Αν γινόταν μία έρευνα στην Ελλάδα για το πόσοι προπονητές καταφέρνουν να έχουν δουλειά σε όλη τη διάρκεια του χρόνου τα αποτελέσματα θα είναι εντυπωσιακά. Αρνητικά εντυπωσιακά.

Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Και όσοι καταφέρνουν να επιζήσουν σε αυτή την «ηλεκτρική καρέκλα» είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού και δεν επιβιώνουν για περισσότερες από δύο, μαξ τρεις σεζόν. Σίγουρα, υπάρχουν και παραδείγματα τεχνικών που άντεξαν στον χρόνο. Για παράδειγμα, ο Έγκε Γκέραρντ στον ΟΦΗ, ο Νίκος Καραγεωργίου στον Εργοτέλη, ο Γιάννης Πετράκης στον ΠΑΣ και πιο πρόσφατα ο Πέδρο Μαρτίνς στον Ολυμπιακό. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι, αλλά όπως προείπαμε, αποτελούν – δυστυχώς – την εξαίρεση στον κανόνα. Τα ίδια και μάλιστα χειρότερα είναι τα αποτελέσματα στη SL2 τη δεύτερη επαγγελματική κατηγορία του των ελληνικών πρωταθλημάτων, εκεί που η απολύσεις είναι εβδομαδιαίο φαινόμενο. Κι όμως, υπάρχει μία περίπτωση προπονητή που όχι απλώς αποτελεί εξαίρεση, αλλά ενδεχομένως και είδος προς διερεύνηση. Πρόκειται για τον προπονητή του Αλμωπού Αριδαίας, Γιώργο Τυριακίδη, που φέτος συμπλήρωσε οκτώ σερί χρόνια στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου της Αλμωπίας. Μια ομάδα πουτην ανέλαβε από τις τοπικές κατηγορίες της ΕΠΣ Πέλλας και την οδήγησε στα… σαλόνια της SL2 έχοντας μάλιστα επιδείξει και έργο, αφού παρά τα πολλά οικονομικά προβλήματα κατάφερε επί δύο σερί χρονιές να τερματίσει στην 7η θέση της βαθμολογίας. Κάτι που ισούται με ένα μικρό θαύμα. Η Karfitsa επικοινώνησε με τον Σκυδραίο τεχνικό, που μίλησε για όλα σε μία διαφορετική από τις συνηθισμένες συνεντεύξεις.

– Οκτώ χρόνια σε μία ομάδα, κάτι που αποτελεί ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα την τελευταία δεκαετία…

«Τι να πω, απορώ και γω ο ίδιος (γέλια) γι’ αυτό. Είναι κάτι ιδιαίτερα τιμητικό για μένα, αλλά για να είμαι ειλικρινής είναι και κάτι που δεν σκέφτομαι. Σίγουρα με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός αυτό και μακάρι τα επόμενα χρόνια κι άλλοι προπονητές να έχουν ανάλογες θητείες σε ομάδες, γιατί υπάρχουν πολλοί και καλοί Έλληνες προπονητές που το μόνο που τους λείπει είναι η εμπιστοσύνη».

– Μετά τον αείμνηστο Έγκε Γκέραρντ στον ΟΦΗ και τον Νίκο Καραγεωργίου στον Εργοτέλη, είστε ο δεύτερος μακροβιότερος τεχνικός σε πάγκο ελληνικής ομάδας…

«Αυτό δεν το γνώριζα, αλλά είναι πολύ τιμητικό για μένα. Με γεμίζει με περηφάνια. Βέβαια, δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε οι εποχές, ούτε φυσικά οι πορείες, αλλά και μόνο που έχω καταφέρει κάτι τέτοιο για μένα ισούται με πολλούς τίτλους. Βέβαια, είναι ένα επίτευγμα που έχει συμβάλλει σε αυτό και η διοίκηση της ομάδας μας γιατί για να είμαι τόσα χρόνια στον Αλμωπό κάποιοι με κράτησαν στη θέση μου».

– Ποιο ήταν το μυστικό που στηρίχθηκε η σχέση σας με την διοίκηση με αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια να μείνετε ακλόνητος στη θέση σας;

«Το μυστικό ήταν η ειλικρίνεια που υπήρχε. Ξέρετε εμείς από τα πρώτα κι όλας χρόνια, είχαμε έναν στόχο. Να φτάσουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε. Μη ξεχνάτε όμως πως είμαστε μια επαρχιακή ομάδα με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Υπήρξαν πολλές δυσκολίες, οι οποίες όμως περισσότερο μας ένωναν, παρά δημιουργούσαν απόσταση. Το τέλος κάθε χρονιάς ήταν πετυχημένο και κάπως έτσι, πηγαίναμε στην επόμενη και φτάσαμε στο σήμερα. Κερδίσαμε εκτός από πολλές ανόδους και τον χρόνο και δεν σας κρύβω πως η πορεία των χρόνων αυτών για μένα ισούται με πολλούς τίτλους και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα».

– Τι εκτιμάται από τη δική σας εμπειρία πως λείπει από τον Έλληνα προπονητή και δεν τυγχάνει της μεγάλης εμπιστοσύνης;

«Μεταξύ μας οι προπονητές συνηθίζεται να λέμε πως ζούμε με την βαλίτσα πάντα έτοιμη για ό,τι κι αν συμβεί. Θεωρώ πως δεν υπάρχει υπομονή. Το αποτέλεσμα δυστυχώς επισκιάζει τα πάντα και όλοι λειτουργούν με βάση αυτό. Αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό, αλλά δεν αποτελεί δυστυχώς θα πω εξαίρεση ούτε στις ομάδες που διεκδικούν πιο χαμηλούς στόχους. Δεν ξέρω αν ποτέ θα αλλάξει αυτό, αλλά είμαι βέβαιος και το έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις πως ο Έλληνας προπονητής δεν στερείται ούτε από γνώσεις, ούτε από εμπειρίες…».

– Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι στέκονται στο ταλέντο του Έλληνα ποδοσφαιριστή, αντίθετα, δεν υπάρχει ταλέντο στον Έλληνα προπονητή;

«Υπάρχει και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως ολοένα και περισσότεροι προπονητές με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τους κ. Δώνη και κ. Ουζουνίδη κάνουν το μεγάλο βήμα στο εξωτερικό. Ο Έλληνας προπονητής δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους ξένους και μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλες ομάδες το παράδειγμα όπως αυτό του Άρη για παράδειγμα που ο κ. Καρυπίδης έδωσε την ευκαιρία στον Τόλη Τερζή να ηγηθεί μιας μεγάλης ομάδας και φυσικά υπάρχουν κι άλλα πολλά ακόμα χαρακτηριστικά παραδείγματα».

– Θα συνεχίσετε δηλαδή και για 9η σερί σεζόν στον Αλμωπό;

«Είναι η πιο δύσκολη ερώτηση που θα μπορούσε να μου γίνει. Για εμάς τα τελευταία δύο χρόνια ήταν εκτός από ονειρικά και δύσκολα. Τρυπήσαμε το ταβάνι μας, κάναμε υπερβάσεις. Μιλάμε για μία ομάδα που στηρίζεται αποκλειστικά – με ελάχιστες εξαιρέσεις – σε νέους παίκτες και καταφέραμε να μπούμε σφήνα σε παραδοσιακές δυνάμεις της κατηγορίας. Τα οικονομικά προβλήματα όμως δημιουργήσαν καταστάσεις που ήταν δύσκολες, κληθήκαμε όλοι να ξεφύγουμε από τα όρια του τομέα ευθύνης μας για να καταφέρει να βγει η χρονιά. Δύο άνθρωποι «μάτωσαν» οικονομικά για ένα βαρέλι που έμοιαζε να είναι χωρίς πάτο. Εγώ λειτουργώ περισσότερο με το συναίσθημα, παρά με τον επαγγελματισμό, στην Αριδαία έχω ζήσει τα πάντα και δεν σας κρύβω πως δεν ξέρω πλέον αν έχουν μείνει άλλες δυνάμεις για να συνεχίσουμε μαζί, ενδεχομένως θα ήταν καλύτερο να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους…».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA