Η σύνθεση δεν είναι αδυναμία· είναι η πολιτική ενηλικίωση ενός δήμου που βαρέθηκε τα καφενεία με τα κομματικά τραπεζομάντηλα.
Κάποτε, η πολιτική στις τοπικές κοινωνίες ήταν μια απλή ιστορία: στο πράσινο καφενείο έπιναν οι προοδευτικοί, στο γαλάζιο οι νοικοκυραίοι, και στα υπόλοιπα οι συγγενείς τους που μάλωναν για τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Οι δήμαρχοι εκλέγονταν με χρίσματα, σαν να ήταν γαμπροί σε καλή συνοικία, και η «σύνθεση απόψεων» σήμαινε απλώς καλή διάθεση για τσίπουρα μετά τη συνεδρίαση.
Σήμερα, αυτό το μοντέλο πέθανε – και ευτυχώς. Όχι γιατί οι ιδεολογίες δεν έχουν σημασία, αλλά γιατί η πόλη έχει ανάγκες που δεν περιμένουν τα φεστιβάλ νεολαίας ή τα καλοκαιρινά προεδρικά διατάγματα.
Ο Στέλιος Αγγελούδης δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η απάντηση.
Λένε, πήγε σε εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας. Ναι, ήπιε τσίπουρο με τους παλιούς του φίλους του ΠΑΣΟΚ. Και λοιπόν; Αν αυτό θεωρείται πολιτική αμνησία, τότε οι ίδιοι οι επικριτές του πάσχουν από μόνιμη πολιτική ανωριμότητα. Γιατί η ουσία δεν είναι πού πας, αλλά τι φέρνεις πίσω. Και ο δήμαρχος φέρνει έργο, συνεργασία, και πάνω απ’ όλα, μια νέα πολιτική κουλτούρα που χωράει περισσότερους από όσους χωράνε τα χρώματα.
Η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από άλλους δήθεν «καθαρόαιμους» που τελειώνουν τη θητεία τους όπως την ξεκίνησαν – με δηλώσεις και εγκαινιασμένα παγκάκια. Έχει ανάγκη από διαύλους με την κυβέρνηση. Με κάθε κυβέρνηση. Έχει ανάγκη από δημάρχους που δε λένε «όχι» σε υπουργούς επειδή φοράνε το λάθος κομματικό κουστούμι, αλλά που λένε “ναι” σε κάθε ευκαιρία να κερδίσει η πόλη. Κι αν αυτό σημαίνει συνάντηση με τη Μενδώνη, τον Χρυσοχοΐδη, τον Λιβάνιο, τον Πιερρακάκη, τη Ζαχαράκη – so be it.
Ειδικά όταν μιλάμε για τη ΔΕΘ – αυτό το αιώνιο καπνισμένο ραντεβού της πόλης με την υπόσχεση. Εκεί όπου, για πρώτη φορά, ένας δήμαρχος της Θεσσαλονίκης δεν έμεινε θεατής. Ο Αγγελούδης κάθισε στο τραπέζι των μεγάλων και έβαλε την πόλη στο κέντρο της εθνικής ατζέντας. Αυτό δεν είναι διγλωσσία – είναι πολιτική δεξιοτεχνία. Εκτός αν κάποιοι προτιμούν την εποχή που η Θεσσαλονίκη ήταν “συμπρωτεύουσα” μόνο στα λόγια.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι τι κάνει ο Αγγελούδης, αλλά γιατί αυτό ενοχλεί.
Ίσως γιατί κάποιοι τον ήθελαν καρτ ποστάλ: να σηκώνει πανό απέναντι στους «άλλους» και να γράφει θυμωμένα tweets με hashtags τύπου #ΗΠόληΑνήκειΣεΜας. Ίσως γιατί δεν τους χωράει μια πολιτική στάση που δεν χωράει στα κουτάκια τους. Ίσως γιατί -στην τελική- φοβούνται ότι μια επιτυχημένη σύνθεση θα αποδείξει πως εκείνοι έμαθαν μόνο να διαιρούν.
Η Θεσσαλονίκη αλλάζει.
Κι αν το τίμημα είναι να βλέπεις τον δήμαρχο να πίνει καφέ με έναν βουλευτή της ΝΔ το πρωί και να τσουγκρίζει ποτήρια με έναν σοσιαλιστή το βράδυ, τότε να το πληρώσουμε ευχαρίστως. Γιατί όσο χτίζονται έργα, συντηρούνται σχολεία, λύνουν προβλήματα και απογειώνεται η εξωστρέφεια της πόλης, δεν μας πειράζει το χρώμα στο λογότυπο της πρόσκλησης.
Άλλωστε, αν κάτι απέδειξε η ιστορία της πόλης, είναι ότι όσοι πάλεψαν να κρατήσουν τις βάρκες χώρια, έμειναν στη στεριά να τις κοιτάνε.
