Πολλοί, οι πιο αυστηροί, διερωτώνται αν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση ή απλώς οι ηγέτες των 27 κρατών-μελών μαζεύονται στις Βρυξέλλες κάθε τόσο και το κάθε κράτος αποβλέπει στα δικά του συμφέροντα. Υπάρχουν ουσιαστικές κοινές αποφάσεις χωρίς αστερίσκους, που εξυπηρετούν όλα τα κράτη και τους λαούς τους; Οι πιο λογικοί, οι πιο αισιόδοξοι, όπως και εγώ, πιστεύουμε ότι υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση και ευτυχώς που υπάρχει, διότι άλλως τα ευρωπαϊκά κράτη θα ήταν σκορποχώρι. Πού εντοπίζονται τα παράπονα και γιατί δεν εξαλείφονται;

Σε μια γηραιά Ευρώπη, όπου τα κράτη-μέλη τόσο διαφορετικής ιστορίας και κουλτούρας το καθένα, με άνισες οικονομίες και διαφορετικά ήθη και έθιμα, θα ήταν πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συμπλέουν σε δυσμενείς «καιρικές» συνθήκες και να συναποφασίζουν σε δύσκολα θέματα με τόσο διαφορετικές επιπτώσεις στο καθένα. Παρ’ όλα αυτά, κανένα κράτος δεν διανοείται να βγει από την ΕΕ, διότι σε γενικές γραμμές προχωρεί αρκετά καλά.

Διέρχεται όμως την εφηβική ηλικία, αν όχι την παιδική, με όλες τις παιδικές ασθένειες σε εξέλιξη, αλλά και με βαθύτερη θέληση και εμφανή προσπάθεια να ενηλικιωθεί. Είναι αδήριτη ανάγκη οι ηγέτες των κρατών-μελών, με τη δυναμική και πρωτοπόρα πρόεδρο της Κομισιόν Ursula von der Leyen και τη σύμπραξη του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Charles Michel αλλά και όλων των υπόλοιπων παραγόντων, να αντιληφθούν ότι οι καιροί ου μενετοί και χρειάζεται μια ενιαία κοινή αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων που αφορούν την ΕΕ και κατ’ επέκταση τα κράτη-μέλη και τους πολίτες τους.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, το περίεργο και δυσεξήγητο αυτό φαινόμενο, που ενδέχεται να μας απασχολήσει προσεχώς στην αναζήτηση κάποιας ερμηνείας και πιθανόν κάποιας λύσης, κάτι που έχει πλήξει σοβαρά τις οικονομίες και τη συνοχή όλων των κρατών-μελών, ας γίνει η αφορμή και το έναυσμα στενότερων και βαθύτερων κοινών αποφάσεων που να σηματοδοτήσουν δείγματα έναρξης ενηλικιώσεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης όμως μάλλον μας απομακρύνει από την ωριμότητα.

Η άμυνα και η ασφάλεια όμως δεν σηκώνουν μεγάλη αναμονή και χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης, ιδιαίτερα στις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα της ΕΕ, μία των οποίων είναι και η χώρα μας, η οποία έχει την άμεση απειλή της Τουρκίας. Η Τουρκία δηλαδή απειλεί την ΕΕ μέσω Ελλάδας.

Το αξιοσημείωτο και ασφαλώς το αξιέπαινο είναι ότι οι δύο Συνθήκες που συγκροτούν την ΕΕ, η Συνθήκη Ιδρύσεως και η Συνθήκη Λειτουργίας, με τα παραρτήματα και τις τροποποιήσεις αποτελούν τέλεια ολοκληρωμένα κείμενα, μόνο που εφαρμόζονται πολύ σιγά σιγά.

Το Άρθρο 42 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ, που αφορά την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, είναι ξεκάθαρο και προβλέπει κάθε βήμα εφαρμογής του. Μόλις στην πρώτη παράγραφο αναφέρει: «Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Εξασφαλίζει στην Ένωση επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα». Ακολουθεί η παράγραφος 4: «Οι αποφάσεις σχετικά με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, καθώς και οι αποφάσεις που αφορούν την πραγματοποίηση μιας αποστολής βάσει του παρόντος άρθρου εκδίδονται από το Συμβούλιο ομόφωνα έπειτα από πρόταση του ύπατου εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας ή πρωτοβουλία κράτους-μέλους». Η παράγραφος 7 προβλέπει: «Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους».

Χωρίς να αεροβατούμε, δεν είναι ακόμη έτοιμα τα κράτη-μέλη για τέτοιες προωθημένες αποφάσεις, αλλά αυτό που δεν είναι δύσκολο και αποτελεί άμεση, αδήριτη ανάγκη είναι ο εξοπλισμός της χώρας μας, ο οποίος χρειάζεται για τη διαφύλαξη των κοινών εξωτερικών συνόρων.

Με δεδομένη την τόσο προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας, για την οποία δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση, η Ελλάδα αυξάνει τον εξοπλισμό της, ακόμη και πέραν των οικονομικών δυνατοτήτων της, θεωρώντας την ασφάλεια της χώρας μέγα αγαθό, αιτιολογώντας τις πέραν του δέοντος αυτές δαπάνες. Είναι επομένως όχι μόνο αναγκαίο αλλά και επιβεβλημένο ο πρωθυπουργός να το θέσει στην προσεχή Σύνοδο των ηγετών της ΕΕ ως θέμα υψίστης σημασίας και προτεραιότητας ζητώντας – αν όχι απαιτώντας- ως ελάχιστη συμβολή στη στοιχειώδη αλληλεγγύη των κρατών-μελών, με ζέση και έμφαση, την κάλυψη των αμυντικών δαπανών για την προμήθεια σύγχρονων και εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, με δικαίωμα επιλογής των κρατών-μελών, την προμήθεια και από κράτη-μέλη της ΕΕ που διαθέτουν αυτά τα σύγχρονα όπλα, όπως τα γαλλικά Rafale και τις φρεγάτες, τα γερμανικά υποβρύχια κ.λπ.

Εδώ σύσσωμη η ΕΕ στηρίζει την Ουκρανία, με την οποία δεν έχουμε ουδεμία δεσμευτική από κάποια συνθήκη σχέση, με όπλα και τεράστια ποσά, πολλαπλάσια από όσα θα χρειαζόταν η χώρα μας για εξοπλισμούς αναγκαίους για την προστασία των κοινών ευρωπαϊκών συνόρων.

Είναι επομένως επιβεβλημένο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να ζητήσει επιτακτικά την κάλυψη των αναγκαίων αμυντικών μας δαπανών, συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας ευρωπαϊκών σύγχρονων οπλικών συστημάτων! Είναι το ελάχιστον που μπορούμε να ζητήσουμε από την ΕΕ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL