Μια ματιά σε παρελθούσες εκλογικές αναμετρήσεις θα μας οδηγήσει σε θλιβερές διαπιστώσεις στη σύγκριση προσώπων που στείλαμε με λίστα και με σταυρό από το 2014 μέχρι και σήμερα.

Ψηφίστε τους γνώστες κι όχι τους … γνωστούς ήταν ένα μότο που χιλιοπαίχθηκε ακόμη κι από υποψηφίους ευρωβουλευτές. Λίγες ώρες πριν την κάλπη δεν τρέφω αυταπάτες ότι στην επόμενη ευρωβουλή θα μας εκπροσωπήσουν τα «δημόσια» πρόσωπα κι όχι τα καταλληλότερα. Η λογική του σταυρού προτίμησης ποτέ δε μου άρεσε. Προφανώς ούτε και στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αλλά με ποσοστά αποχής στις εθνικές που άγγιζαν το 50% και τη χαλαρότητα που ούτως η άλλως διέπει τον Έλληνα ψηφοφόρο σε μια εκλογική διαδικασία από την οποία μπορεί να «τιμωρεί» χωρίς κόστος ψηφίζοντας κυνηγούς, ψαράδες, μοντέλα και τον κάθε τυχάρπαστο στέλνοντας την μπάλα στην εξέδρα, εν μέσω θέρους αλλά και πανελληνίων εξετάσεων, οι επιτελείς των κομμάτων θα μετρούσαν τς ψήφους όπως ο παπάς το πρόσφορο στη δύση του Ηλίου.

Ακόμη όμως κι έτσι, όσοι και να ψήφιζαν το σύστημα τουλάχιστο για τις ευρωεκλογές είναι χρέος μας να αλλάξει. Μια ματιά σε παρελθούσες εκλογικές αναμετρήσεις θα μας οδηγήσει σε θλιβερές διαπιστώσεις στη σύγκριση προσώπων που στείλαμε με λίστα και με σταυρό από το 2014 μέχρι και σήμερα. Εκτός αν μου βρείτε από αυτούς που θα εκλεγούν έναν Γιάννη Μαρίνο, ένα Δημήτρη Τσάτσο, έναν Μιχάλη Παπαγιαννάκη, έναν Γιάγκο Πεσματζόγλου ή έναν Παρασκευά Αυγερινό. Σύμφωνοι και η Ευρώπη δεν είναι η ίδια με αυτήν των 80s ή 90s σε επίπεδο ηγετών. Ίσως κι εκεί να θεμελιώνεται η αυξανόμενη απαξίωση της κοινής γνώμης για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αλλά αυτό είναι λάθος. Η άποψη αυτή δημιουργήθηκε διότι το ευρωκοινοβούλο παρά το γεγονός ότι πλέον έχει κατοχυρώσει περισσότερες εξουσίες βάσει διαδοχικών συνθηκών της ΕΕ (όπως η Συνθήκη της Λισαβόνας), δεν έχει το δικαίωμα να προτείνει νομοθεσία όπως τα εθνικά κοινοβούλια και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε πολλές περιπτώσεις οι αποφάσεις που λαμβάνει πρέπει στη συνέχεια να εγκριθούν από το Συμβούλιο της ΕΕ, ενώ δεν έχει εκτελεστικές εξουσίες, οι οποίες αποτελούν αρμοδιότητα της Κομισιόν.

Εντούτοις, ήδη το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει συμβάλλει σημαντικά στη διαμόρφωση νέων κανόνων στην ΕΕ. Τρία απλά παραδείγματα που προέκυψαν μόνο από την τελευταία θητεία: Ο κοινός φορτιστής (USB – C) σε smartphones, ασύρματα πληκτρολόγια και άλλα περιφερειακά gadgets, οι φθηνότερες διεθνείς κλήσεις με δωρεάν περιαγωγή και η δυνατότητα επισκευής των smartphones και περιφερειακών gadgets αντί αντικατάστασης που δεν ήταν διόλου αυτονόητη, είναι μόνο μερικά παραδείγματα που επηρέασαν την καθημερινότητά μας.
Ξέρω, ότι όλα αυτά ακούγονται μακριά και μάλλον αδιάφορα. Αλλά στη νέα θητεία του το Ευρωκοινοβούλιο θα κληθεί να ασκήσει πίεση τόσο προς την Επιτροπή όσο και προς το Συμβούλιο, για θεσμικές αλλαγές ώστε να αντιμετωπιστεί η αναποτελεσματικότητα που απαξιώνει την Ενωση.

Αν πιστεύουμε ότι οι «γνωστοί» που επιλέξαμε για την ευρωβουλή μπορούν να μας εκπροσωπήσουν σε θέματα όπως την κατάργηση της ομοφωνίας στο Συμβούλιο, την προώθηση μιας ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα της Υγείας, την εξέλιξη του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας σε Μόνιμο Μηχανισμό Αντιμετώπισης Κρίσεων, τη γιγάντωση της ακροδεξιάς, τη θωράκιση στο κράτος δικαίου, την πράσινη μετάβαση, τη διαχείριση του προσφυγικού, φυσικά και τις πολιτικές εν μέσω πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας τότε ας έχουμε στο μυαλό μας ότι πιθανώς να μας εκπροσωπήσουν όχι γνώστες ευρωπαϊκών θεμάτων αλλά στην καλύτερη απλοί παρατηρητές που θα χαμογελούν αμήχανα στη διαμόρφωση των εξελίξεων που μας αφορούν. Στη χειρότερη, ινφλουένσερς που θα ανεβάζουν stories σε Insta και ΤΙΚ ΤΟΚ από τα ευρωπαϊκά έδρανα προσθέτοντας μερικά μηδενικά στις παχυλές μηνιαίες μισθοδοσίες τους.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA