Ο Στέφανος Ξεκαλάκης, μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και πρώην γραμματέας του κόμματος στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές για τη νέα Κεντρική Επιτροπή, όχι μόνο διακρίθηκε αλλά κατέκτησε την τρίτη θέση, με ό,τι και αν σημαίνει αυτό στο κομματικό σύμπαν της Χαριλάου Τρικούπη.

Συνέντευξη στον ΑΝΤΩΝΗ Ι. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ

«Πλέον δεν είμαστε ένα κόμμα που “δύει”. Όλοι έχουν στραμμένη την προσοχή τους σε εμάς. Οι πολίτες μάς ακούν», λέει με έμφαση σε μια προσπάθεια να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα της νέας σελίδας που γράφεται για το ΠΑΣΟΚ. Απαντά ευθέως σε όσους στέκονται με επιφύλαξη απέναντι στις πολιτικές ικανότητες των 40ρηδων, ενώ παίρνει καθαρή θέση για το ενδεχόμενο πολιτικών συνεργασιών.

Πώς αποκωδικοποιείτε τα μηνύματα του συνεδρίου και πώς θα μπορέσει το κόμμα σας να διατηρήσει αυτήν τη θετική ορμή που έχει αποκτήσει μέχρι τις εκλογές;

Στο συνέδριό μας επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει για να δώσει λύσεις στον ελληνικό Λαό για ένα βιώσιμο παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Για να αποτελέσει και πάλι τη δύναμη συσπείρωσης και έκφρασης κάθε προοδευτικού πολίτη. Τα χαμόγελα και το πάθος που κυριάρχησαν στο σύνολο των διαδικασιών μας, η έντονη παρουσία της νέας γενιάς και οι επιστροφές κοινωνικών στελεχών που, κατά κύριο λόγο, βρίσκονταν σε μια χρόνια πολιτική αγρανάπαυση αποτελούν προμήνυμα σημαντικών νικηφόρων αγώνων και είμαι βέβαιος ότι αυτό θα αποτυπωθεί και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Πλέον δεν είμαστε ένα κόμμα που «δύει». Όλοι έχουν στραμμένη την προσοχή τους σε εμάς. Οι πολίτες μάς ακούν. Στην πορεία προς τις εκλογές, όσο περισσότερους από αυτούς καταστήσουμε ενεργά συμμέτοχους στην προσπάθεια αυτή, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στον στόχο της σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης.

Η γενιά των 40ρηδων περνάει στην πρώτη γραμμή. Εκτιμάτε ότι υπάρχουν η εμπειρία και η ικανότητα για να ανταποκριθείτε στις μεγάλες απαιτήσεις των καιρών;

Μεταπολεμικά, κάθε επόμενη γενιά ζούσε καλύτερα από την προηγούμενη. Ακόμη και σε καιρούς πολιτικής ανωμαλίας, η συνθήκη αυτή δεν ανατρεπόταν. Αυτά μέχρι το 2010… Η σημερινή γενιά των 40ρηδων είναι ίσως η πιο μορφωμένη και καταρτισμένη γενιά που είχε μέχρι σήμερα η χώρα. Είναι γενιά με σημαντικές πολιτικές παραστάσεις, αφού έζησε στα παιδικά της χρόνια την περίοδο της Αλλαγής, βίωσε την καταστολή και την ανεξέλεγκτη βία στις ματωμένες μαθητικές καταλήψεις του 1990-91, σπούδασε και έκανε όνειρα για το μέλλον την περίοδο του εκσυγχρονισμού, αναζήτησε και βρήκε αξιοκρατικά αξιοπρεπείς δουλειές, μόχθησε, δημιούργησε οικογένεια, πίστεψε στη χώρα και στις δυνατότητές της και την τελευταία δωδεκαετία διαψεύστηκε από τη ζώσα πραγματικότητα. Αν αυτή η γενιά, στο απόγειο της δημιουργικότητας και παραγωγικότητάς της, δεν μπορεί, τότε ποιος; Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου με χιλιάδες νέους ονειροπόλους, ουμανιστές και λίγα έμπειρα πολιτικά στελέχη άλλαξε δραστικά την Ελλάδα και τις ζωές μας προς το καλύτερο. Γιατί αυτό να μη γίνει και τώρα, που στο κόμμα υπάρχει ένα μείγμα νιότης και εμπειρίας, εξειδικευμένου τεχνοκρατισμού και πολιτικής παιδείας; Η ύπαρξη πολιτικού οράματος και η ικανότητα στην υλοποίηση αποτελούν εχέγγυα για την επιτυχία της προσπάθειας αυτής. Για αυτό και καλώ όλους τους συνοδοιπόρους μας από τα χρόνια της σπουδάζουσας, τους φίλους που διαπρέπουν στον επαγγελματικό στίβο σε εσωτερικό και εξωτερικό, κάθε νέα και νέο να πλαισιώσουν την προσπάθεια και να αφιερώσουν λίγο από το υστέρημα του χρόνου τους για να γίνουν μέρος της λύσης των προβλημάτων που κληρονομήσαμε και υποβαθμίζουν το βιοτικό μας επίπεδο.

Το ζήτημα των συνεργασιών, όπως φαίνεται, θα επανέρχεται συχνά πυκνά στον πολιτικό διάλογο. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Οι κυβερνητικές συνεργασίες για να αφήνουν θετικό αποτύπωμα στην κοινωνία πρέπει να δομούνται σε μια βάση ιδεολογική, αξιακή, προγραμματική. Η μόνη πολιτικά νομιμοποιημένη κυβέρνηση συνεργασίας είναι αυτή που προκύπτει με όρους κοινωνικής πλειοψηφίας, κοινοβουλευτικής ισοδυναμίας των πολιτικών εταίρων και προγραμματικής σύγκλισης και όχι αυτή που βασίζεται στις αλχημείες του εκλογικού νόμου και στην παρασκηνιακή νομή της εξουσίας.

Όπως όλα δείχνουν, μπαίνουμε σε μια προεκλογική τροχιά. Ποιο θα είναι το διακύβευμα αυτής της αναμέτρησης;

Το πραγματικό διακύβευμα είναι αν η κυβέρνηση που θα προκύψει θα σκύψει πάνω από τα προβλήματα των πολλών ή θα εστιάσει μόνο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων. Αν θα μπορεί να δώσει ευοίωνη προοπτική στη νέα γενιά. Αν η δημοκρατία μας θα συνεχίσει να υποβαθμίζεται, διολισθαίνοντας προς μια μεταδημοκρατική μετάλλαξη ή το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει τρόπο λειτουργίας έτσι ώστε να την εξυγιάνει, θέτοντας ξανά το πρωτείο της πολιτικής και τη διάκριση των εξουσιών στο προσκήνιο. Αν ο ελληνικός λαός θα επιλέξει τη συνέχιση των επιδοματικών πολιτικών που συνιστούν απλώς μια, άλλοτε πιο κεκαλυμμένη και άλλοτε πιο εμφανή, διαχείριση μιζέριας ή θα δώσει εντολή στους υπέρμαχους της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας για να μπορέσουν να εφαρμόσουν προγράμματα που θα στοχεύουν στην κοινωνική ανέλιξη των αδυνάτων και στην αναδόμηση της μεσαίας τάξης.