«Οι γονείς δεν χρειάζεται να είναι τέλειοι, απλά να αγαπάνε», «Μπορεί να μην είσαι παιδί μου, αλλά σε νιώθω δυο φορές παιδί μου».

Οι δυο αυτές φράσεις ανήκουν στο έργο «Da», του Hugh Leonard και είναι εκείνες που συγκινούν περισσότερο τον ηθοποιό Μιχάλη Οικονόμου που παίζει τον Τσάρλι, τον υιοθετημένο γιο του Da. Ένα έργο που επικεντρώνεται με κλασική θεατρικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, στην οικογένεια και πώς αυτή διαμορφώνει έναν άνθρωπο. «Μου είχε λείψει να παίξω σε ένα έργο που έχει ως επίκεντρο τα ανθρώπινα συναισθήματα και το Da μου το προσφέρει αυτό», εξηγεί σε συνέντευξη του στην Karfitsa o ηθοποιός. 

Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού

Το κυνήγι της ολοκλήρωσης

Ο Μιχάλης Οικονόμου έχει παίξει σε παραστάσεις, στην Επίδαυρο, σε ταινίες, σε σειρές, έχει τιμηθεί με το πολυπόθητο θεατρικό βραβείο για κάθε ηθοποιό «Δημήτρης Χορν». Τον ρωτήσαμε, λοιπόν, αν νιώθει ολοκληρωμένος ως ηθοποιός και απάντησε πως «δεν νιώθω. Αν είχα νιώσει έτσι ίσως να είχα σταματήσει να παίζω. Είναι ένα κυνήγι που κάνω σε σχέση με αυτό, αλλά μένω στο τρέξιμο και κυνηγάω το καλύτερο. Ο άνθρωπος επειδή δεν είναι ρομπότ μπορεί κάποιες μέρες να παίξει καλύτερα και άλλες όχι. Αραιά και πού μου έχει τύχει να νιώσω κάποια πληρότητα, μια διαφορετική σύνδεση με τον ρόλο και αυτό που γίνεται στη σκηνή, αλλά είναι μικρές εκλάμψεις σαν δωράκια για τον ηθοποιό και δεν είναι η μονιμότητα. Χαίρομαι που δεν έχω ολοκληρωθεί σαν ηθοποιός γιατί έχω πολλά να περιμένω».

Για τον ηθοποιό η πληρότητα είναι σαν το κυνήγι της ευτυχίας, σαν το κυνήγι του Θεού που δεν μπορείς να πεις ότι τον έχεις πιάσει. «Το κυνηγητό αυτό μας ενεργοποιεί και μας κάνει να θέλουμε να παίξουμε καλύτερα. Όταν παίζεις τόσες παραστάσεις σε μια σεζόν και εμείς ειδικά που παίζουμε το Da για δεύτερη σεζόν, το οποίο αριθμεί 225 ανεβάσματα επί σκηνής, θες κάτι να σε ενεργοποιεί σε κάθε παράσταση. Να την βλέπεις σαν μια νέα παράσταση κάθε φορά και πρέπει να σκεφτείς πώς μπορείς να είσαι φρέσκος μέσα σε αυτό και να έχεις την ίδια ζέση με τον ρόλο».

Συζητώντας για το θέατρο στην Ελλάδα και κατά πόσο βρίσκεται σε έναν καλύτερο δρόμο συγκριτικά με την περασμένη δεκαετία ο Μ. Οικονόμου σχολιάζει ότι «αν ποτέ μπει ο πολιτισμός πρώτος σε αυτή την χώρα που τον γέννησε και δεν είναι πάντα ο τελευταίος τροχός της αμάξης ίσως αλλάξουν κάποια πράγματα. Χρόνια τώρα δεν έχει αλλάξει κάτι. Προσωπικά δεν θέλω να μιλάω γιατί είμαι από τους τυχερούς που έχουν πάντα δουλειά. Πρέπει να γίνουν όμως πολλές αναδιοργανώσεις στο θέμα των δραματικών σχολών, της εκπαίδευσης, της παιδείας και στον τρόπο που η Πολιτεία στηρίζει τα θέατρα και γενικότερα την υποκριτική τέχνη.

Πάντα το θέατρο κυκλοφορεί με ιδία θέληση, με το μεράκι κάποιων ανθρώπων που το κάνουμε με την ψυχή μας και το κοινό που έρχεται να μας στηρίξει. Από εκεί και πέρα είναι ένας δύσκολος αγώνας για τον ηθοποιό ως εργαζόμενος».

Ίσα δικαιώματα

Πέρα από την ιδιότητα του ως ηθοποιός ο Μιχάλης Οικονόμου είναι και πατέρας και αυτός είναι ο πιο σημαντικός ρόλος στη ζωή του. Μαζί με τον επίσης ηθοποιό Γιώργο Μακρή έχουν έναν γιο, όμως όπως όλες οι ΛΟΑΤΚΙ  οικογένειες στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του «αόρατου» γονιού. Στην οικογένεια του Μιχάλη Οικονόμου και του Γιώργου Μακρή, ο πρώτος είναι ο λεγόμενος «αόρατος» γονιός, εκείνος δηλαδή που δεν έχει καμία νομική σύνδεση με το παιδί.

Αναφερόμενος στο νομοσχέδιο της Κυβέρνησης που θα φέρει την ισότητα στον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ο Μ. Οικονόμου το χαρακτήρισε «ζωτικής σημασίας». «Για εμάς είναι σημαντικό γιατί συνήθως όταν υπάρχει ΛΟΑΤΚΙ οικογένεια ο ένας από τους δυο γονείς είναι ο βιολογικός γονέας και έχει την επιμέλεια του παιδιού, ενώ ο άλλος γονιός δεν αναγνωρίζεται ως γονέας. Αυτό σημαίνει ότι αν ο γονέας που έχει την επιμέλεια πάθει κάτι ή φύγει από τη ζωή η Πολιτεία έχει το δικαίωμα να στείλει το παιδί σε ίδρυμα, γιατί δεν μπορεί ο αόρατος γονέας να διεκδικήσει την επιμέλεια του ως γονιός, είναι σαν ένας ξένος άνθρωπος» είπε.

Η αναγνώριση μιας ομόφυλης οικογένειας είναι δικαίωμα του ίδιου του παιδιού, όχι μόνο του «αόρατου» γονέα, τονίζει ο Μ. Οικόνομου. «Ένα παιδί πρέπει να ζει σε μια ασφαλή, ολοκληρωμένη και αναγνωρισμένη οικογένεια για όλες αυτές τις αντιξοότητες της ζωής που μπορεί να προκύψουν σε έναν άνθρωπο».

Μάλιστα, πρόσθεσε πως «εμείς δεν απειλούμε κανενός είδους πυρηνική οικογένεια, θέλουμε απλά τα δικαιώματα μας και των παιδιών μας. Ούτε θα τρέξουν ξαφνικά όλα τα γκέι ζευγάρια να υιοθετήσουν παιδιά, ούτε θα καταστραφούν τα ήθη της Ελλάδας, ούτε η ελληνική οικογένεια. Εμείς στηρίζουμε την ελληνική οικογένεια και θέλουμε να βοηθήσουμε και στο δημογραφικό πρόβλημα. Η Πολιτεία πρέπει να προστατέψει τα παιδιά μας».

Σε όσους λένε πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη ο Μ. Οικόνομου έχει αντίθετη άποψη. «Στο σχολείο του παιδιού μας και όπου κινούμαστε με φίλους, σε δραστηριότητες, στη γειτονιά, οι άνθρωποι είναι υποστηριχτικοί. Νιώθω ότι η κοινωνία είναι έτοιμη να δεχθεί κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε εισπράξει ούτε ένα υποτιμητικό βλέμμα», περιγράφει.

Πάντως, ο Μιχάλης Οικονόμου, δεν ένιωσε στιγμή πως μιλώντας ανοιχτά για την ταυτότητα του και την οικογένεια του θα είχε κόστος στην επαγγελματική του πορεία. «Το αντίθετο. Δεν μου έχει κοστίσει. Δεν ξέρω πόσες ακόμη περισσότερες δουλειές θα μπορούσα να έχω, αλλά είμαι καλυμμένος. Δεν έχω χάσει τίποτα από την δουλειά μου. Δεν ξέρω αν θα είχα 50.000 followers στο instagram μου συγκριτικά με τώρα που έχω 17.000, αλλά δεν με χαλάει και ιδιαίτερα. Είμαι ακέραιος μέσα μου για αυτά που λέω. Είμαι περήφανος για την οικογένεια μου και ότι κάνω το κάνω με αφοσίωση», κατέληξε.

*«Da», στο Θέατρο Αριστοτέλειον, μέχρι 25 Φεβρουαρίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA