Στη διεθνή πολιτική σκηνή τίποτα δεν είναι τυχαίο ή, τέλος πάντων, το τυχαίο είναι εξαιρετικά σπάνιο. Την ώρα που ο Πούτιν και η Μόσχα επισείουν την πυρηνική απειλή σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, βλέποντας παράλληλα ένα μεγάλο μέρος των νεαρών Ρώσων να γυρίζει την πλάτη στον μεγαλοϊδεατισμό και τον αναθεωρητισμό του «τσάρου», το Ιράν δοκιμάζεται από ένα νέο κύμα οργής της κοινωνίας ενάντια στο θεοκρατικό σύστημα εξουσίας με αφορμή τον θάνατο της 22χρονης Αμινί.
Δύο παράλληλα καθεστώτα με πολλά ερωτήματα σε ό,τι αφορά τις ατομικές ελευθερίες, τα πολιτικά δικαιώματα, την ισότητα και την ισονομία βρίσκονται αντιμέτωπα με τις κοινωνίες τους, ταυτόχρονα με τη διεθνή απομόνωσή τους. Και αν κρίνει κανείς από τις πρώτες αντιδράσεις τους, οι φορείς τους φαίνονται μάλλον αποφασισμένοι να «πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους» παρά να μπουν σε μια διαδικασία υπαναχώρησης τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Πρόσφατα συνεδρίασε ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης στη Σαμαρκάνδη, ένα γεγονός που πέρασε σχετικά στα ψιλά λόγω των γενικότερων εξελίξεων, με τη συμμετοχή των ηγετών της Ρωσίας, του Ιράν, της Κίνας, της Τουρκίας και πολλών ακόμη κρατών-δορυφόρων των παραπάνω. Βασικός σκοπός των εργασιών, η περαιτέρω εμβάθυνση της συνεργασίας των κρατών-μελών του Οργανισμού με στόχο την ανάπτυξη, το εμπόριο, τις επενδύσεις και άλλες οικονομικές δραστηριότητες. Εννοείται ότι οι συναντήσεις είχαν και αρκετή διπλωματία και γεωπολιτική, με τον Σι Τζνιπίνγκ να είναι αυτός που ενδιαφέρθηκε περισσότερο για σταθερότητα στον πλανήτη και όσο το δυνατόν λιγότερες εστίες έντασης ανά τον κόσμο. Οξύμωρο και αντιφατικό, αν σκεφτεί κανείς πως το Πεκίνο προ μηνός ήταν έτοιμο να ανάψει το φιτίλι στη σινική θάλασσα και να προσθέσει τη σύρραξη Κίνας – Ταϊβάν στη λίστα με την Ουκρανία, την Αρμενία, τη Συρία, τη Λιβύη, τις εμπόλεμες γωνιές του κόσμου με απευθείας ή διά αντιπροσώπων εμπλοκή όλων των παρισταμένων στη συνδιάσκεψη της Σαμαρκάνδης.
Και το θέμα είναι πλέον επιτακτικό για τη Δύση, την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, πώς θα αντιδράσουν σε αυτό που συμβαίνει και μπροστά στις ανεξέλεγκτες συνέπειές του. Με το γκωλικό «Ευρώπη είναι από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια» να έχει ναυαγήσει, πρέπει οι Ευρωπαίοι να ξαναμετρηθούμε και να δούμε ποιοι είμαστε με ποιον πραγματικά, χωρίς αστερίσκους, αστεία βέτο ή «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», όπως κάνει η Άγκυρα.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔAΣ POLITICAL
