Οι εποχές που οι παρεξηγήσεις λύνονταν με διάλογο ανήκουν στη λαογραφία μιας άλλης Ελλάδας που η γενιά μου τουλάχιστο δεν έζησε

Σκηνή από δικαστική αίθουσα. Στο εδώλιο μια μάνα κατηγορούμενη για αθέτηση δικαστικής απόφασης σε όρους διαζυγίου. Μια ματιά να έριχνε κανείς στο πινάκο θα ανακάλυπτες ότι από τις 30 περίπου αναρτημένες αναφορές, οι κάτι λιγότερο από μισές αφορούσαν ανάλογες περιπτώσεις. Ο τελευταίος πυλώνας του ελληνικού παραδοσιακού τρίπτυχου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια,» σε κρίση.

Στην Ελλάδα τα διαζύγια έχουν αυξηθεί κατά 50% μόνο τον τελευταίο χρόνο. Νούμερο τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από τριάντα χρόνια το ποσοστό ήταν οκτώ φορές μικρότερο. Κοινωνιολογικά αν το δεις κανείς, μοιάζει περίεργη η συνδρομή ενός μεσάζοντα (δικηγόρου – δικαστή) για να λύσει τις διαφορές δυο πρώην ερωτευμένων. Κι αυτοί πάλι μέσω «μεσαζόντων» να επιδίδονται σε ένα ανηλεές ξεκατίνιασμα για μια χούφτα ευρώ. Πολλές φορές εν ονόματι των παιδιών. Η τραγωδία είναι ότι τα παιδιά είναι τα θύματα. Βιωματικά σκεπτόμενος, τολμώ να αναφέρω ότι όλα αυτά είναι μάταια. Προφανώς κάθε περίπτωση είναι μοναδική αλλά στη συντριπτική πλειονότητα ένα ζευγάρι που αποφασίζει να χωρίσει, το κάνει για τους λάθος λόγους. Και πολλά χρόνια αργότερα μετανιώνει γιατί έσυρε στα δικαστήρια ο ένας τον άλλον.

Ως αιτίες διαζυγίου έχουν αναφερθεί πολλές. Η αλλαγή των ρόλων εντός της οικογένειας, καθώς οι γυναίκες πλέον έχουν περισσότερες ευκαιρίες εκτός του σπιτιού και αποκτούν επαγγελματική ανεξαρτησία. Ακόμη και η αλλαγή στο νομικό πλαίσιο των διαζυγίων επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη διαδικασία του διαζυγίου, καθώς πλέον υπάρχει μεγαλύτερη ευκολία στη λήψη αποφάσεων χωρίς την ανάγκη για δικαστική επέμβαση.

Επανερχόμενος στο δικαστήριο, ο εγωισμός δεν αφήνει τους αντιδίκους να σκεφτούν καθαρά. Φαντάζονται το νόμο ως ένα μια … πλαστελίνη ικανή να ανταποκριθεί στην κατάσταση, να πατήσει με λεπτότητα και να επισκευάσει μόνο ό,τι έχει σπάσει. Σοκαρίζονται όταν μαθαίνουν ότι τα παράπονά τους θα αντιμετωπιστούν με τον ίδιο τρόπο όπως χίλια άλλα. Περιμένουν να εξηγήσουν τα πάντα σε έναν δικαστή που θα είναι συμπονετικός στην άποψή τους και θα επιπλήξει τον πρώην τους ή την πρώην τους. Στην πραγματικότητα, οι πιθανότητες να δούμε ακόμη και έναν κριτή είναι μικρές. Διότι αυτή η ψυχοφθόρα και τοξική διαδικασία σε ένα εξ ορισμού αφιλόξενο περιβάλλον το ξεκατίνιασμά είνα οδυνηρό. Θα ακούσεις από έναν τρίτο (δικηγόρο) να σου διαβάζει μια λίστα με όλες τις αποτυχίες (υπαρκτές ή υποτιθέμενες) που (δεν) είχες ως γονέας και μάλιστα σε ένορκη κατάθεση.

Οι λόγοι που χωρίζει ένα ζευγάρι είναι, ως επί το πλείστον, κοσμικοί. Είναι άνθρωποι που έχουν βαρεθεί ο ένας τον άλλον λόγω θεμελιωδών διαφορών στη στάση τους απέναντι στα χρήματα ή στην ανατροφή των παιδιών ή σε αυτό που (υποτίθεται ό,τι) εξασφαλίζει μια καλή ζωή. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι επώδυνοι.

Ένας φίλος δικηγόρος μου είπε ότι αυτήν την περίοδο στα δικαστήρια φαίνεται όλη η παρακμή της κοινωνίας μας. Μόνο τα Μονομελή τμήματα να επισκεφθείς ως ακροατής, θα καταλάβεις ότι οι εποχές που οι παρεξηγήσεις λύνονταν μέσω μιας δεύτερης σκέψης και με διάλογο ανήκουν στη λαογραφία μιας άλλης Ελλάδας που η γενιά μου τουλάχιστο δεν έζησε.

Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι για την αύξηση του αριθμού των διαζυγίων στην Ελλάδα ευθύνεται η οικονομική κρίση. Άρα να υποθέσω ότι οι ευκατάστατοι και πλούσιοι έχουν επιτυχημένους γάμους κι είναι μέσα στην ευτυχία; Δε συμβαίνει. Τα διαζύγια σ’ αυτήν τη συνομοταξία είναι εξίσου πολλά ίσως κα περισσότερα για άλλους επίσης λάθος λόγους, όπως το power game μεταξύ δυο ισχυρών οικονομικών ανθρώπων. Είναι σαν το χιόνι που σκεπάζει τη λάσπη αλλά δεν την καθαρίζει.

Και προφανώς το χρήμα δε φέρνει την ευτυχία. Απλώς, σε βοηθά να περνάς καλά, χωρίς αυτήν…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA