Τετάρτη μεσημέρι, η Δωδεκανήσου ελεύθερη η Σαλαμίνος κλειστή. Ένστολος της τροχαίας έδιωχνε τον κόσμο στην Πολυτεχνείου θέλοντας να «κόψει» την κίνηση από την Κουντουριώτου. Αγανακτισμένος ξαναπηγαίνω Κουντουριώτου μέσω … δικαστηρίων.
Περισσότερο η περιέργεια με ωθούσε να δω ποιο στο καλό event οχλούσε την απογευματινή καθημερινότητά μου. Ο πρωθυπουργός σίγουρα δε ήταν, ο Κασσελάκης ούτε καν, αλλά ακόμη κι αν επρόκειτο γι αυτούς τέτοια κινητοποίηση της αστυνομίας δε δικαιολογούνταν, παρέπεμπε περισσότερο σε Χόλιγουντ. Με τα πολλά στρίβω από το … στριπτιζάδικο και βρίσκομαι Κουντουριώτη. Δεύτερος ένστολος της ΔΙΑΣ με φρενάρει όπως και όλο το ρεύμα με κατεύθυνση ανατολικά… Αίφνης από την πύλη του λιμανιού βγαίνουν άλλοι δυο της ΔΙΑΣ ως προπομπός, ένα τουριστικό λεωφορείο χωρίς διακριτικά, από πίσω μια λιμουζίνα με φιμέ τζάμια, άλλη δυο της ΔΙΑΣ οπισθοφυλακή και ένα περιπολικό.
Πατάω γκάζι και προλαμβάνω την πομπή επί της Λ. Νίκης. Θέλω να δω ποιοι είναι στο λεωφορείο… Εχω μιαν υποψία αλλά η υπερβολική αστυνόμευση με παραξενεύει. Τελικώς, διακρίνω μπροστά και δίπλα στο παράθυρο το στεγνό πρόσωπο του προπονητή του Ολυμπιακού Μεντιλίμπαρ. Λίγο πιο δίπλα τον Ποντένσε και από πίσω του τον Φορτούνη σκεπτικό. Ω, ναι, όλα αυτά για την αποστολή του Ολυπιακού που κατευθυνόταν στο Χαριλάου για τον αγώνα με τον Αρη. «Ωραία, σκέφτομαι περίπου τον ίδιο προορισμό έχουμε». Στην λιμουζίνα δεν μπορούσα να δω. Εικάζω ότι θα ήταν κάποια από τα στελέχη της διοίκησης ενδεχομένως και ο Κούγιας. Όρκο δεν παίρνω πάντως, μέσα στο σκούρο τζάμι και στο μπροστινό κάθισμα του συνοδηγού πρόλαβα να διακρίνω μια σιλουέτα ανθρώπου … ασφαλείας. Εύσωμου. Λογικό.
Το παράλογο ήταν η πολυάριθμη δύναμη της ΔΙΑΣ, όπου έσπευδε να κόβει την κίνηση από τους κάθετους παραδρόμους για να μην εμποδιστεί η διέλευση του λεωφορείου επί της παραλιακής. Μέτρησα τουλάχιστο 12 μέχρι την Ανθέων. Από εκεί και πέρα τους άφησα στη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου ενός προϊόντος που υποβαθμίζεται παρά την ανάμειξη μερικών εκ των κροίσων ελλήνων επιχειρηματιών.
Τελικώς, ανακάλυψα μέσα σε ένα εικοσάλεπτο άντε μισή ώρα και μια διαδρομή Λιμανιού- Χαριλάου όλη την νοοτροπία της ελληνικής πραγματικότητας που επεκτείνεται και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής ακόμη και πνευματικής ζωής της Ελλάδας. Ενός αθηνοκεντρικού κεντρομόλου συστήματος αξιών, το οποίο εγκολπώθηκε εδώ και χρόνια χωρίς καμία φυγόκεντρη διάθεση κυρίως εκ μέρους της Πολιτείας και των κυβερνήσεων. Τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα μεγεθύνεται. Για τη μετάβαση μιας διαδρομής τεσσάρων χιλιομέτρων εντός πόλης της αποστολής του Ολυμπιακού, επιστρατεύτηκε ολόκληρη η δύναμη της ελληνικής αστυνομίας θαρρείς και επρόκειτο για τη συνοδεία του Πούτιν. Προφανώς και ζητήθηκε η προστασία της αποστολής μιας ομάδας, πιθανώς διότι τα στελέχη του Ολυμπιακού θα είχαν πληροφορίες περί αντάρτικου πόλεων. Ολόκληρη παραλιακή, όλο και κάποιος περιπατητής ή runner Σαλονικιός θα είχε τη διάθεση να προκαλέσει επεισόδιο. Όχι, έ;
Υποπολλαπλάσια σπουδή να επιδείκνυαν τα σώματα ασφαλείας μας πριν από μερικούς μήνες στη Νέα Φιλαδέλφεια, προφανώς δε θα είχαμε θρηνήσει κανένα θύμα από την επιδρομή των Κροατών χούλιγκανς. Πέραν όλων αυτών, τέτοιου είδους επιδείξεις ισχύος, αν δεν προκαλούν απαραίτητα μοιάζουν αποκρουστικκές. Τόσο αποκρουστικές όσο η αλαζονεία της κεντρικής εξουσίας απέναντι σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία της περιφέρειας την οποία δεν πρόκειται ποτέ να αφήσει για να σηκώσει κεφάλι.
