Σήμερα, όπως κάθε χρόνο, οι δρόμοι γεμίζουν με «Καλή Ανάσταση», λες και μιλάμε για μια εποχική εκπτωτική προσφορά στα σούπερ μάρκετ.

«Καλή Ανάσταση», λέμε, με την ίδια αβίαστη ευκολία που λέμε «Καλό μεσημέρι» στον ντελιβερά που μας έφερε τον καφέ. Αλλά αν σταματήσεις να ρωτήσεις: «Για ποια Ανάσταση μιλάμε;», πιθανότατα θα σου απαντήσουν με μια κενή ματιά ή με μια παπαγαλία εμπνευσμένη από το κατηχητικό.

Η Ανάσταση, για πολλούς, έχει γίνει ένα διακοσμητικό πλαίσιο για λαμπρινά τραπέζια, κρασί και αρνί ψητό. Και ενώ ο Χριστός αναστήθηκε για να διδάξει την υπέρβαση του θανάτου, εμείς αναστηθήκαμε μόνο για να μετρήσουμε θερμίδες.

Διαβάσαμε τα Πάθη; Ακούσαμε τα 12 Ευαγγέλια; Ή μήπως απλώς ακούσαμε την μητέρα μας να ψιθυρίζει «Βγάλε το μαύρο, δεν πάμε με σκούρα στην Λατρεία»; Μας μάθανε να φοράμε την πίστη σαν καλοκαιρινό σακάκι — να την βγάζουμε και να την αλλάζουμε ανάλογα με την εποχή. Στο βαφτιστήρι, στο γάμο, στην κηδεία — όπου χρειάζεται. Αλλά η ουσία; Αυτή έμεινε κλειδωμένη στο συρτάρι με τα «καλά» μας ρούχα, που τα φοράμε μόνο όταν μας κοιτάνε.

Ο χριστιανισμός, όμως, δεν είναι ένας απλός κατάλογος εθίμων. Είναι μια φιλοσοφία που ζητά από τον άνθρωπο να ζήσει με συνείδηση. Να αγαπήσει χωρίς υπολογισμό, να συγχωρήσει χωρίς …νύχια, να αναστηθεί καθημερινά πάνω από τη μικροπρέπεια του εαυτού του. Αλλά εμείς προτιμάμε την εύκολη αμφισβήτηση — εκείνη που μας επιτρέπει να κρίνουμε χωρίς να αλλάξουμε, να σκεφτόμαστε χωρίς να μεταμορφωνόμαστε.

Η πραγματική Ανάσταση δεν είναι ένα γεγονός που έγινε πριν 2.000 χρόνια. Είναι η καθημερινή απόφαση να σηκωθείς από τον αυτόματο πιλότο της ύπαρξης. Να σταματήσεις να ζεις σαν ρομπότ με προγραμματισμένες αντιδράσεις: «Συγγνώμη» χωρίς μεταμέλεια, «Σ’ αγαπώ» χωρίς θυσία, «Πιστεύω» χωρίς έλεγχο. Και όμως, πόσοι από εμάς σήμερα κάθησαν μόνοι τους και ρώτησαν: Πού έχω αδικήσει και πρέπει να ζητήσω συγχώρεση; Πού έχω πληγώσει και πρέπει να αλλάξω; Πού έχω κλειστεί στη λογική του «Εγώ» και έχω χάσει την ουσία του «Μαζί»; Αν η απάντηση είναι «Σε κανένα», τότε μάλλον ζεις σε μια εικονική Ανάσταση — όπου αναστηθήκαμε μόνο για να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, με διαφορετικά φιλτράκια.

Οι μέρες του Πάσχα θα μπορούσαν να είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία για μια κοινωνική ψυχοθεραπεία. Να πάρουμε τηλέφωνο εκείνον τον φίλο που χάσαμε για μια ανοησία. Να ζητήσουμε συγγνώμη από εκείνον που πληγώσαμε. Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από δικαιολογίες. Αλλά εμείς προτιμάμε να κάνουμε «like» σε αναρτήσεις για την Ανάσταση, παρά να ζήσουμε μια πραγματική αναγέννηση.

Έτσι, η φράση «Καλή Ανάσταση» γίνεται όλο και πιο ειρωνική. Γιατί η πραγματική Ανάσταση δεν γιορτάζεται με κεριά και αρνί, αλλά με την αναζήτηση του φωτός μέσα στον εαυτό μας. Και αν αυτό σου φαίνεται υπερβολικό, τότε ίσως η μόνη Ανάσταση που χρειάζεσαι είναι να ξυπνήσεις από τον ύπνο της ρουτίνας. Καλή αφύπνιση, λοιπόν. Ή, αν προτιμάς, καλή Ανάσταση — αλλά μόνο αν την πάρεις στα σοβαρά.