, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

«Το θέατρο μου προσφέρει τη συνεχή πρόκληση»

ampiridouΣυνέντευξη στον Βασίλη Παπαβασιλείου

Από τη νέα γενιά των ηθοποιών που αγαπούν με πάθος το θέατρο- είναι κομμάτι της ζωής τους- και το αποδεικνύουν έμπρακτα σε όλες τις εκφάνσεις του. Η πολυτάλαντη Θεανώ Αμοιρίδου δεν εφησυχάζει, ούτε επαναπαύεται ποτέ, αλλά επιζητεί και αναζητεί τρόπους για να κάνει το όραμά της πραγματικότητα. Ποιο είναι αυτό; Ένα καλύτερο θέατρο τόσο στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης, όσο και στην Τέχνη της γενικότερα. Αυτή τη φορά μας αποκαλύπτει τη σκηνοθετική της δεξιότητα με το άκρως ενδιαφέρον και σημαντικό έργο παγκόσμιας δραματουργίας “Το γαϊτανάκι του έρωτα” του Άρθουρ Σνίτσλερ, το οποίο ανέβηκε σε έναν καινούργιο θεατρικό χώρο με την ονομασία ΑΠΟΛΙΣ, όπου θα παίζεται μέχρι τις 15 Ιουνίου. Είμαι βέβαιος, ότι εκεί θα δημιουργηθεί ένας σημαντικός πολιτιστικός πυρήνας στο μέλλον, με πολύ “ψαγμένες παραστάσεις”…

Έχεις απαντήσει ποτέ στο ερώτημα “γιατί έγινα ηθοποιός”;
Έγινα ηθοποιός, γιατί το θέατρο με προκαλεί. Σωματικά, ψυχικά, πνευματικά. Η τέχνη της υποκριτικής είναι γεμάτη προκλήσεις. Χρειάζεται να είσαι συνεχώς στο παρόν, να λύνεις (ή να μη λύνεις) γρίφους που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ύπαρξη, συνύπαρξη και διαφωνία. Σε προκαλεί να “μπεις” στη θέση κάποιου άλλου. Απαιτεί παιδικότητα και σοφία. Γενναιοδωρία και μέτρο. Σου δίνει τη δυνατότητα να  ακούσεις, να μιλήσεις, να σκεφτείς, να πράξεις, να αισθανθείς. Και όλα αυτά, τα διεκδικείς κάθε φορά, σε κάθε παράσταση. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κατακτημένο. Βρίσκεσαι συνεχώς σε κατάσταση “αν-ασφάλειας”, κάτι που σε κρατάει ζωντανό, δημιουργικό και έτοιμο να εκπλαγείς από το οτιδήποτε. Είναι μια τρομακτικά δύσκολη και πανέμορφη άσκηση, χωρίς διάλειμμα. Το θέατρο μου προσφέρει, ό,τι δεν μου προσφέρει η ζωή της καθημερινότητας… τη συνεχή πρόκληση.
Με “Το γαϊτανάκι του έρωτα” του Άρθουρ Σνίτσλερ, που σκηνοθέτησες, μας συστήνεις και τη σκηνοθετική σου δεξιότητα. Τι σε εντυπωσίασε σ’ αυτό το έργο;
Το κείμενο δεν ήταν δική μου επιλογή. Μου έγινε η πρόταση από το “Θέατρο Άπολις” -από τον Κώστα Καλουδιώτη και τη Βίκυ Κατσίκα- να τους σκηνοθετήσω σε αυτό το έργο, που το είχαν δουλέψει και στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Οι συναντήσεις ξεκίνησαν περισσότερο σαν ένα studio υποκριτικής και αργότερα εξελίχθηκαν σε πρόβες, με στόχο να γίνει η παράσταση.
Κατά τη γνώμη μου, το “γαϊτανάκι” είναι ένα έργο με εξαιρετική σπονδυλωτή δομή. Αποτελείται από δέκα σκηνές, που έχουν ως συνδετικό κρίκο το καίριο θέμα του έρωτα. Ο συγγραφέας κάνει μια “ανατομία” των δέκα προσώπων του έργου, με εργαλεία του τις λέξεις, την ορολογία του έρωτα. Αυτό είναι που μου κέντρισε και το ενδιαφέρον.
Δεν είναι ένα από τα πιο δύσκολα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας; Ποια ήταν η σκηνοθετική σου ματιά;
Δεν γνωρίζω κανένα κείμενο, που να είναι εύκολο να μεταφερθεί στη σκηνή. Σίγουρα ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι δέκα ρόλοι παίζονται από δύο μόνο ηθοποιούς. Αλλά αυτή ακριβώς ήταν και η πρόκληση. Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν η διδασκαλία των ρόλων και η ερμηνεία.  Να ακουστεί ο λόγος του συγγραφέα και να έχει αντίκτυπο στον σημερινό θεατή.
Πως βλέπεις το “θεατρικό γίγνεσθαι” της Θεσσαλονίκης;
Πιστεύω ότι γίνονται καλές προσπάθειες, αλλά δυστυχώς, οι καλές παραστάσεις είναι συνήθως αποτέλεσμα μιας συγκυρίας ή μιας μεμονωμένης υπερπροσπάθειας και αυτό λέει κάτι, αλλά δεν υπόσχεται τίποτα. Το καταλαβαίνουμε και από τις αντιδράσεις των θεατών. Το θέατρο φαίνεται να έχει χάσει τη δύναμή του, κι αυτό ίσως να ξεκινάει από τους ίδιους τους δημιουργούς. Έχουν αποδυναμωθεί και έχουν χάσει το στόχο.  Τα οράματά -τις περισσότερες φορές- δεν ξεπερνούν τις ανάγκες της επιβίωσης και της αυτοεπιβεβαίωσης. Φυσικά οι ευθύνες της πολιτείας είναι μεγάλες αλλά ευθύνη έχουμε όλοι, που δεχόμαστε αυτή την κατάσταση και προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σ’ αυτή. Δε γίνεται. Όταν ο δρόμος είναι χαλασμένος, δεν τρέχεις με 200χλμ την ώρα και ούτε προσποιείσαι ότι δεν αισθάνεσαι τις λακκούβες. Ειδικά όταν υπάρχουν κι άλλοι επιβαίνοντες στο αυτοκίνητο, ενώ στο δρόμο παίζουν παιδιά!
Πόσο σε ενδιαφέρει η επικοινωνία με το κοινό;
Ό,τι κι αν δημιουργεί κανείς, το δημιουργεί έχοντας στο νου του πως κάθε στιγμή του εγχειρήματος απευθύνεται και ζητά την αντίδραση (όχι απαραίτητα την ηχηρή) του τελικού αποδέκτη,  που είναι ο θεατής. Εάν δεν υπάρχει αυτό, τότε δεν μιλάμε για θεατρική πράξη.
Τι σημαίνει θέατρο για εσένα;
Το θέατρο για ‘μένα είναι ένας καθρέφτης, που όταν βρίσκω τη δύναμη τον κρατώ στα χέρια μου και τον γυρνώ μία προς τους θεατές, μία προς τον εαυτό μου…
Πες μου το πιο τρελό καλλιτεχνικό σου όνειρο.
Εύχομαι, να δημιουργηθεί ένα  οργανωμένο εθνικό πολιτιστικό πλαίσιο, το οποίο να λειτουργεί αυτόνομα, μακριά από τα κομματικά συμφέροντα  και να το διαχειρίζονται άνθρωποι αδιαμφισβήτητου κύρους, έτσι ώστε να μην είμαστε πια θύματα της τύχης ή της ατυχίας ή της συγκυρίας και της μεγάλης ιδιοτέλειας που αρρωσταίνει τα πάντα.
Η “χημεία”- όπως την ονομάζουμε στο θέατρο- παίζει ρόλο στην επιτυχία μιας παράστασης;
Φαντάζομαι ότι είναι σημαντική σε κάποιο ποσοστό. Αλλά μήπως και η “χημεία” δεν καθορίζεται από τον τρόπο που συνεργαζόμαστε; Δεν μεταβάλλονται οι χημικές ενώσεις; Νομίζω ότι αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι να γνωρίζεις και να ασκείς όσο καλύτερα γίνεται τη δουλειά σου, να υπολογίζεις τους συνεργάτες σου, να σέβεσαι τη σκηνή που πατάς και το θεατή που πλήρωσε για να έρθει στο θέατρο και ελπίζει σε μια εμπειρία. Έχω την εντύπωση, πως η “χημεία” μεταξύ των ανθρώπων αρχίζει να λειτουργεί, όταν κάποιος έχει τη διάθεση να “χαμηλώνει” τον εγωισμό του προς όφελος του κοινού καλού, δηλαδή του αποτελέσματος.
Τα ΜΜΕ βοηθούν τις θεατρικές ομάδες ή επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε επώνυμα και γνωστά πρόσωπα;
Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν θερμά τα μικρά θέατρα αλλά μάλλον είναι η μειοψηφία. Νομίζω ότι τα ΜΜΕ ακολουθούν και αυτά με τη σειρά τους τον γενικότερο κυματισμό.  Όλα ρέπουν προς τη βιομηχανία και το εμπόριο και ο άνθρωπος παραμένει με τη θέλησή του στη θέση του προϊόντος.
Είσαι ευχαριστημένη που επέλεξες ένα “δύσκολο” δρόμο, μακριά από τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας;
Δε νιώθω ότι επέλεξα το δύσκολο δρόμο, όπως επίσης πιστεύω ότι κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος. Αισθάνομαι ευτυχισμένη και πολύ τυχερή που κατάφερα να ασκήσω αυτό το λειτούργημα ως τώρα και εύχομαι να συνεχίσω να κερδίζω αυτό το προνόμιο.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Υπάρχει απλώς μία ιδέα για θεατρική παράσταση. Δεν είναι καν σχέδιο ακόμη. Εύχομαι να λειτουργήσει, για να μπορέσω να την κάνω πραγματικότητα.

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.