fbpx

, Παρασκευή
07 Φεβρουαρίου 2025

search icon search icon

Η ανεξήγητη γοητεία της Ανάστασης

Πιτσιρικάς θυμάμαι, ξεχώριζα τις μεγαλύτερες θρησκευτικές γιορτές της Χριστιανοσύνης όχι μόνο για τις δυο εβδομάδες των διακοπών από τις σχολικές υποχρεώσεις, αλλά κυρίως για την διαφορετικότητά τους.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΡΑΓΩΓΙΑ

Τα Χριστούγεννα υπερτερούσαν για τα χιλιάδες λαμπιόνια που αντιδρούσαν σε πείσμα των μεγαλύτερων χρονικά νυχτών του Δεκέμβρη, για τα κάλαντα επειδή μαζεύαμε ένα γενναίο χαρτζιλίκι, για τα δώρα που συγκεντρώναμε κάτω από το δένδρο ακόμη, για τα γλυκά, τα ατελείωτα φαγοπότια και τέλος τα πάρτι για την αλλαγή του χρόνου που περιμέναμε να έρθει γεμάτοι προσδοκίες για καλύτερες ημέρες από τις προηγούμενες. Το Πάσχα ήταν κάτι διαφορετικό, μυσταγωγικό, μελαγχολικό, ακόμη και οι διατροφικές συνήθειες άλλαζαν στο μενού: Ελιές, χαλβάς, πατάτες βραστές και αλάδωτη φασολάδα.

Τη γοητεία του Πάσχα την ανακάλυψα μεγαλώνοντας. Στην υπεραπλουστευμένη λογική ενός έφηβου, τα όποια προβλήματά του μεγεθυνόταν σαν το δρόμο προς τον Γολγοθά. Από το πρώτο ερωτικό σκίρτημα έως την αμηχανία μιας απόρριψης ή την κατήφεια της απογοήτευσης, όλη η εβδομάδα από την Μεγάλη Δευτέρα έως το Μέγα Σάββατο ήταν η ψυχοθεραπεία σου. Κι όσο πλησίαζες την ημέρα της Ανάστασης, τόσο μεγάλωνε η αδημονία για την ολοκληρωτική άρση των προσωπικών αδιεξόδων σου.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι σημαίνει «Ανάσταση», όσες θεολογικές ερμηνείες κι αν διάβασα ποτέ δεν βρήκα μια πειστική εξήγηση. Η έννοιά της έρχεται από μέσα σου και κάθε φορά είναι διαφορετική αλλά το ίδιο λυτρωτική. Στην μνήμη μου έχει εγκολπωθεί η εικόνα μιας συννεφιασμένης Μεγάλης Παρασκευής ακόμη κι όταν αυτή τυγχάνει να είναι ηλιόλουστη και μιας λαμπερής βραδιάς του Μέγα Σαββάτου ακόμη κι αν έβρεχε.

Μέσα σε ένα τριήμερο από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης έως το βράδυ του Μ. Σαββάτου, ανακαλύπτεις ολόκληρη τη ζωή σου σαν χρονικό μιας προαναγγελθείσας ανατροπής. Πέρα από θρησκευτικούς δογματισμούς η έννοια της Ανάστασης αποτελεί προσωπική μαρτυρία που καταλήγει σε έναν θρίαμβο. Εκείνα τα πέντε λεπτά με την λαμπάδα περιμένεις να ενώσεις την ψυχή σου στη νίκη του Θεού επί του Θανάτου και αναδύεσαι δυνατότερος, άφοβος ακριβώς τη στιγμή που έπεφτες στο καναβάτσο ανήμπορος οποιασδήποτε αντίδρασης. Είναι η ελπίδα του «μπορώ», η παραδοξολογία της υπέρβασης από την πεζή πραγματικότητα σε κάτι απροσδιόριστο, αλλά ανώτερο και ανεξήγητο στην κοινή λογική. Το φάρμακο που περιμένει ο ασθενής για να γιατρευτεί. Αυτήν την ώρα ο καθένας μας νιώθει σαν μικρός Θεός. Εκεί όπου τελειώνουν όλες οι επιστημονικές εξηγήσεις, οι κοινές πρακτικές ίασης και αναδύεται η υπερφυσική δύναμη που αγνοούσαμε ότι υπάρχει κάπου βαθειά στην ψυχή μας. Σαν την αδρεναλίνη που εκτοξεύεται μπροστά στον κίνδυνο, διώχνοντας τους φόβους, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, μεταμορφώνοντάς σε, άτρωτο.

Μην ψάχνετε ερμηνείες για κάτι πραγματικά μυστηριακό: Ακόμη κι αυτή καθεαυτή η στιγμή της ευχής «Χριστός Ανέστη» αλλά κυρίως η απάντηση «Αληθώς Ανέστη» φανερώνει την πίστη μας, ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν στον οποιονδήποτε άρα και στον εαυτό μας. Ό,τι «ναι, πιστεύω», είναι αλήθεια, ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Γιατί όχι κι εγώ; Αυτή είναι και η δική μου ευχή για όλους σας…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.