Η αθλιότητα Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι δύσκολο να «χωνευτεί» όχι μόνο από οποιονδήποτε Έλληνα αλλά και από όποιον έχει μια αντικειμενική και διαρκή ενημέρωση περί του Μεταναστευτικού/Προσφυγικού. Που έχει παρακολουθήσει την επέλαση του 2016, το τι λεγόταν τότε στην Ευρώπη, τις συμφωνίες Βρυξελλών-Άγκυρας, το πώς το αντιμετώπισε όλο αυτό η χώρα μας, της υποδοχής της οποίας έτυχαν μετανάστες και πρόσφυγες από την πλειονότητα των Ελλήνων. Όλη αυτή η διαδρομή σε πολλά επίπεδα, που ξεκινά από κάποια γωνιά της Ασίας ή της Αφρικής, διασχίζει την οροσειρά του Ταύρου και τα νερά του Αιγαίου, συζητείται σε κλειστές συσκέψεις στη Βιέννη ή τη Βουδαπέστη, καταλήγει στον Ερντογάν να κραδαίνει τη φωτογραφία με τα νεκρά βρέφη.  

Ο «σουλτάνος» προχώρησε σε αυτήν την προβοκάτσια κατόπιν ώριμης σκέψης, ήταν μια καλά σχεδιασμένη κίνηση και προϊόν πολύωρων συζητήσεων με κυβερνητικούς παράγοντες, διπλωμάτες και επικοινωνιακούς συμβούλους. Από τη μια η φωτογραφία των δυο νεκρών παιδιών που ευαισθητοποιεί σύμπασα την παγκόσμια κοινή γνώμη και από την άλλη η υπόδειξη των «φταιχτών», των ελληνικών Αρχών, του ελληνικού Λιμενικού, του υπουργείου Μετανάστευσης, όλης της Ελλάδας.

Παράλληλα έδωσε το δικό του στίγμα, τη δική του διάσταση στο ζήτημα της μετανάστευσης, απομονώνοντας την Τουρκία, βασικό μέρος του προβλήματος από τις εχθροπραξίες στη Συρία μέχρι τις business των δουλεμπόρων στα μέρη του. Έβγαλε τα fake news του «φόρα παρτίδα» στη διεθνή κοινότητα και στην πλέον σκληρή τους μορφή, για να δώσει μεγαλύτερη υπόσταση στον ρόλο του προστάτη των κατατρεγμένων, που αποφάσισε να υποδυθεί. Και μάλιστα με ένα κοντράστ του τύπου «ο καλός Ταγίπ που προστατεύει αυτούς που αναζητούν μια καλύτερη ζωή και οι κακοί Έλληνες που πνίγουν παιδιά, εμποδίζουν τα όνειρα των αναξιοπαθούντων, που τυραννούν τους αλλοδαπούς, που διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Και στο αφήγημα που έστησε, «κοτσάρισε» εντελώς αθώα και ανιδιοτελώς την πρόθεσή του για «επίτευξη ειρήνης από την Ευρώπη ως τη Λατινική Αμερική», δείχνοντας τη ρωσοουκρανική κρίση και τη θετική συμβολή του -με το αζημίωτο- στην εξέλιξή της.

Με αυτόν τον επικίνδυνο και ακραίο μακιαβελικό τύπο έχουμε να κάνουμε. Αυτόν αντιμετωπίζουμε επικοινωνιακά και διπλωματικά, και ως εκ τούτου είμαστε υποχρεωμένοι να αποδειχθούμε πιο «καπάτσοι» από αυτόν, αν θέλουμε να του κόψουμε τον βήχα, για να μη χρειαστεί να τον αντιμετωπίσουμε και στο πεδίο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL