Συνέντευξη στην Αγγελική Κριαρίδου

Η Παναγιώτα Βλαντή έχει κερδίσει το ελληνικό κοινό με την παρουσία της στο θέατρο και την τηλεόραση, σε μια πορεία με ξεχωριστές εμφανίσεις. Μιλώντας στην Karfitsa για τον χώρο της υποκριτικής, η ηθοποιός εκμυστηρεύτηκε το φόβο που είχε κατά τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα αναφορικά με τη δημοσιότητα της τηλεόρασης. Η κυρία Βλαντή, αναφέρθηκε ακόμη στη θεατρική παράσταση του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα, στην οποία πρωταγωνιστεί, κάνοντας λόγο για μια παράσταση στην οποία δύο άνρωποι που βιώνουν σημαντικές απώλειες μέσα από την αγάπη, απαλύνουν τον πόνο.

Η ηθοποιός, με αφορμή τη δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη, μίλησε για το κίνημα Me too που ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο και άνοιξε τον δρόμο για πολλά θύματα κακοποίησης. Η ίδια, υπέρμαχος του κινήματος, δήλωσε πως νιώθει περήφανη για τις γυναίκες που «βγήκαν μπροστά» και μίλησαν για τις εμπειρίες τους και τόνισε αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα για τον χώρο.

Όταν ξεκινήσατε να ασχολείστε με την υποκριτική είχατε στο μυαλό σας κάποιον συγκεκριμένο χώρο;

Είχα στο μυαλό μου και το θέατρο και το σινεμά και την τηλεόραση. Μπαίνοντας στην σχολή όμως ήμουν πολύ φοβισμένη και πολύ ντροπαλή και έλεγα μόνο θέατρο να κάνω. Είχα ένα φόβο προς την τηλεόραση με τη δημοσιότητα και όλο αυτό. Αλλά όταν γνώρισα την τηλεόραση κατάλαβα πόσο πολύ μου αρέσει και την αγάπησα πραγματικά. Θεωρώ σημαντική την τηλεόραση στην καριέρα μου και τη δουλειά μου μέχρι τώρα. Της οφείλω πολλά.

Είχατε κάποιο πρότυπο;

Μου άρεσαν πολλοί ηθοποιοί και Έλληνες και ξένοι. Μου άρεσε πάρα πολύ η Αλίκη όταν ήμουν μικρή, η Τζένη Καρέζη, ο Παπαγιαννόπουλος, η Λαμπέτη. Μου άρεσαν όλες οι ταινίες τους. Και αργότερα, όταν ήμουν στην σχολή, μου άρεσε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που είχε κάνει ήδη τηλεόραση και ήταν γνωστή. Μου άρεσε ο τρόπος της, αυτή η πειθαρχία και η προσήλωση στη δουλειά της. Μου άρεσε αυτή η στοχοπροσήλωση που έχει ακόμα και τώρα.

Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση «Σιωπηλή Λίμνη» στην οποία πρωταγωνιστείτε

Είναι ένα σύγχρονο έργο, βραβευμένο, του Ισπανού Νταβίντ Ντεσόλα και πραγματεύεται κοινωνικά θέματα και κυρίως την απώλεια και τις ρωγμές των ανθρώπων και πως αυτές μπορούν να τις ξεπεράσουν με τη βοήθεια ενός άλλου ανθρώπου, με την αγάπη. Αυτό ναι μεν μας αφήνει τις ρωγμές και τις απώλειες μας εκεί, γιατί δεν μπορείς να ξεπεράσεις τις ρωγμές, τις απώλειες, τους δαίμονές σου αλλά μπορείς να τα μαλακώσεις με τη βοήθεια της αγάπης και με ένα πρόσωπο που παίζει καταλυτικό ρόλο στη ζωή σου. Αυτό συμβαίνει με την Ιρένε και τον Όσκαρ. Συναντιούνται δύο άνθρωποι με απίστευτες ρωγμές και απώλειες, έχουν χάσει και οι δύο άνθρωποι πολλά πράγματα και συναντιούνται αυτοί οι δύο άνθρωποι και αυτός ο πόνος τους και η απώλειά τους γλυκαίνει. Είναι ένα έργο με χιούμορ, παρόλο που πραγματεύεται κάτι πολύ σκληρό. Μέσα από αυτό το χιούμορ βγαίνει και το τραγικό της ιστορίας. Ο κόσμος συγκινείται και χαμογελά ταυτόχρονα. Είναι μια εναλλαγή και αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο.

Όταν ραγίζει το γυαλί λοιπόν ξανακολλάει με την αγάπη;

Εδώ δεν έχει να κάνει ακριβώς με έρωτα, του τύπου να έχουμε μια ερωτική απογοήτευση, στην οποία έσπασε το γυαλί και να δούμε αν θα ξανακολλήσει. Εδώ έχουμε ένα καθηγητή τον οποίο χτύπησε βάναυσα ένας μαθητής του, στον οποίο απαγόρευσε το τσιγάρο στο σχολείο και μια γυναίκα η οποία έχει χάσει το γιο της. Πρόκειται για τέτοιου είδους απώλειες. Δεν ξέρω τώρα, αν το γυαλί στις ερωτικές σχέσεις – που δεν πραγματεύεται το έργο έτσι κι αλλιώς- ενώνει. Σημασία έχει ότι η αγάπη μπορεί να μαλακώσει πράγματα, όταν όμως κι εμείς θέλουμε να μαλακώσουμε πράγματα. Όταν κι εμείς είμαστε ανοχιτοί να δεχτούμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας. Γιατί εδώ το έργο πραγματεύεται την απώλεια, καθώς ο ένας έχει χάσει την αξιοπρέπεια του και η άλλη το παιδί της.

Ενόψει της δίκης του Πέτρου Φιλιππίδη, πως σχολιάζετε το Me too; Πιστεύετε ότι οι καταγγελίες που έχουν γίνει θα περιορίσουν τα περιστατικά κακοποίσης;

Είμαι πολύ περήφανη για το Me too. Είμαι μέλος του κι εγώ. Έχω μιλήσει κι εγω ανοιχτά για δικό μου περιστατικό. Είμαι πολύ περήφανη για τις γυναίκες που βγήκανε μπροστά και μιλήσανε και ακολουθήσανε και οι υπόλοιπες. Θεωρώ ότι δε θα ξεχαστεί. Εύχομαι να μην ξεχαστεί. Και δεν είναι μόδα. Δεν είναι πυροτέχνημα. Θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να μην ξεχαστεί. Είμαι απόλυτη και κάθετη σε αυτό. Πρέπει όλες αυτές οι περιπτώσεις να πάρουν τον δρόμο της δικαιοσύνης, να δικαστούν και όσες έχουν παραγραφεί να μην ξεχαστούν ποτέ, γιατί έχουν γίνει. Είμαστε εδώ για να το θυμίζουμε και το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό αυτό που έχει γίνει στον χώρο μας. 

Info: «Η Σιωπηλή Λίμνη» στο Θέατρο Αυλαία στις 19 & 20 Μαρτίου