Καλωσήρθατε στην επόμενη πίστα του ανθρώπινου υπαρξιακού δράματος: τα Enhanced Games. Ή, όπως θα τα λέγαμε στα ελληνικά αν ήμασταν πιο ειλικρινείς: «οι Ολυμπιακοί της ντόπας χωρίς ντροπή».
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας
Εδώ, τα στεροειδή δεν είναι σκάνδαλο — είναι προϋπόθεση. Το ηθικό δίλημμα δεν είναι αν θα κάνεις χρήση, αλλά πόσο θα αντέξει το σώμα σου πριν γίνει πίνακας του Φράνσις Μπέικον. Και όλοι, κάπως αμήχανα, τα παρακολουθούν. Άλλοι με φρίκη. Άλλοι με περιέργεια. Και μερικοί με το κλασικό «έλα μωρέ, αφού όλοι τα παίρνουν, τουλάχιστον εδώ το λένε».
Το concept είναι τόσο απλό που τρομάζει: αθλητές που έχουν τη ρητή άδεια να κάνουν χρήση φαρμακοδιέγερσης — τεστοστερόνη, EPO, αυξητική ορμόνη, ανδρογόνα, ό,τι τραβάει η ψυχούλα του Χαλκ. Όλα αυτά, σε έναν “εναλλακτικό” αγώνα όπου δεν υπάρχουν κανονισμοί της WADA, δεν υπάρχει ηθική επιτροπή, και οι χορηγοί τρίβουν τα χέρια τους, γιατί ποιος δε θα ήθελε να δει άνθρωπο να τρέχει 100 μέτρα σε 6 δευτερόλεπτα με φλέβες πιο χοντρές από το ΤΕΡΝΑ pipeline;
Η εύκολη απάντηση είναι: «στην κόλαση με στεροειδή». Η πιο ειλικρινής; Εκεί που πήγαινε πάντα: στα όριά της, για το θέαμα, το χρήμα και το boost του εγώ. Ζούμε σε μια εποχή που χτίζουμε σώματα για να φαίνονται καλά στο story, μετράμε τα steps και το VO₂max μας καθημερινά, και παίρνουμε συμπληρώματα με ονόματα που ακούγονται σαν Pokémon (ashwagandha, creatine, glutamine, και… νάνος της Μαύρης Θάλασσας). Το Enhanced Games δεν είναι παραφωνία. Είναι η λογική απόληξη ενός κόσμου που έχει εμμονή με την απόδοση, το αποτέλεσμα και το “κάν’ το όπως ο influencer”.
Οι Ολυμπιακοί έλεγαν «ταχύτερα, υψηλότερα, ισχυρότερα». Οι Enhanced λένε: «φέρε μου την ένεση». Εδώ δεν μιλάμε για fair play. Μιλάμε για pharma play. Ένα άθλημα όπου η πραγματική νίκη δεν είναι μόνο του αθλητή, αλλά και της εταιρείας πίσω από το χάπι. Ο Michael Phelps των Enhanced μπορεί να λέγεται “John” και να είναι εκπρόσωπος μιας biotech startup από τη Βοστώνη. Το μετάλλιο το μοιράζονται οι μύες του και ο χημικός τύπος που τους διόγκωσε.
Και το κοινό; Καθηλωμένο. Εθισμένο. Μπλεγμένο σε ένα παράδοξο: απολαμβάνουμε το υπεράνθρωπο και ταυτόχρονα το καταδικάζουμε.
Η βασική ένσταση δεν είναι «θα πεθάνουν οι αθλητές;» — ας μη γελιόμαστε, πεθαίνουν ήδη για πολύ λιγότερα. Η πραγματική ερώτηση είναι: «Είναι αυτό το μέλλον του αθλητισμού ή το τέλος του;»
Διότι αν αποδεχτούμε επίσημα ότι η χημική ενίσχυση είναι θεμιτή, τότε γιατί να σταματήσουμε εκεί; Να κάνουμε και enhanced μαθηματικές Ολυμπιάδες με έξτρα IQ pills. Να επιτρέψουμε στους πολιτικούς μας να μπαίνουν σε debate με microdoses LSD για δημιουργική σκέψη. Ή, για την Ελλάδα, ας ξεκινήσουμε απλά: ένα enhanced Υπουργικό Συμβούλιο με φουλ μνήμη RAM και μηδέν διορισμούς κουμπάρων.
Επίλογος: Το μέλλον είναι εδώ, και πήρε αναβολικά.
Αν οι Enhanced Games είναι το μέλλον του αθλητισμού, τότε το μόνο που μένει είναι να βάλουμε τους Ολυμπιακούς στο Μουσείο και να τους κοιτάμε όπως κοιτάμε ασπρόμαυρες φωτογραφίες από χωριά: «κοίτα να δεις, τότε οι άνθρωποι έτρεχαν μόνο με τα πόδια τους, όχι με χορηγούμενη αδρεναλίνη σε μορφή spray».
Ίσως τελικά να μη θέλουμε αθλητές. Θέλουμε μινιατούρες υπερανθρώπων, φουσκωμένες, επικίνδυνες, ψυχαναγκαστικά ανταγωνιστικές, σαν τα avatars που δεν μπορούμε να είμαστε. Γιατί; Γιατί κάπου ανάμεσα στην κρίση, στην απελπισία και στα social media, σταματήσαμε να θαυμάζουμε την ανθρώπινη προσπάθεια — και αρχίσαμε να αποθεώνουμε το αποτέλεσμα με ορό στη φλέβα.
Και κάπως έτσι, το ευ αγωνίζεσθαι έγινε ευ ενισχύεσθαι.
