Αλήθεια πως είναι να αφήνεις τα πάντα πίσω σου και να επιλέξεις να αγωνιστείς στην Ινδία; Πως είναι το επίπεδο ζωής εκεί; Τι θέση έχει το ποδόσφαιρο, σε μία χώρα που λατρεύει το κρίκετ; Σε αυτά και πολλά ακόμα ερωτήματα κλήθηκε να απαντήσει ο Πέτρος Γιακουμάκης που άφησε τη Θεσσαλονίκη και τον Μακεδονικό και ξενιτεύτηκε για λογαριασμό της Πούντζαμπ εκεί όπου προπονητής είναι ένας άλλος Έλληνας, ο Παναγιώτης Διλμπέρης. Ο Έλληνας μεσοεπιθετικός, δήλωσε δικαιωμένος και τυχερός για την απόφασή του να αποδεχτεί την πρόταση που του έγινε και με τα λόγια του προτρέπει κι άλλους συναδέλφους του να ακολουθήσουν τον δικό του δρόμο. 

– Πέτρο φαντάζομαι είναι μία ερώτηση που όλοι όσοι σε γνωρίζουν σου την κάνουν το τελευταίο διάστημα. Πως είναι η ζωή στην Ινδία;

«Η αλήθεια είναι αυτή, αλλά είναι και φυσιολογικό όλοι να έχουν την ίδια απορία. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι σύνθετη, αλλά αν πρέπει να απαντήσω με λίγες λέξεις θα πω πως είναι πραγματικά μία υπέροχη εμπειρία ζωής και νιώθω δικαιωμένος και περήφανος που η ποδοσφαιρική μου διαδρομή με έφερε εδώ. Η ζωή εδώ είναι διαφορετική. Ο κύριος λόγος είναι ο πολύ πληθυσμός που υπάρχει. Επικρατεί ένα χάος παντού. Κίνηση, φωνές και μεγάλες αποστάσεις σε όλα. Επίσης, το φαγητό δεν συνηθίζεται με τίποτα. Βέβαια, ήρθα για ποδόσφαιρο και αυτό που έχω συναντήσει είναι πραγματικά εντυπωσιακό και σε επίπεδο και σε συνθήκες».

– Όταν σου έγινε η πρόταση να πας στην Πούντζαμπ, ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη;

«Καιρό τώρα αναζητούσα μία νέα πρόκληση. Έχοντας αγωνιστεί παλιότερα μόνο στην Κύπρο, ήθελα να ζήσω το ποδόσφαιρο στο εξωτερικό. Η πρόταση αυτή ήταν για μένα τιμητική, αλλά σίγουρα δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Έβγαλα τα πράγματα κάτω, μίλησα με την οικογένεια και τη σύζυγό μου και είπα το «ναι». Δεν σας κρύβω πως πολύ πιο γρήγορα από όσο θα περίμενα μπήκα στους ρυθμούς και τον τρόπο ζωής. Βέβαια, μεγάλο ρόλο και βοήθεια πήρα από το γεγονός πως η ομάδα έχει Έλληνα προπονητή, τον Παναγιώτη Διλμπέρη, ενώ και τα περισσότερα μέλη του σταφ είναι Έλληνες».

– Και δεν είσαι ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής πλέον στην Ινδία, αφού χτίζεται σιγά σιγά μια ελληνική παροικία…

«Ναι, εδώ είναι και ο Νίκος Καρέλης, αλλά και ο Ντίνος Διαμαντάκος. Παλιότερα έπαιξε ο Κατσουράνης, ενώ μέχρι πέρυσι ήταν στο ίδιο πρωτάθλημα ο Δημήτρης Χατζηισαΐας και ο προπονητής Στάικος Βεργέτης. Η αλήθεια είναι πως το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Το ινδικό πρωτάθλημα έχει καλές ομάδες, υπάρχουν καλοί ξένοι, ωραία γήπεδα, που τα περισσότερα είναι αχανή και τεράστια και γενικώς αν και το ποδόσφαιρο δεν είναι το πιο διαδεδομένο άθλημα εδώ ολοένα και κερδίζει περισσότερους φίλους που το αγαπούν».

– Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο;

«Όλα (γέλια). Το φαγητό καταρχάς δεν συνηθίζεται με τίποτα. Είναι πολύ καυτερό. Ειδικά για εμάς τους Έλληνες με τη μεσογειακή διατροφή δεν… αντέχεται. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες επιλογές, ας το πω απλουστευμένα πιο ευρωπαϊκές, ενώ υπάρχει και μάγειρας στην ομάδα που κάνει φαγητά για εμάς. Επίσης, όπως προείπα υπάρχει πολύ πληθυσμός. Ένα χάος από κόσμο, ενώ για κάθε μετακίνηση απαιτείται αεροπλάνο, αφού οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Εμείς για παράδειγμα παίζουμε αγώνες στο Νέο Δελχί, ενώ μένουμε σε άλλη πόλη που με το αεροπλάνο απέχει 1,5 ώρα…».

– Νιώθεις δικαιωμένος για την απόφαση που πήρες;

«Στον απόλυτο βαθμό. Ειλικρινά τοι απολαμβάνω. Είναι σαν να ανακαλύπτεις κάθε μέρα έναν νέο κόσμο. Άλλη νοοτροπία, άλλες συνήθειες, ήθη και έθιμα. Η ζωή κυλάει ήρεμα, είμαι αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο και προτρέπω κι άλλους συναδέλφους μου αν έχουν την ευκαιρία να έρθουν εδώ να ζήσουν την εμπειρία αυτή. Εξάλλου, το πρωτάθλημα εδώ είναι προθάλαμος για άλλα πρωταθλήματα, όπως είναι αυτό στην Ιαπωνία που είναι πολύ υψηλού επιπέδου, αλλά και της Κορέας».

– Με τη γλώσσα πως τα πας και αν ήδη έχεις κάνεις τους Ινδούς συμπαίκτες σου να ακούν ή να μιλούν… ελληνικά;

«Με τη γλώσσα έχουμε δρόμο ακόμα. Τα πολύ βασικά. Έχουμε πολύ καλή σχέση με όλα τα παιδιά, σίγουρα τους μαθαίνω κάποιες λεξούλες ελληνικές και σύντομα θα αρχίσουν να ακούν και ελληνική μουσική…».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA