Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο «μπαρ για όλες τις ηλικίες» και το «μπαρ για όλες τις ηλικίες, εκτός αν έχεις πάνω από 70 και φοράς καπελάκι ΚΑΠΗ». Και κάπου ανάμεσα στα ποτάκια με ονόματα τύπου «Sex on the Καρέκλα» και τις ξαπλώστρες που κοστίζουν όσο ένα ΕΚΑΣ, χάσαμε τη μπάλα. Ή, μάλλον, την καρέκλα. Που δεν δώσαμε στον παππού.
Ας μιλήσουμε καθαρά: Το να διώχνεις οργανωμένη εκδρομή ηλικιωμένων από beach bar στην Επανομή επειδή «χαλάει την εικόνα», είναι σαν να διώχνεις έναν κληρικό από την εκκλησία επειδή φοράει ράσα. Ή, αν προτιμάτε πιο θεσσαλονικιώτικο παράδειγμα, σαν να πετάς την προφιτερόλ από το εκμέκ επειδή σου βγήκε «άουτ οφ φάσιον». Αλλά ποια φάσιον; Αυτή των εικοσάρηδων με μαγιό τάνγκα και ρέιβ χαμόγελο στις 10 το πρωί;
Είναι το ίδιο επιχείρημα κάθε φορά: «Δεν ταιριάζουν στο κλίμα». Το οποίο ποιο είναι, ακριβώς; Τα influencer reels με cocktails και ναργιλέ στα stories; Οι γιαγιάδες δεν κάνουν tag. Κάνουν προσευχή να μην τους αρπάξει η μέση. Αλλά ξέρουν από καλό καφέ, θάλασσα και αξιοπρέπεια. Πράγματα που μάλλον χάνονται όταν η μουσική παίζει στη διαπασών και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πνίγεται σε έναν κουβά mojito.
Είναι, βλέπετε, πιο εύκολο να κάνεις diversity στα social media με σώματα καλογυμνασμένα και βλέμματα ηλιοκαμένα, παρά να ποστάρεις έναν παππού με ψαροκάλτσα που διαβάζει Καζαντζάκη κάτω από ομπρέλα. Δεν πουλάει τόσο. Κι όμως, αυτή η εικόνα είναι πολύ πιο αυθεντική απ’ όλα τα φιλτραρισμένα φραπέ-πορτρέτα της παραλίας.
Και μιλάμε για Θεσσαλονίκη. Την πόλη του «έλα, κάτσε να σε κεράσω». Όχι του «σήκω, δεν μας κάνεις για βιτρίνα». Την πόλη που πουλάει το «φιλόξενη» σαν σφραγίδα ΠΟΠ και καταλήγει να μετράει τα ηλικιακά group όπως τα likes. Όπου ο ηλικιωμένος γίνεται βάρος, εκτός αν είναι ο παππούς του δημάρχου ή του επιχειρηματία. Τότε είναι «θείος απ’ το χωριό» και «η ψυχή του τραπεζιού».
Καλά έκανε ο Αγγελούδης και το είπε. Και ο Ζαχαριάδης που το έφερε στο συμβούλιο. Αλλά αυτό δεν είναι υπόθεση για καταγγελία. Είναι υπόθεση για καθρέφτη. Γιατί όταν βλέπεις έναν παππού να απομακρύνεται από μια καφετέρια σαν σκιά, ίσως θυμηθείς πώς ένιωσες εσύ, όταν κάποτε σε έδιωξαν από ένα μπαρ επειδή ήσουν «πολύ μικρός», «πολύ αλλιώτικος», ή «πολύ… κάποιος».
Και το beach bar που διώχνει ηλικιωμένους σήμερα, θα είναι το ίδιο που αύριο θα βάλει live μουσική με «νοσταλγικές μελωδίες για όλες τις ηλικίες. Αλλά θα είναι πολύ αργά. Γιατί οι ηλικίες που έδιωξες, δεν θα επιστρέψουν για να σε κάνουν πάλι «μόδα». Θα σε αφήσουν να γεράσεις μόνος. Χωρίς παρέα. Και χωρίς Καζαντζάκη.
Υ.Γ. Αν κάποιο beach bar διαβάζει αυτό το κείμενο, ας θυμηθεί πως οι άνθρωποι που κουβαλούν ψάθινο καπέλο και χάπια για την πίεση έχουν δει περισσότερα κύματα απ’ όσα εσύ έχεις σερβίρει. Και δεν θα τους διδάξεις εσύ τι σημαίνει καλοκαίρι. Αυτοί το εφηύραν. Εσύ απλώς το πουλάς με σιρόπι μάνγκο.
*Από την έντυπη «Karfitsa», αρ. φύλλου 1.089/19.07.2025.
