Είναι η πρώτη γυναίκα που έχει ραπάρει στην Ελλάδα, ήταν μέλος επί σειρά ετών στους Active Member η παρουσία της όμως πάντα είχε ένα δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα.
Η Sadahzinia ή Γιολάντα Τσιαμπόκαλου γιορτάζει με μια μεγάλη γιορτή επί σκηνής την δική της πορεία κλείνοντας 30 χρόνια στην hip hop. Σε συνέντευξη της στην Karfitsa τονίζει τον ρόλο που έχουν οι γυναίκες πλέον στην hip hop μουσική, αναφέρθηκε στην αποχώρηση της από τους Active Member, τις δύσκολες στιγμές που έχει βιώσει έκτοτε, αλλά και την πλέον αυτόφωτη διαδρομή της που χαράζει μακριά από ότι την πλήγωσε, δυνατή να συνεχίσει να γράφει και να ραπάρει για ό,τι της αρέσει, ζώντας το όνειρο της αυτάρκειας.
Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού
Αρχικά θα θέλαμε να μας μιλήστε για το live σας στη Θεσσαλονίκη «Ανθο-λόγια». Τι να περιμένει το κοινό;
Φέτος γιορτάζω 30 χρόνια από τότε που δειλά δειλά ξεκίνησα να ραπάρω, και να φτιάχνω τραγούδια. Κι αφού και το όνομά μου (* Γιολάντα βιολέτα) αλλά και το ψευδώνυμο (zinia)είναι εμπνευσμένα από άνθη, κι έχοντας κατά νου τις ρίμες που χω γράψει αυτά τα χρόνια, ονομάσαμε το tour αυτό «Ανθολόγια». Μαζί μου σε όλο το τουρ θα είναι ο Πάνος Πενταρίτσας από τους Βόμβους, ο Dj Marble (παλιός μου γνώριμος από το πρώτο μου album αλλά και Dj των ιστορικών Βαβυλώνα και όχι μόνο) και ο Νίκος Ξύδης, που τον τελευταίο χρόνο έχουμε συνεργαστεί σε πολλά project και τον ξεχωρίζω πρώτα ως άνθρωπο εκτός ότι είναι και εξαιρετικός μουσικός, και τραγουδοποιός. Φυσικά, για να εδραιώσουμε το κλίμα γιορτής έχουμε – εκτός από την καλή μας διάθεση – καλέσει επί σκηνής καλλιτέχνες της hip hop σκηνής της ευρύτερης περιοχής της Θεσσαλονίκης, όπως Λόγος Απειλή, Κόμης Χ, Big Shine από SKG, τον Ατόφιο από τις Ρόδες, την Alicia, μια ακούραστη hip hop καλλιτέχνη που έχει προσφέρει πολλά στη σκηνή της πόλης σας, ακόμα τον Υπερβάτη κ.α. Επίσης, στη σκηνή έχω καλέσει τον Γιάννη Μπουζούκη να μας δείξει το πάθος του για την τέχνη του stencil και του γκραφίτι, την Καλλιόπη Ταρασίδου και Αλεξάνδρα Φιλιππίδου, ή αλλιώς High Kymatic για waving! Και τους City Kids για ολίγον break dance! Μια γιορτή του hip hop, μια γιορτή και για τις γυναίκες μέσα σε αυτή τη μουσική κουλτούρα!
Είστε η πρώτη γυναίκα που ραπάρει στην Ελλάδα από το 1998. Πως ήταν να ραπάρει λοιπόν μια γυναίκα τότε και πως το 2024;
Το να ραπάρει μια γυναίκα το 1994 και να βγάζει άλμπουμ το 1998 – παρόλο που στο εξωτερικό ήδη υπήρχαν πολλές εκπρόσωποι της κουλτούρας, στην Ελλάδα δημιουργούσε μία σκηνή δυο ταχυτήτων ή μάλλον πολλών ταχυτήτων και πολλαπλών αφηγήσεων οι οποίες την ίδια στιγμή συνομιλούν η μία με την άλλη ή αντιμάχονται. Υπήρχαν και υπάρχουν προβληματικές αντιλήψεις για τη θέση των γυναικών και πολλές περιπτώσεις υπέρ-αρρενωπών ταυτοτήτων. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες να αλλάξει αυτό, να σπάσει με κάποιο τρόπο αυτή η μονοτονία και παρατηρώ ότι στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο γίνεται αποδεκτό από το κοινό. Επίσης, ύστερα από τόσες κοινωνικές ζυμώσεις και μουσικών ακουσμάτων πλέον οι γυναίκες είναι αρκετά πιο εύκολο να εκφραστούν στην hip hop σκηνή με τον τρόπο που θέλουν χωρίς να φοβούνται πως δεν υπάρχει χώρος και γι’ αυτές. Έχουμε δρόμο ακόμα να διανύσουμε και να κερδίσουμε περισσότερο χώρο από αυτόν που μας ανήκει αλλά είμαστε καθ’ οδόν.
Στην ραπ βλέπουμε κυρίως τους άνδρες πρωταγωνιστές. Γιατί πιστεύετε συμβαίνει αυτό; Μήπως είναι επιλογή της μουσικής βιομηχανίας, μήπως δεν δίνονται ευκαιρίες στις γυναίκες ή μήπως οι ίδιες δεν τολμούν;
Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν μια ροπή προς μια πατριαρχική συγκρότηση όπου το πάνω χέρι έχει ο άντρας… Και σε αρκετά μέρη και στην Ελλάδα, το ζήτημα της καταπίεσης των γυναικών συναντά κρούσματα βίας και καταπίεσης. Στην περίπτωση του hip hop που αποτελεί μια κουλτούρα που γεννήθηκε μέσα από την ίδια την κοινωνία είναι λογικό να υποφέρει από τα ίδια προβλήματα που υποφέρει και η υπόλοιπη κοινωνία. Στην Ελλάδα είναι έτσι κι αλλιώς σχεδόν ανύπαρκτες οι ευκαιρίες της μουσικής βιομηχανίας, καταρχάς επειδή δεν υπάρχει μουσική βιομηχανία, αλλά κλίκες που ανεβάζουν και κατεβάζουν ονόματα. Οι γυναίκες έχουν αρχίσει και τολμούν, θεματολογικά και εκφραστικά και σίγουρα έχουν βάλει πολύ πλάτη για να χτιστεί αυτό που ονομάζουμε χιπ χοπ. Καλό είναι να το αναγνωρίζει αυτό το κοινό και να στηρίζει όσο μπορεί. Εδώ στη Θεσσαλονίκη έχετε πολλές γυναίκες που ασχολούνται με τη μουσική αυτή, και σίγουρα εδώ μένει και δημιουργεί η φοβερή Dogmother, από τις πιο παλιές στο χώρο.
Κλείνετε 30 χρόνια επί σκηνής. Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας στιγμή και ποια η πιο σημαντική στην πορεία σας;
Η πιο αγαπημένη μου ήταν βραδιά στο Fuzz, που ήταν αφιερωμένη στον αδικοχαμένο μου αδερφό, και ανέβηκαν στη σκηνή πρόσωπα από το hip hop που θα ήθελα να είχα συνεργαστεί χρόνια πριν.
Κάθε σκαλοπάτι, κάθε στιγμή στην πορεία μου ήταν ξεχωριστή και δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω μία.
Αν μπορούσατε να περικλύσετε την φιλοσοφία σας μέσα σε ένα στοίχο σας ποιος θα ήταν;
«Όλα θα γίνουν όπως πρέπει, η αγάπη βλέπει».
Ήσασταν πολλά χρόνια μέλος των Active Member. Πως είναι να φεύγεις μετά από τόσο καιρό από ένα γκρουπ; Και πως πήρατε αυτή την απόφαση; Ποια τα συναισθήματα σας πλέον για αυτή την απόφαση;
Είναι ξερίζωμα, λείπουν κομμάτια μου που όμως δε τα νοσταλγώ γιατί τα έζησα ως το μεδούλι, όταν τα έζησα. Την απόφαση αυτή την πήρα όταν ο B.D.Foxmoor, που θεωρώ και το μοναδικό έτερο μέλος των Active Member, μου έδειξε την πύλη εξόδου. Η διαφωνία μας ήταν σε προσωπικό επίπεδο, καθώς ήρθαμε σε διάσταση μετά από κοινή πορεία σε σχέση πολλών χρόνων και δυο παιδιά. Ο B.D.Foxmoor όμως δεν κατάφερε να διαχωρίσει τα προσωπικά με τα επαγγελματικά και ύστερα από ατελείωτα μυθεύματα, και μάτσο αφηγήσεις, απειλές και δημόσιες ύβρεις με εξώθησε να πάρω αυτή την απόφαση. Ο αυτοσεβασμός είναι νομίζω πολύ πιο σημαντικός από την όποια θέση μου σε όποιο γκρουπ και σε όποιο αξίωμα (βασίλισσας, καπετάνισσας κλπ κλπ).
Έχετε αναφερθεί σε επιθέσεις που έχετε δεχθεί από τον πρώην σύζυγο σας Μιχάλη Μητακίδη. Πως διαχειριστήκατε τον πόνο που μπορεί να σας προκάλεσε;
Είναι πολύ δύσκολο μέσα σε όλα όσα συμβαίνουν παράλληλα στη ζωή μου (καλλιτεχνική επανεκκίνηση ύστερα από πορεία 30 χρόνων, μετακομίσεις, ξεριζωμός, δύο παιδιά στην αποκλειστική ευθύνη μου, η μητέρα μου και η έννοια της οικογένειάς μου, και ο θάνατος του αδερφού μου με όλες τις δικαστικές μάχες που επίκεινται…η λίστα δεν έχει τέλος) είναι δύσκολο να μπορεί κάποιος να το καταλάβει και να το νιώσει. Όπως κυριότερα δε μπορεί εύκολα να νιώσει κανείς για τον άλλον το πόσα αποθέματα ενέργειας και δύναμης πρέπει να αντλώ για να παράγω αυτό που οι άλλοι βλέπουν, ακούν κι έπειτα σχολιάζουν, ενώ ταυτόχρονα έχω τόσες υποθέσεις να τακτοποιήσω….
Είχε επιπτώσεις στη ζωή σας;
Πλέον έχω μετακομίσει στην επαρχία και ζω το όνειρο της αυτάρκειας με την ελπίδα να κοινοτιστώ με φίλους από τα τριγύρω μέρη ή πιο πέρα. Ψάχνω να βρω τους τρόπους και τις λύσεις. Και αυτό είναι προτεραιότητα…
Στην Ελλάδα βλέπουμε συχνά οι γυναίκες να πέφτουν θύματα κακοποίησης. Σας τρομάζει όλη αυτή η κατάσταση και το γεγονός ότι όποια μέτρα ανακοινώνονται κατά καιρούς δεν φαίνεται να έχουν θετικό αποτέλεσμα;
Θα πρέπει να ψηφιστεί νόμος που να ξεχωρίζει την γυναικοκτονία από τα άλλα εγκλήματα γιατί πρόκειται για ένα έγκλημα που έχει ειδικά χαρακτηριστικά και η ρίζα του βρίσκεται στην ενδοοικογενειακή βία και το bullying, τον εκφοβισμό. Ίσως αυτό να ήταν η πιο δραστική λύση καθώς δυστυχώς πάσχει η παιδεία, ο πολιτισμός και η αγάπη του ενός για τον άλλο.
INFO
H Sadahzinia σε ένα Επετειακό Live στη Θεσσαλονίκη στο Μύλο, στις 28 Απριλίου και ώρα 22:00.
