Δέκα ερωτήσεις αναζητούν δέκα σύντομες απαντήσεις. Πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, από όλους τους χώρους, μοιράζονται με τους αναγνώστες της εφημερίδας «Karfitsa» πτυχές της ζωής τους και αδημοσίευτες φωτογραφίες σε μια διαφορετική – μίνι συνέντευξη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ
Ο Αθανάσιος Πετρίδης είναι νευροχειρουργός. Γεννήθηκε και σπούδασε στη Γερμανία αλλά πλέον ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Το βιογραφικό του ιδιαίτερα πλούσιο και σε λίγες αράδες δεν μπορώ να το αναπτύξω όπως του αξίζει. Επιτρέψτε μου να σταθώ στην πολύχρονη εμπειρία του, στις διδακτορικές του διατριβές, στο ανθρωπιστικό του έργο και τη μεγάλη του καρδιά. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα…
Η ιατρική ήταν στόχος ζωής;
Ναι, ήταν ο στόχος της ζωής μου. Βασικά η νευροχειρουργική. Τουλάχιστον από την Γ’ Γυμνασίου.
Γιατί επιλέχθηκε η νευροχειρουργική;
Είναι μια ειδικότητα στην οποία βρίσκεσαι συχνά στα όρια των δυνατοτήτων σου. Ανεβαίνει η αδρεναλίνη και είσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Από την άλλη, τα αποτελέσματα της εργασίας μας φαίνονται άμεσα.
Συναισθήματα μετά από κάθε επιτυχημένη επέμβαση;
Σαν να τελείωσε μια δύσκολη αποστολή με F-16. Ηρεμία και ευχαρίστηση. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει σε μια επέμβαση που το αποτέλεσμα δεν είναι το 100%. Στη νευροχειρουργική υπάρχουν μόνο δύο εκβάσεις. ‘Η όλα ή τίποτα.
Η εμπειρία από την εκπαίδευση γιατρών στο Καμερούν;
Στο Καμερούν, σήμερα, υπάρχουν δυο νευροχειρουργοί που έχουν μάθει να χειρουργούν ανευρύσματα εγκεφάλου. Αυτοί οι άνθρωποι θα διδάξουν πολλούς άλλους. Απλά έχω φροντίσει να μεταδώσω αυτό που μου δόθηκε. Αυτά που εγώ έμαθα από δασκάλους «γίγαντες» σε μαθητές χαρισματικούς.
Πώς νιώθετε όταν οι ασθενείς σας «κερδίζουν» τις ζωές τους πίσω;
Επειδή με τους ασθενείς δημιουργείται με τον καιρό μια σχέση ιδιαίτερη, ιδιαίτερη είναι και η χαρά να τους βλέπω καλά.
’Οραμα σας στην ιατρική;
Να αναπτυχθεί η νευροχειρουργική στις χώρες της Αφρικής σε τέτοιο βαθμό ώστε να υπάρχει καλή πιθανότητα περίθαλψης όλων των περιστατικών που αντιμετωπίζονται στην Ευρώπη. Δεν είναι δυνατόν, λίγες ώρες πτήσης μακριά από την Ελλάδα, να πρέπει οι ασθενείς με ραγέντα ανευρύσματα να συμβιβάζονται με το ενδεχόμενο θανάτου επειδή δεν υπάρχει γιατρός που μπορεί να τους βοηθήσει.
Τι σας έφερε στη Θεσσαλονίκη;
Ήθελα πάντα να γυρίσω στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου και δεν ήθελα να περάσω τη ζωή στο εξωτερικό με τον καημό του γυρισμού. Καθαρά συναισθηματικός ο λόγος.
Αγαπάτε στην πόλη…
Την έχω αγαπήσει. Είναι τέλεια να βρίσκομαι σε μια από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου. Να γυρίζω από την κλινική και να βλέπω τον Όλυμπο.
Το τρέξιμο είναι ψυχοθεραπεία;
Το τρέξιμο αντιπροσωπεύει ακριβώς τον τύπο του ανθρώπου που είναι ο νευροχειρουργός. Πάντα στα όρια σου, πνευματικά και σωματικά. Πολλοί συνάδελφοι ασχολούνται με τον αθλητισμό. Ο μαραθώνιος, με τον οποίο ασχολούμαι εγώ αντιπροσωπεύει σίγουρα τη ζωή μου γενικά.
Μότο που λέτε συχνά…
Επειδή τελείωσα και Θεολογία θα αναφερθώ σε ένα ρητό του οποίου ο συγγραφέας δεν είναι 100% γνωστός για αυτό δεν θα αναφέρω κάποιο συγκεκριμένο όνομα (St. Francis from Assisi, Reinhold Niebuhr) «Θεέ μου δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, τη γαλήνη να αντέξω αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω, και τη σοφία να καταλαβαίνω τη διαφορά».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA
