Όλα πήγαν στραβά για την Εθνική ομάδα του μπάσκετ. Την ομάδα που μας γέμισε αισιοδοξία με τα όσα έκανε στην προκριματική φάση και στον πρώτο αγώνα νοκ άουτ. Και δεν ήταν μόνο αυτό.
Η Εθνική που είχε στον πάγκο της έναν σοβαρό προπονητή και γνώστη του μπάσκετ και πολύ ταλέντο στο ρόστερ, ήταν λογικό να δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες. Τόσες που έφταναν μέχρι την κατάκτηση, τουλάχιστον, ενός μεταλλίου. Ήταν κι αυτή η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, του υπεραθλητή παγκόσμιας κλάσης, που μας δημιούργησε την αίσθηση ότι αυτό το τουρνουά θα βαφτεί γαλάζιο. Η Εθνική στους πέντε προηγούμενους αγώνες δεν ήταν ομάδα αψεγάδιαστη. Είχε όμως τις λύσεις εκείνες που την επέτρεπαν να φτάσει στη νίκη. Ακόμη και στους αγώνες που έμεινε πίσω στο σκορ.
Έπαθε όμως μπλακ άουτ στον αγώνα με τη Γερμανία. Παρά την κακή άμυνα στο πρώτο ημίχρονο κατάφερε να βρίσκεται στο +4 στο ημίχρονο, αλλά στην τρίτη περίοδο βυθίστηκε αύτανδρη. Εκεί κρίθηκαν όλα.
Η Εθνική στον κρισιμότερο ίσως αγώνα του τουρνουά δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του. Στην ουσία πήρε αυτά τα οποία άξιζε και επέστρεψε στην Ελλάδα με άδεια χέρια. Ακόμη είναι αδιευκρίνιστο αν η Εθνική λύγισε κάτω από το βάρος της ευθύνης να πάρει ένα μετάλλιο μετά το 2009 ή απλώς αν ήταν μία κακή βραδιά, κάτι που συμβαίνει σ’ όλες τις ομάδες κάποια στιγμή. Μ’ αυτά θα ασχοληθεί ο κόουτς τις επόμενες ημέρες.
Αυτή η Εθνική όμως δεν αξίζει τα επιτιμητικά σχόλια και την απαξίωση. Κατάφερε να αφυπνίσει του Έλληνες φιλάθλους, να τους συσπειρώσει γύρω της και να τους δώσει το δικαίωμα να αισιοδοξούν. Έχει μεγάλο ταλέντο και πολλές ελπίδες να κάνει κάτι σημαντικό ή στο Παγκόσμιο ή στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το αξίζει αυτή η φουρνιά των παικτών. Άρα θα πρέπει όλοι να σταθούν δίπλα της και να μην τη «σκοτώσουν».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
