Στο αυτοκίνητο έχω μαζέψει τόσα χαρτομάντιλα που θα σκούπιζαν τα δάκρυα ολάκερου χωριού από κοζανίτικο μοιρολόι.

Γεωργικής Σχολής στον κόμβο περιφερειακού. Ιδανικό σημείο για επαιτεία. Ένας από δεξιά και άλλος από αριστερά, δεν σου αφήνουν περιθώρεια να τους προσπεράσεις χωρίς να τους δεις. Είναι το φανάρι που μου τρώει ό,τι ψιλά έχω στην τσέπη δίκην διοδίων. Ουδέποτε εξάντλησα την – ανύπαρκτη – αυστηρότητά μου στους επαίτες υπό μία προϋπόθεση. Να μην βλέπω ανήλικα που τα εκμεταλλεύονται. Κι αυτή είναι η μόνιμη αιτία καυγά συζητώντας με φίλους μου Ρομά.

Το φανάρι της ΧΑΝΘ επίσης, προσφέρεται για καθυστέρηση. Ανακαλύπτω ότι στο αυτοκίνητο έχω μαζέψει τόσα χαρτομάντιλα που θα σκούπιζαν τα δάκρυα ολάκερου χωριού από κοζανίτικο μοιρολόι. Αλλά εκείνος που μου φτιάχνει τη μέρα είναι ένας Πακιστανός, ο Σαρίφ στο φανάρι του Πανοράματος στο ύψος του αμερικάνικου κολλεγίου. Κάποιες φορές κουβαλάει κάτι τεντζερέδια που θυμίζουν βετεράνο της αρματομαχίας του Κουρσκ, αλλά βγάζει μια απίστευτη «αστική» ευγένεια που δύσκολα τη συναντάς σ’ ανθρώπους χτυπημένους ή έστω … ψευδοχτυπημένους από τη μοίρα. Ενα ευρώ το ‘χει, εξασφαλισμένο χωρίς να απαιτώ καθάρισμα των συνήθων βρόμικων τζαμιών υπό τον όρο να τον βλέπω χαμογελαστό, προβάλλοντας στην οδοντοστοιχία του χρυσό δόντι παλαιάς κοπής. Γίναμε φιλαράκια, μόλις με βλέπει να ζυγώνω, αψηφά όλους τους υπόλοιπους για να μου σκάσει το χαμόγελο με τον υαλοκαθαριστή ανά χείρας…

Στη Βούλγαρη όμως θυμώνω. Μέσα στο λιοπύρι με 40 βαθμούς χωρις καμία προφύλαξη αγανακτώ βλέποντας ανήλικα να κουβαλούν με το ζόρι το κορμί τους. Δεν έχω το κουράγιο ούτε και την υπομονή πλέον, ειδάλλως, θα ακολουθούσα κάποιον στο «σχόλασμα» για να ανακαλύψω τους νταβατζήδες τους. Από την ημέρα που αποποινικοποιήθηκε η επαιτεία, η μαφία των φαναριών έχει ξεσαλώσει. Σε παλαιότερο ρεπορτάζ της «Κ», θυμάμαι, μιλούσαν για απίστευτα ποσά που συγκεντρώνουν επιτήδειοι από Ρουμανία, Αλβανία και Βουλγαρία εκμεταλλευόμενοι παιδιά 7, 8 και 10 ετών.

Στην Αθήνα, το φαινόμενο είναι συχνότερο, καθώς η επαιτεία απλώνεται στα – περισσότερα – Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Κάποτε το θέαμα περιοριζόταν στη γραμμή του ΗΣΑΠ. Τα τελευταία χρόνια επεκτάθηκε στο Μετρό, στον Προαστιακό, ακόμα και μέσα στα Λεωφορεία. Οι επαίτες, άλλοι από ανάγκη και άλλοι επαγγελματίες του είδους, αφού οι καθημερινοί επιβάτες έχουν μάθει τους ίδιους και τις επαναλαμβανόμενες για χρόνια ιστορίες τους, περνούν ώρες μέσα στους συρμούς, βγάζοντας προφανώς ένα διόλου ευκαταφρόνητο μεροκάματο.

Σε υπαίθρια ταβέρνα του κέντρου στην περιοχή του Λευκού Πύργου μέτρησα πέντε «αναξιοπαθούντες» που παρήλασαν από το τραπέζι σε διάστημα λιγότερο του διώρου. Από το Νοέμβρη και μετά – πρώτα ο Θεός – περιμένω να τους βλέπω και στις στάσεις του δικού μας Μετρό.

Θυμάμαι ότι η επαιτεία «νομιμοποιήθηκε» εξαιτίας της προσαγωγής ενός Μουσικού του δρόμου από εδώ, τη Θεσσαλονίκη και ορθώς. Όσο όμως ξαναβλέπω ρακένδυτη πιτσιρικαρία στα φανάρια να εκλιπαρεί για μερικά σέντς κατ’ εντολή νταβατζήδων, τόσο περισσότερη πίεση θα προσπαθώ να ασκώ ως απλός πολίτης προς τις δημοτικές αρχές και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Γιατί, την πρόοδο μιας πόλης μπορείς να την υπολογίσεις μετρώντας (και) τα παιδιά των φαναριών.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA