, ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Είναι συναισθηματικά δεμένοι με το οίκημα αυτό, το προστατεύουν και προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό και να μην πουληθεί σε κάποιον τυχαίο.
Ο Γ. Χρανιώτης όμως φοβάται τους «μπαμπούλες»; Ο ίδιος απαντάει πως: «πιστεύω ότι δεν τελειώνει η ζωή με τον θάνατο. Οι νεκροί περνούν ένα μεγάλο διάστημα που είναι πιο κοντά σε εμάς. Οι ψυχές υπάρχουν δίπλα μας, άσχετα αν το αντιλαμβανόμαστε ή απλώς νιώθουμε κάτι περίεργο και ιδιαίτερο».
Τι γίνεται όμως με τους προσωπικούς μας «μπαμπούλες», αυτούς που κρύβουμε εντός μας; Ο ηθοποιός, τονίζει ότι δεν μπορεί να δώσει έναν ορισμό στους μπαμπούλες, όμως «ο σύγχρονος άνθρωπος εκπαιδεύεται να φοβάται και όχι να μην φοβάται. Ως παιδιά εκπαιδευτήκαμε ότι αν δεν είμαστε καλά και δεν υπακούσουμε στους γονείς μας θα φοβηθούμε. Εκεί συνίσταται και το επίκαιρο του έργου. Αυτή τη στιγμή κάνουμε πολλά πράγματα λόγω του φόβου. Από το να εμβολιαζόμαστε, μέχρι να καταναλώνουμε αλόγιστα. Ο φόβος αυτή τη στιγμή είναι ένα ΄΄όπλο’’ κοινωνικό, πολιτικό, υπαρξιακό. Πολύ σοφά κάποιοι έχουν επενδύσει πάνω στον φόβο που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος ή να τους τον προκαλέσουν».

Η λέξη «φοβάμαι» δεν είναι στο λεξικό του
Μάλιστα, υπογραμμίζει ότι ο φόβος δεν μπορεί να έχει θετική πλευρά. Μάλιστα, είναι υπέρ της συνειδητής καλλιέργειας της αφοβίας και του σεβασμού.
«Δεν θέλω να λέω ότι φοβάμαι τη θάλασσα, αλλά ότι την σέβομαι. Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ το ρήμα ‘’φοβάμαι’’, γιατί όταν φοβάμαι με κυριεύει ο φόβος και γίνομαι άπραγος. Αντιθέτως προτιμώ να φοβάμαι, και να λειτουργώ υπό το καθεστώς του φόβου, κάνοντας όμως την πράξη».
Πάνω στη συζήτηση αναφέρει πως έχει αρκετές φοβίες, όμως τις δουλεύει και προσπαθεί να τις ξεπεράσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υψοφοβία που είχε και την ξεπέρασε κάνοντας αναρρίχηση. «Ο φόβος είναι δώρο, σαν τον θυμό, αρκεί να τον αξιοποιήσεις δημιουργικά», επισημαίνει.
Όσον αφορά την περίοδο της καραντίνας που ζήσαμε εξαιτίας του κορονοϊού, ο Γιώργος Χρανιώτης έζησε την πιο όμορφη στιγμή της ζωής του, καθώς έγινε πατέρας. «Στο πρώτο lockdown η σύζυγος μου ήταν έγκυος, ενώ στο δεύτερο ήμασταν γονείς. Έζησα το παιδί μου περισσότερο από ότι θα μπορούσα υπό φυσιολογικές συνθήκες. Για εμένα ήταν μια λειτουργική και δημιουργική περίοδος. Τώρα είμαι έτοιμος να ξεχυθώ στους δρόμους της περιοδείας», εξηγεί.
Θέατρα με εμβολιασμένους ή μη;
Με την κουβέντα για τους χώρους που θα δέχονται εμβολιασμένους ή μη να είναι hot topic συζητήσεων αυτή την περίοδο του ζητήσαμε την άποψη του, για το πως θα του φαινόταν από τον ερχόμενο χειμώνα να υπήρχαν θέατρα για εμβολιασμένους, ανεμβολίαστους ή μεικτά. «Οι πολίτες δυο κατηγοριών που δημιουργούνται ξαφνικά, οι φυλές των εμβολιασμένων και των μη, μου φαίνεται αστείο και επικίνδυνο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι μια περίεργη εξέλιξη. Φαντάζει Οργουελικό… Θα μπορούσε άνετα ο Τζορτζ Όργουελ να το είχε γράψει στο 1984».

*info: «Οι Μπαμπούλες», 14 και 15 Ιουλίου, στο Θέατρο Κήπου

 

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.