Από ψηλά μοιάζει σαν πεταλούδα. Το σχήμα της. Φουσκωμένη με ένα έντονο καφέ χώμα, ένα εκτυφλωτικό άσπρο στα σπίτια, και μπλε νερά. Δεξιά και αριστερά της έχει πεταμένα μικρά νησάκια. Την ερωτεύομαι από το αεροπλάνο. Ξέρω ότι θα μ αρέσει.
Το νησί είναι πράσινο και το αυτοκίνητο που νοικιάζουμε είναι ηλεκτρικό. Μετά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο νησί η Volkswagen δώρισε κάποια αυτοκίνητα και επιδοτήθηκε η αγορά άλλων ηλεκτρικών. Η πινακίδα «Καλώς ήρθατε στο πρώτο smokefree νησί» καταστρατηγείται αφού καπνίζουν και μέσα στα εστιατόρια και στα μπαρ. Αδιακρίτως.
Η εμπειρία με το ηλεκτρικό αυτοκίνητο είναι θετική. Στις κατηφόρες σε μία ειδική λειτουργία η μπαταρία φορτίζει, αλλά στους χωματόδρομους η μπαταρία αδειάζει ραγδαία και ζούμε το θρίλερ αν θα φτάσει ή όχι. Φτάνει και βλέπουμε όλες τις παραλίες. Στενό, Λειβάδι, Βάτσες και Καμινάκια, με τη γλυκιά μελαγχολία του Σεπτεμβρίου, λίγη συννεφιά και την άπλα των λίγων, ψαγμένων και μεσήλικων στην πλειοψηφία τους τουριστών.
Φιλοσοφούμε στην παραλία και η φίλη μου μου λέει «παλιά ώσπου να έρθει το καλοκαίρι μας έβγαινε η ψυχή. Ο χρόνος δεν περνούσε. Τώρα έρχεται, περνάει και ούτε που το καταλαβαίνουμε».
Το βράδυ τρώμε μέσα λόγω παγωνιάς. Η Μαρούλα, εστιατόρισσα, μαγκιώρα και αεικίνητη μάνα μας περιποιείται με το παραπάνω. Η κόρη της έρχεται της δίνει ένα φιλί και της λέει «μαμά σ αγαπώ, πάω βόλτα». Ρωτάω την έφηβη μικρή πώς είναι εκεί το χειμώνα. «Βα ρε τα» μου απαντάει. Η Μαρούλα μου λέει πως τα 160 παιδιά του νησιού κρατούν την Αστυπάλαια ζωντανή. Υπάρχει συνεχής κίνηση. Πέτρα που κυλάει δεν μαλλιάζει. Έχει απίστευτο χιούμορ και πετάει ατάκες σε όλους. «Εσύ ασχολείσαι με τις κουφάλες» λέει στον φίλο μας τον οδοντίατρο. Ρωτάει την φίλη μου ποιά είναι, την περνάει για τη Μάγια Τσόκλη, της λέει πως έγινε πανικός στην κουζίνα μόλις εμφανιστήκαμε. Την διαβεβαιώνουμε πως δεν είναι η Μάγια Τσόκλη. Μας διηγείται πώς έχει κάνει αντίστοιχες γκάφες και με άλλους διάσημους. Πώς δεν αναγνώρισε τον Τομ Χανκς με τη μάσκα, πως μπέρδεψε άλλες διάσημες γυναίκες και έβαλε έναν σερβιτόρο να σερβίρει λάθος άνθρωπο. Την ρωτάω για την επίσκεψη του Πρωθυπουργού και μου λέει γελώντας «Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, εμένα πάντως ο Κυριάκος μου έχει φέρει απίστευτη τύχη. Από την ώρα που ήρθε εδώ η δουλειά άνοιξε και πάει τέλεια.».
Το επόμενο βράδυ γνωρίζουμε μια άλλη ικανή γυναίκα, τη Μαρία, ιδιοκτήτρια μίας καταπληκτικής ταβέρνας στο Λειβάδι. Ζει το χειμώνα στην Αθήνα και το καλοκαίρι δουλεύει με τον άντρα της στην Αστυπάλαια διατηρώντας αυτήν την επιχείρηση. Μου μιλάει για τις εξαγγελίες περί πράσινου νησιού. «Είμαστε ένα μικρό νησάκι στη μέση του Αιγαίου. Ποιος να μας βρωμίσει; Εγώ δεν θέλω πολλά. Ας καθαρίσουν το νησί. Ας φτιάξουν κανένα δρόμο. Ας φροντίσουν να ανακυκλώνουμε και τα υπόλοιπα είναι μεγάλα λόγια».
Συμφωνώ μαζί της.
Υ.Γ. Ιδού μερικές εξηγήσεις για το όνομα του νησιού.
Αστυπάλαια (‘Αστυ + παλαιά δηλαδή παλιά πόλη, το όνομα δόθηκε από τους Δωριείς κατά τη γεωμετρική εποχή)
Αστροπαλιά (‘Αστρο + παλαιό)
Πύρρα (λόγω του κόκκινου χρώματος του εδάφους, το όνομα δόθηκε από τους Φοίνικες)
Πυλαία, Σταμπάλια, Τράπεζα των Θεών, Ιχθυόεσσα (για την αφθονία των ψαριών της).
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
