Χρόνιο ήταν το παράπονο των ελληνόπουλων που αγωνίζονταν στις εγχώριες ομάδες, ότι δεν παίρνουν τις ευκαιρίες που δικαιούνται για συμμετοχές στην πρώτη ομάδα.
Ταλέντα με πλούσια προσόντα, δεν κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των προπονητών τους. Ο λόγος; Λίγο ένας άτυπος ρατσισμός για τους… «μικρούς», λίγο η ανασφάλεια των προπονητών που προτιμούσαν να… χάνουν με τους έμπειρους και μεγαλύτερους σε ηλικία ξένους, υποχρέωναν τα ελληνόπουλα να ζεσταίνουν τον πάγκο.
Μέχρι τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ άρχισε να δίνει χρόνο στους νεαρούς και ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ να εμπιστευθεί θέση στην 11άδα του Ολυμπιακού αμούστακους ποδοσφαιριστές.
Και οι δύο ομάδες δεν έχασαν, με την επένδυση στους νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Η πολιτική τους αυτή απέφερε εκατομμύρια στα ταμεία των δύο ΠΑΕ και αγωνιστικά κέρδη. Ο,τι το καλύτερο δηλαδή.
Λένε ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές έχουν την τιμή τους, άρα οι ομάδες δικαιούνται να τους πουλάνε. Καμία αντίρρηση. Το ζήτημα είναι το timing. Οι ομάδες που θέλουν να έχουν υψηλούς στόχους δεν θα πρέπει να βιάζονται να βάλουν πωλητήριο στα ταλέντα τους. Θα πρέπει πρώτα να κεφαλαιοποιούν την προσφορά τους, να βρίσκουν έναν ισάξιο αντικαταστάτη και στη συνέχεια να σκέφτονται το… ταμείο τους. Αλλωστε τον κόσμο της κάθε ομάδας, λίγο ή καθόλου δεν τον νοιάζουν οι ισολογισμοί. Η κατάκτηση των στόχων σε Ελλάδα είναι αυτό που τους «καίει». Και είναι εύκολο κάποιος να φανταστεί το αγωνιστικό προφίλ του ΠΑΟΚ αν κρατούσε, για παράδειγμα, λίγο ακόμη Τζόλη, Τζίμα και Κουλεριάκη. Αυτό όμως είναι μία άλλη συζήτηση. Τα διαμάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο, από το βράδυ της περασμένης Κυριακής, απολαμβάνουν το νέκταρ μίας επιτυχία που έχει αποκλειστικά τη δική τους σφραγίδα. Μία Εθνική με μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 23 έτη, ταπείνωσε τη Σκωτία η οποία έχει: Στο Καμπιονάτο τους ΜακΤόμινι, Γκίλμουρ, Λ. Φέργκιουσον και Ανταμς, στην Ισπανία τον ΜακΚένα της Λας Πάλμας κι τον Χέντρι της Αλ Ετιφάκ. Ακόμη έχουν χαμηλό μέσο όρο ηλικίας και παρουσία στα δύο τελευταία Euro, με εντυπωσιακή παρουσία.
Τα… «μωρά» του Γιοβάνοβιτς όμως, με απύθμενο ποδοσφαιρικό θράσος έριξαν τον αντίπαλο στο καναβάτσο και πήραν την εκδίκηση τους, για όλους τους συνομηλίκους τους που δεν παίρνουν την ευκαιρίες που αξίζουν.
Μετά την πρόκριση στην elite κατηγορία του Nations League η… «επανάσταση» των πιτσιρικάδων μοιάζει και μ’ ένα δώρο για τις γενιές των ποδοσφαιριστών που ακολουθούν. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Υπήρχαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν ταλέντα στη χώρα μας. Πολλά όμως χάνονται πνιγμένα από την απογοήτευση ή την ξενομανία των παραγόντων.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA
