Χρόνια τώρα η ελληνική διαιτησία αποτελεί την «Αχίλλειο πτέρνα» του εγχώριου ποδοσφαίρου.

Όλα θα ήταν διαφορετικά αν οι ποδοσφαιροπαράγοντες αποφάσιζαν να αφήσουν ήσυχα τα πρόσωπα που συνθέτουν την ελληνική διαιτησία και να ασχολούνται μόνο με την ποιότητα του θεάματος. Στην Ελλάδα, γίνεται το αντίθετο. Οι διαιτητές αποτελούν το κεντρικό πρόσωπο μίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, αντί τους ποδοσφαιριστές για τους οποίους οι παράγοντες έχουν ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια ώστε να ενισχύσουν αγωνιστικά την ομάδα τους. Παράνοια.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, ο νέος αρχιδιαιτητής ανέλαβε τα καθήκοντα του, μετά κλάδων και βαΐων. Με τη συμμετοχή μάλιστα και της ΟΥΕΦΑ. Στο άκουσμα του ονόματος του Λανουά, ουδείς αντέδρασε. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που οι ομάδες συνηγορούν στην επιλογή του προσώπου που θα είναι ο επικεφαλής της ΚΕΔ. Ούτε βεβαίως είναι η πρώτη φορά που όλα στραβώνουν, μετά από ένα-δύο ανάποδα σφυρίγματα. Είναι θέμα κουλτούρας των παραγόντων το πώς διαχειρίζονται ένα κακό αποτέλεσμα για την ομάδας τους. Και επειδή οι διαιτητές δεν έχουν ούτε οπαδούς, ούτε επικοινωνιακούς μηχανισμούς, είναι εύκολο να στοχοποιηθούν.

Παρά την προσπάθεια του κ. Λανουά να «εξαγνίσει» τα λάθη των διαιτητών κατά τη φετινή αγωνιστική περίοδο, δεν το κατάφερε. Το μεγάλο πρόβλημα της διαιτησίας είναι η καχυποψία. Κι αυτή την ενίσχυσε, αντί να την αποδυναμώσει ο Γάλλος αρχιδιαιτητής. Μπορεί οι επιλογές του στην πρόσκληση ξένων διαιτητών να ήταν πετυχημένες ή τουλάχιστον πολύ καλύτερες από αυτές που έκανε ο προκάτοχος του, αλλά οι θέσεις του για τις διαιτησίες κάθε αγωνιστικής μεγέθυναν αντί να εξαφανίσουν την καχυποψία. Σ’ αυτό βεβαίως φταίνε και οι φυσικοί διαιτητές, όσο και οι ψηφιακοί. Τελευταίο παράδειγμα τα όσα έγιναν στον αγώνα Παναιτωλικός-Ολυμπιακός, όπου ο φυσικός διαιτητής Σιδηρόπουλος, υπάκουσε στο κέλευσμα του ψηφιακού Ευαγγέλου για ανασκόπηση μίας φάσης και άλλαξε την αρχική του απόφαση. Κι όλα αυτά κατά παράβαση του κανονισμού που απαγορεύει την ανασκόπηση σε φάσεις οι οποίες δεν είναι ξεκάθαρο το λάθος.  

 Στην Ελλάδα ο Λανουά δίνει την αίσθηση ότι επιλέγει τις φάσεις που αναλύει σε κάθε αγωνιστική και ερμηνεύει τις διαιτητικές αποφάσεις αφήνοντας ένα νεφέλωμα. Χωρίς μάλιστα να έχει κάνει γνωστά τα κριτήρια που επιλέγει τις φάσεις.  Ούτε γίνονται γνωστά τα κριτήρια με τα οποία τιμωρεί φυσικούς και ψηφιακούς διαιτητές.  Οι ενστάσεις και έμπειρων διαιτητών για την ερμηνεία των κανονισμών από τον Λανουά είναι πολλές, αλλά δεν αλλάζει την τακτική του ο Γάλλος.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα κυλούν οι αγώνες του Πρωταθλήματος. Κι όσο θα διαιτητεύουν ξένοι μικρό το πρόβλημα, οι υπόλοιποι αγώνες όμως θα «μυρίζουν μπαρούτι». Και η οσμή αυτή θα μεγαλώνει όσο βαδίζουμε προς τη λήξη του Πρωταθλήματος.