Γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί στο ελληνικό ποδόσφαιρο όσες κουβέντες γίνονται, έχουν ως βάση τις ομάδες του big5.
Είναι οι ομάδες που έχουν μεγαλύτερη επίδραση στην κοινωνία του ποδοσφαίρου, διοικούνται από τους ισχυρότερους οικονομικά παράγοντες της χώρας και έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό φιλάθλων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και οι μικρομεσαίες ομάδες του Πρωταθλήματος δεν έχουν… ψυχή.
Το αντίθετο. Μπορεί ο στόχος τους να μην είναι η κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, αλλά δίνουν τη δική τους μάχη για την… επιβίωση. Κάτω από δυσκολότερες μάλιστα συνθήκες. Παρ’ όλα αυτά όλη η κουβέντα γίνεται γύρω από τις ομάδες της πρώτης πεντάδας του βαθμολογικού πίνακα. Κυρίως για τον ορισμό των διαιτητών σηκώνεται πολύ σκόνη.
Λες και όλη η ιστορία μίας αγωνιστικής περιόδου είναι η κατάκτηση του τίτλου κι όχι οι μάχες για την παραμονή. Δεν υιοθετώ αυτή τη λογική που επικρατεί στους εγχώριους θεσμικούς του ποδοσφαίρου. Είναι ένας άχαρος και προκλητικός διαχωρισμός.
Την ίδια αγωνία έχουν και οι μικρομεσαίες ομάδες, με αυτή των ομάδων που διεκδικούν τίτλο. Ισως και μεγαλύτερη. Γιατί η μάχη για την παραμονή στην μεγάλη κατηγορία, μοιάζει με προσπάθεια να αποφύγει κάποιος την… κόλαση.
Μετά από χρόνια, επιτέλους μπήκε στο τραπέζι της συζήτησης και η προσπάθεια να ορίζονται ξένοι VAR στους αγώνες μεγάλου βαθμολογικού ενδιαφέροντος, μεταξύ των ομάδων που παλεύουν για την παραμονή τους στην κατηγορία. Σημαντική εξέλιξη για ένα Πρωτάθλημα που είναι μεν ανταγωνιστικό, αλλά όχι καλύτερο ποιοτικά. Και έγινε ανταγωνιστικό γιατί οι θεωρητικά «μικροί» επένδυσαν περισσότερα χρήματα για την ενίσχυση του ρόστερ και απέβαλαν το κόμπλεξ αγωνιζόμενοι απέναντι στους μεγάλους. Ετσι είδαμε αποτελέσματα… άγνωστα τα προηγούμενα χρόνια και υπήρξε μία ανισορροπία όσον αφορά την διαμόρφωση του βαθμολογικού πίνακα.
Συγχρόνως είχαμε και διαιτησίες οι οποίες δεν βοηθούσαν προκλητικά μία ομάδα, με τα λάθη τους. Πού οδηγούν όλα αυτά; Λίγο πριν από το τέλος της κανονικής περιόδου, η Τρίπολη να ισοβαθμεί με τον Αρη και σε απόσταση αναπνοής ο Παναιτωλικός, να δείχνει τα δόντια. Και γιατί όχι, από τη στιγμή που οι θέσεις στον βαθμολογικό πίνακα δεν είναι… αγορασμένες, ούτε τις κατέχει κάποια ομάδα με κληρονομικό δικαίωμα.
Όλα αυτά δίνουν κάποιες ελπίδες ότι οι παράγοντες αρχίζουν να επενδύουν στο ποδοσφαιρικό προϊόν και να αφήνουν κατά μέρος τους εγωισμούς που δηλητηριάζουν το Πρωτάθλημα. Κι αν παγιωθεί αυτό θα μιλάμε για καλύτερες ημέρες στο εγχώριο Πρωτάθλημα.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
