Η ηθοποιός Κατερίνα Αντωνιάδου, μίλησε στην Κarfitsa για την παράσταση που πρωταγωνιστεί, για τα προβλήματα της σχέσης πατέρα – κόρης και για την δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με άνοια.

H θεατρική παράσταση «Χόρεψέ με πατέρα» της Κατερίνας Αντωνιάδου επιστρέφει στην  Θεσσαλονίκη , στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» για δύο μόνο παραστάσεις.

Λίγα λόγια για το έργο:
Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να
επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του,αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση.

Η κόρη έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον πατέρα της. Τον επισκέπτεται καθημερινά, τον φροντίζει, έχει την απόλυτη ευθύνη του. Έχει παραμερίσει εντελώς την ζωή της. Αυτή η μέρα που εξελίσσεται, είναι και η μέρα έξαρσης του πατέρα.

Τι σημαίνει για εσάς η σχέση πατέρα – κόρης;

Στην πραγματική ζωή αυτά ποικίλουν, ανάλογα με την κατάσταση του κάθε ανθρώπου, το πως μεγάλωσε και το τι σχέση ανάπτυξαν όταν το παιδί ήταν στην παιδική ηλικία. Διότι όποια πόρτα και αν ανοίξεις τα παιδικά σου χρόνια βρίσκεις. Εγώ με τον πατέρα μου είχα πιο τυπικές σχέσεις, αλλά τώρα που μεγάλωσα έχουν εξομαλυνθεί πολλά πράγματα και καταλαβαίνω την αξία της πατρικής φιγούρας.

Θεωρείτε εύκολο να χειριστεί κάποιος ένα άτομο που πάσχει από άνοια;  

Είναι δύσκολο, γιατί η θέση του φροντιστή νομίζω χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη, είτε είναι δυνατός άνθρωπος και το χειρίζεται σωστά είτε νομίζει ότι το χειρίζεται σωστά. Για αυτό τον λόγο αν ήταν εύκολο δεν θα χρειαζόταν ψυχολογική υποστήριξη.

Στον ρόλο σας υποδύεστε την υστερική κόρη, στην πραγματική ζωή σας αν σας πιάσει υστερία πως θα το διαχειριστείτε;

Δεν βγαίνω εκτός εαυτού εύκολα, αλλά και αν βγω παίρνω τον χρόνο μου και δεν κάνω βεβιασμένες σκέψεις και κινήσεις. Γενικά δεν έχω υστερία στην ζωή μου, ξεσπάω, κλαίω διότι το κλάμα αποφορτίζει, πάντα όμως σε λογικά πλαίσια. Ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις που έχω βρεθεί, ρίχνω ένα κλάμα και ισιώνω.

Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική, αλλά δεν το έλεγα ούτε στους γονείς μου, στις φίλες μου, ούτε στον εαυτό μου. Μπήκα στο Πολυτεχνείο, πήρα το δίπλωμα μου και στα 26 μου είπα ότι τώρα θέλω να κάνω κάτι για εμένα, χωρίς όμως να τους ρωτήσω, απλά τους το ανακοίνωσα και τους είπα αν θέλουν με στηρίξουν οικονομικά, φυσικά και με στήριξαν γιατί ότι και απόφαση και αν πάρω είναι πάντα δίπλα μου. Μέχρι τα 18 μου μεγάλωσα στα Λουτρά της Αιδηψού και δεν υπήρχε θέατρο, δεν είχα επιρροές , όμως κάτι με τράβαγε στο θέατρο.

Ποια παράσταση ξεχωρίζεται και γιατί;

Θα πω την παράσταση αυτή, το «Χόρεψέ με πατέρα» διότι πρώτη φορά ανεβαίνει στην σκηνή δική μου παράσταση, το ξεχωρίζω γιατί αφορά την σχέση πατέρα – κόρη και έχει ευαισθησίες, τους φόβους μου, μπορεί να είναι μυθοπλασία αλλά έχω κόψει κομμάτια του χαρακτήρα μου και τα έβαλα στο έργο. Όμως ξεχωρίζω και την πρώτη παράσταση που έπαιξα, όταν ήμουν στο δεύτερο έτος, στην σχολή του Γιώργου Αρμένη και με διάλεξε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, και ήταν το αποτέλεσμα να γίνει το βάπτισμα του πυρρός διότι η πρώτη φορά ποτέ δεν ξεχνιέται. Βέβαια είχα άγνοια κινδύνου, νόμιζα ότι μπορώ να τα κάνω όλα, ήμουν χείμαρρος, διότι στην αρχή θέλει και λίγο τσαμπουκά, λίγο θάρρος.

Τι νιώθετε για την Θεσσαλονίκη;

Θέλω πάρα πολύ να έρθω στην Θεσσαλονίκη, διότι κατάγομαι από εκεί. Ο πατέρας μου είναι από την Καλαμαριά, είναι πόντιος, παρόλο που μεγάλωσα στην Εύβοια, έχω Θεσσαλονικιώτικο αίμα και την αγαπώ πάρα πολύ και το κοινό ξέρω ότι είναι θεατρόφιλο και το στηρίζει.