Παρακολουθώ εμβρόντητη τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την Κιβωτό του Κόσμου. Και έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις.
- Όπου βλέπεις την απόλυτη αποθέωση είναι βέβαιο πως μετά από λίγο θα δεις την απόλυτη αποκαθήλωση. Έτσι λειτουργεί η ελληνική πολιτική ζωή, έτσι λειτουργούν τα μέσα, έτσι λειτουργεί εν τέλει και η ελληνική κοινή γνώμη.
- Τον πατέρα Αντώνιο τον έχουν φιλοξενήσει όλα τα ελληνικά κανάλια. Τον έχουμε αποθεώσει στην πλειοψηφία μας όλοι οι δημοσιογράφοι. Κανείς μας δεν μπήκε στον κόπο να εκλέγξει εάν η δομή έχει άδεια, εάν τα οικονομικά της ΜΚΟ είνα χρηστά, ποιοί απαρτίζουν το Δ.Σ. και κανείς δεν σκέφτηκε να μιλήσει με ένα παιδί που έχει φοιτήσει στο παρελθόν εκεί.
- Ο πατέρας Αντώνιος δεν ήθελε σχέσεις με την εκκλησία, αλλά σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα ξαναβάφτιζε βαφτισμένα παιδιά. Η εκκλησία τον απέπεμψε, ενώ τόσο καιρό ούτε εκείνη έψαξε όσα έπρεπε.
- Η Κυβέρνηση δια του αρμόδιου Υπουργείου ισχυρίστηκε ότι επί των ημερών της ξεκίνησαν να ελέγχονται οι αντίστοιχες δομές. Συγγνώμη αλλά δεν το πιστεύω. Οι έλεγχοι ξεκίνησαν μετά τις καταγγελίες που έγιναν στον συνήγορο του Πολίτη. Μέχρι τότε δεν ελέγχονταν τίποτα.
- Το νέο Δ.Σ. της Κιβωτού απαρτίζεται από ανθρώπους ελλογισμένου κύρους. Και από μέλη διοίκησης αντίστοιχων συματείων. Ελέγχονται τα αντίστοιχα σωματεία;
Νιώθω ως πολίτης αυτής της Ελλάδας στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή παντελώς αποτυχημένη. Κάθε φορά που κλαίει ένα παιδί είναι σαν να κλαίει ο κόσμος όλος. Και η πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο, όπως είπε η Alice Walker “Γιατί κλαίει το παιδί;”. Αυτά τα παιδιά κλαίγανε. Και εμείς ούτε καν τα ακούγαμε.
Τώρα που τα ακούσαμε πρέπει να αναρωτηθούμε το γιατί.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
