Πρώτες οι κυβερνήσεις μας δεν ήταν που υπερθεμάτιζαν στους δανειστές της περιόδου των μνημονίων ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι μοιάζουν περισσότερο με κατοίκους των Σοδόμων παρά είναι λειτουργοί που διόριζαν οι ίδιες;
Θα μπορούσε να είναι και ταινία του Σκορτσέζε. Φανταστείτε τη σκηνή: Μια αγχωμένη φωνή στο κινητό που ζητά βοήθεια. Έναν γραφειοκράτη αστυνομικό να δακτυλογραφεί την αναφορά σιγοψιθυρίζοντας σε επανάληψη τα λόγια της κοπέλας. Αν σκηνοθετούσε ο Αλμοδοβάρ θα μπορούσε να διανθίσει την τραγικότητα με μια ερώτηση του αστυνομικού: Η «απειλή» γράφεται με … έψιλον γιώτα ή με ήτα; Η διαφορά θα ήταν ότι στην ταινία συνήθως το καλό υπερτερεί. Στην πραγματικότητα όχι. Τα υπόλοιπα είναι η τραγωδία που όλοι είδαμε…
Ανάλογη συζήτηση είχε ακολουθήσει μετά τη δολοφονία του φιλάθλου της ΑΕΚ μετά τη αιματηρή επιδρομή των Κροατών χούλιγκανς που ανενόχλητοι διέσχισαν την ελληνική επικράτεια, σουλατσάρισαν στους δρόμους της πρωτεύουσας, με στόχο να σκοτώσουν. Τότε είχε ανοίξει πάλι μια συζήτηση για το πόσοι είναι οι Έλληνες αστυνομικοί, πόσο κοστίζουν στο ελληνικό ΑΕΠ, αν επανεκπαιδεύονται και άλλες παρόμοιες αστειότητες που ανήκουν σε καφενειακές συζητήσεις της εποχής των 70s τότε που πρωτοβγήκαν και τα πρώτα συνθήματα κατά των δυνάμεων καταστολής.
Η υποκρισία της ελληνικής ζωής είναι ότι για μιαν ακόμη (πολλοστή) φορά, εξεπλάγη από την ακαταλληλότητα κάποιων δημοσίων λειτουργών. Όπως (όλοι μας) έχουμε εκπλαγεί και στο παρελθόν με την ανεπάρκεια εκπαιδευτικών, ιατρών και υγειονομικού προσωπικού, υπαλλήλων της δημόσιας διοίκησης την οποία απαξιώνουμε εν γένει τώρα πια και με ελάχιστους αστερίσκους εξαίρεσης. Και γιατί όχι άλλωστε; Πρώτες οι κυβερνήσεις μας δεν ήταν που υπερθεμάτιζαν στους δανειστές της περιόδου των μνημονίων ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι μοιάζουν περισσότερο με κατοίκους των Σοδόμων παρά είναι λειτουργοί που διόριζαν οι ίδιες; Και ως είθισται η στάση αυτή, είναι που χοντρικά έχει υιοθετήσει σε μεγάλο βαθμό η ελληνική κοινωνία που πάντοτε ακολουθεί. Στην τελευταία δημοσκόπηση επτά στους δέκα ερωτηθέντες ανά την Επικράτεια δηλώνουν ότι έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην αστυνομία. Αλλά και τα ποσοστά για την υγεία και την εκπαίδευση δεν τα λες και ενθαρρυντικά.
Συνήθως μετά από ειδεχθή εγκλήματα ακούγονται τα πιο παράλογα επιχειρήματα ή αντεπιχειρήματα. Κάπου εκεί λοιπόν «πληροφορηθήκαμε» από τη συνήγορο του αστυνομικού – φρουρού πως «ό,τι και να έκανε ο αστυνομικός, το έγκλημα δε θα είχε αποφευχθεί». Με άλλα λόγια όταν έχεις απέναντί σου έναν επικίνδυνο άνθρωπο σε κατάσταση αμόκ, κανείς δεν μπορεί να σε προστατεύσει και η μοίρα σου είναι προδιαγεγραμμένη.
Αν όμως εξομοιώσουμε όλο το Σώμα της ΕΛ.ΑΣ με τους τρεις αβέλτερους του Α.Τ. Αγίων Αναργύρων είναι να σα να πυροβολούμε τα πόδια μας. Όσο μεγαλώνει η περιφρόνηση από κόμματα, συλλογικότητες, χούλιγκανς και από κάθε λογής παραβατικό τόσο θα ενισχύεται το αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες που πλέον να νιώθει ότι δε ζει σε μια ευνομούμενη πολιτεία αλλά στη χώρα του Λωτ. Κι όσο θα εκλιπαρούμε από έναν ευσταλή «Ράμπο» της ΔΙΑΣ να πιάσει τον κακοποιό αλλά με το πρώτο χαστούκι να αρχίσουμε τα «προσοχή, προσοχή, δολοφόνοι με στολή», άλλο τόσο θα μένουμε στήλες άλατος ως σύγχρονες Ιουδήθ κοιτώντας πίσως μας μια χώρα ισοπεδωμένη στο επόμενο μακελειό.
