Ο Θαλής ο Μιλήσιος είπε: “Το φιλότιμο για τον Έλληνα είναι σαν την αναπνοή. Ένας Έλληνας δεν είναι Έλληνας χωρίς αυτό. Αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να μην είναι ζωντανός”.

Δεν ξέρω από που ορμώμενοι πλάσαμε το μύθο της αποκλειστικής χρήσης του φιλοτίμου από τους Έλληνες. Σύμφωνοι, στην αγγλική, ή γαλλική είναι περιφραστικά μεταφραζόμενη λέξη συνυφασμένη με την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, την ανάληψη ευθύνης και υποχρεώσεων που συνδέονται με την ανιδιοτελή προσφορά και αυτοθυσία στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην Πατρίδα, αλλά δεν ανήκε στους Έλληνες. Όχι, δεν ζούμε ημέρες υπέρβασης… Κάθε άλλο.

Από την αρχή του έτους με το δυστύχημα των Τεμπών μέχρι σήμερα, την τραγωδία του φονικού ενός ανθρώπου με αναπηρία, ο «Αρμαγεδδών» στη Θεσσαλία, οι πυρκαγιές στον Έβρο, η δολοφονική κάθοδος των Κροατών και ποιος ξέρει πόσα άλλα ακόμη μας επιφυλάσσει η μοίρα, περιμένουμε ένα στίγμα μιας εμπνευσμένης ηγεσίας. Όχι μόνο στην κεφαλή την οποία εκφράζει ο πρωθυπουργός, αλλά από κάθε σκαλοπάτι της κρατικής ιεραρχίας. Αντ’ αυτών, βλέπουμε υπουργούς κυνικά να εξισώνουν θύτες και θύματα, να δηλώνουν την επομένη μετανοημένοι αναθεωρώντας μόνο που ακόμη κι αυτή η «συγνώμη» μόλις και μετά βίας εκστομίζεται, σα να μας χαρίζεται έτσι για να περάσουμε στον επόμενο. Ναι, η έκφραση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη τη στιγμή της «μετανόησης» για την κυνικότητά του, καθρεπτίζει όλους εκείνους που αποσβολωμένοι φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες, μη τιμώντας, τη θέση τους και όλους εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν για να φτιάξουν ένα καλύτερο κράτος. Αλλά ακόμη και για να βροντοφωνάξεις μια συγνώμη, απαιτεί γενναιότητα. Και η γενναιότητα αυτές τις ημέρες κρύβεται κάτω από τις λάσπες των χωριών της Καρδίτσας και του Βόλου.

Είναι βέβαιο, ότι την επομένη της βιβλικής καταστροφής, θα αναφύονται από το βούρκο πτώματα που σαν κέρινα ομοιώματα θα θυμίζουν μιαν άλλη χώρα. Και τούτη τη δύσκολη ώρα, ίσως στις δυσκολότερες ημέρες που ζούμε εν καιρώ ειρήνης θα έρθει στο τραπέζι πάλι η συζήτηση για το χτίσιμο μιας νέας Ελλάδας, πάνω στις τσαμούρια της Θεσσαλίας και στα αποκαϊδια του Έβρου. Και επειδή θα σπεύσουν να τρέξουν πάλι νεοεκλεγμένοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, πολλοί από τους οποίους είχαν την αποκλειστική ευθύνη να εκμεταλλευτούν τον πακτωλό εκατομμυρίων για αντιπλημμυρικά έργα αλλά αντ’ αυτών αυτά κατέληγαν στις τσέπες ημετέρων εργολάβων χωρίς να γίνει το παραμικρό, σ’ αυτήν την κουβέντα δικαίωμα παρουσίας θα έχουν μόνο όσοι νιώθουν από αυτήν την τόσο φορτισμένη και φορτωμένη αρετές λέξη, που όσο δύσκολα μεταφράζεται, τόσο δυσκολότερα αφομοιώνεται και εφαρμόζεται, στην ιδιοσυγκρασία όλων των ανθρώπων. Αδιαφορώντας αν το φιλότιμο ανήκει ή όχι στους Ελληνες, πολιτικούς ή πολίτες, αλλά πάντως σε εκείνους που αποτελούν στηλοβάτες Πολιτισμού, Ευγενείας κι Ανθρωπιάς. Οι υπόλοιποι ας ακολουθήσουν στο βόθρο των υπανθρώπων που δολοφόνησαν εν ψυχρώ έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο με αναπηρία. Για εκείνους και τους ομοίους τους, δε θα υπάρξει έλεος. Όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.

ΥΓ: Αυτή η ΔΕΘ ας αποτελέσει για τους Θεσσαλονικείς μιαν αφορμή να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους πληγέντες της Θεσσαλίας και του Έβρου. Θα έχουν πολλές ευκαιρίες να το πράξουν. Για να στείλουν και στο αδηφάγο αθηναϊκό κράτος ένα ισχυρό μήνυμα ότι η συγκέντρωση υπερεξουσιών στην πρωτεύουσα αποτελεί τη θρυαλλίδα δεινών.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA