Συνέντευξη στην Αγγελική Κριαρίδου

Η αγαπημένη ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Θεός της σφαγής» (Θέατρο Φαργκάνη) εκμυστηρεύεται στην «Κ» πως ξεκίνησε ψυχοθεραπεία πριν από 25 χρόνια και αυτό αποτελεί το καλύτερο δώρο που έχει κάνει στον εαυτό της μετά από τα παιδιά της, τονίζοντας έτσι πως είναι ανοιχτός ο δρόμος για την αυτοβελτίωση των ανθρώπων.

Πως σας βρίσκουμε αυτήν την περίοδο επαγγελματικά και στη ζωή σας;

Σε προσωπικό επίπεδο όλα αυτά τα κακά, καλά με βρίσκουν. Από εκεί και πέρα επειδή συμβαίνουν και στον κόσμο γενικότερα και άλλα που μπορεί να αφορούν τον καθένα ξεχωριστά θα έλεγα ότι ίσως έχω ένα έξτρα βάρος στην ψυχή μου αλλά θα περάσει. Είμαι γενικά αισιόδοξη.

Επηρεάζεστε στη δουλειά σας με τέτοια ψυχολογικά βάρη, όταν ενσαρκώνεται έναν ρόλο πιο χαρούμενο και αισιόδοξο;

Αυτό λειτουργεί θεραπευτικά όταν συμβαίνει. Δεν με επιβαρύνει. Αλλά νιώθω το ακριβώς αντίθετο. Μέσω της δουλειάς μου νιώθω ότι μπορώ να εκτονώνω πολλές φορές τα προσωπικά βάρη που κουβαλάω.

Η παράσταση «Ο Θεός της Σφαγής» στην οποία πρωταγωνιστείτε, αφορά τα ένστικτα που κυριεύουν τους ανθρώπους. Ποια ένστικτα θεωρείτε ότι μπορούν να κυριεύσουν τον άνρθωπο και να τον αποπροσανατολίσουν;

Πιστεύω ότι όταν ο άνθρωπος νιώθει τον κίνδυνο είτε αυτός ο κίνδυνος είναι αντικειμενικός είτε είναι φανταστικός, μέσα στο μυαλό, μπορεί να κάνει πολλά πράγματα που δε θα έκανε. Άρα νομίζω ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης, είναι πάρα πολύ έντονο.

Με αφορμή και την παράσταση, οι άνθρωποι σήμερα λύνουν τα προβλήματά τους έτσι όπως λέμε «πολιτισμένα»;

Υπάρχουν λογιών και λογιών άνθρωποι και σήμερα και χθες και αύριο. Πόσες φορές λέμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που θεωρητικά θα έλεγε κανείς ότι δεν έχουν κάποιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο και όμως έχουν τέτοια ενσυναίσθηση και συναισθηματική ωριμότητα που μπορούν να επιλύουν τις διαφορές τους με τον πιο ειρηνικό και πολιτισμένο τρόπο και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν τελειώσει πέντε πανεπιστήμια, λύνουν τις διαφορές τους με τη βία.  Άρα θεωρώ ότι αυτό πραγματικά έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Επίσης ζούμε σε μια εποχή που κάπως προσπαθεί να εξελίξει μέσω της ψυχοθεραπείας και άλλων τέτοιων μεθόδων την ικανότητα των ανθρώπων να αντιλαμβάνονται τι τους συμβαίνει και άρα να είναι πιο λειτουργικοί στις σχέσεις τους με τους άλλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμβαίνει πάντα. Νομίζω ότι αν κάποιος θέλει μπορεί να βρει τα εργαλεία σήμερα για να είναι καλύτερος σε αυτό το κομμάτι.

Άρα δεν θεωρείτε τα θέματα ψυχικής υγείας και τη ψυχική υγεία ταμπού;

Σίγουρα κάποιοι το θεωρούν το ταμπού. Εγώ προσωπικά αυτό δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν από 25 χρόνια και είναι το καλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου- εκτός από τα παιδιά. Είναι πάρα πολύ ωραίο πράγμα να ζητάμε βοήθεια και γενικότερα. Το να συμπεριφερόμαστε ως παντογνώστες που ξέρουν τα πάντα για τον εαυτό τους και που δεν έχουν ανάγκη από κανέναν μου φαίνεται ένα πολύ εγωπαθές πράγμα που δεν με αφορά. Σίγουρα ο καθένας γνωρίζει τον εαυτό του με έναν τρόπο ξεχωριστό αλλά γιατί να μην δώσεις στον εαυτό σου τη δυνατότητα να γνωρίσεις και κάτι άλλο;

Στην πορεία σας στο θέατρο και στην τηλεόραση, με ποιον ρόλο έχετε ταυτιστεί περισσότερο;

Αυτό ακριβώς δε θα έλεγα ότι μου έχει συμβεί. Πάντα υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές. Σίγουρα υπάρχουν ρόλοι που τους έχω νιώσει αρκετά κοντά μου, πιο πολύ από άλλους. Στην παράσταση που έπαιζα μέχρι πριν από λίγο καιρό στο ίδρυμα «Κακογιάννη» που λεγόταν «Δύο Αδελφές», ένιωθα πολύ κοντά -όχι σαν χαρακτήρας- στη θεματική του έργου. Με ενδιέφερε πάρα πολύ ο λόγος που χρησιμοποιούσε ο συγγραφέας, οι προβληματισμοί του γύρω από τον κόσμο, τις σχέσεις. Ένιωσα ότι μιλάει για πράγματα που με απασχολούν και μένα σε αυτή την φάση της ζωής μου.

Info: «Ο Θεός της Σφαγής» στο Θέατρο Φαργκάνη μέχρι τις 20 Μαρτίου