Στην πολιτική η επικοινωνία από μόνη της μπορεί να σε φτάσει στην κορυφή αλλά δίχως ταλέντο ο επίπλαστος μύθος ενός μελλοντικού … κυβερνήτη καταρρέει τη στιγμή που θα ανοίξεις το στόμα σου

Στους αθλητικούς συντάκτες η ιστορία του μεγαλύτερου απατεώνα – ποδοσφαιριστή όλων των εποχών είναι γνωστή και αγαπημένη. Ο Κάρλος Κάιζερ έχει να επιδείξει μια εντυπωσιακή «ποδοσφαιρική» καριέρα σχεδόν δυο δεκαετιών, στην οποία ξεχωρίζουν οι συνεργασίες του με αρκετές μεγάλες ομάδες της Βραζιλίας (Μποταφόγκο, Φλαμένγκο, Φλουμινένσε, Βάσκο) καθώς και κάποιες του εξωτερικού (όπως η μεξικάνικη Πουέμπλα και η Αζαξιό της Γαλλίας). Αυτή είναι όμως η μια όψη. Η άλλη αποκαλύπτει μια απίστευτη λεπτομέρεια:

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ο, δηλωμένος ως επιθετικός, ‘Κάιζερ’ μετρούσε λιγότερες από 30 συμμετοχές, ούτε ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι και ούτε ένα γκολ! Δεν υπάρχουν βίντεο ή φωτογραφίες του Κάρλος να παίζει σε κάποιο παιχνίδι, αφού πάντα κατάφερνε να μην παρουσιάζεται στο γήπεδο, με ανέκδοτες ιστορίες, που υπερβαίνουν κάποιον που προσποιείται τραυματισμό.

Ο Κάιζερ ίσως αποτελεί τη μοναδική περίπτωση ποδοσφαιριστή που για κάτι λιγότερο από δυο δεκαετίες κορόιδευε τους πάντες σε μια εποχή πάντως που οι πληροφορίες μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα και στη γλώσσα του Business το Word of Mouth πολλές φορές δημιουργεί μύθους και παραδόσεις. Σήμερα θα αρκούσε μια ολιγόλεπτη έρευνα στις μηχανές αναζήτησης για να καταλάβεις την απατεωνιά.

Στην πολιτική η επικοινωνία από μόνη της μπορεί να σε φτάσει στην κορυφή αλλά δίχως ταλέντο ο επίπλαστος μύθος ενός μελλοντικού … κυβερνήτη καταρρέει τη στιγμή που θα ανοίξεις το στόμα σου. Ας μην μπούμε στον πειρασμό να ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν σε παραδείγματα εσωκομματικών διεργασιών κάπου αλλού, αρκεί το ειδυλλιακό reality της εκλογής νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την συντριβή του Μαϊου και την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, οι ινστρούχτορες των συνιστωσών, προανήγγελλαν στα κανάλια ότι για να σηκωθεί στα πόδια του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την καθίζηση που υπέστη όφειλε να βρει έναν αστέρα που θα προκαλέσει σοκ στο πολιτικό σύστημα. Έστω διάττοντα. Και έτσι λίγο πολύ προέκυψε ο Στέφανος Κασσελάκης.

Παρεμπιπτόντως έτυχε να γνωρίσω προσωπικά την Έφη Αχτσιόγλου σε μια εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης την εποχή που είχε υπουργοποιηθεί στο Εργασίας, με αφορμή την προοπτική επαναφοράς των ΣΣΕ. Οι θέσεις της ελάχιστα διέφεραν από αυτές των μνημονιακών προκατόχων της γι αυτό κι εξεπλάγην ενθυμούμενος τους αντιμνημονιακούς δεκάρικούς της δυο χρόνια νωρίτερα. Αργότερα ανακάλυψα ότι το επαναστατικό, παρελθόν της όπως αυτό εκφραζόταν κυρίως μέσω του twitter, διαγράφηκε το βράδυ που ανακοινώθηκε η υπουργοποίησή της. Λογικό. Η επαναστατική συνείδηση καταπνίγεται με την υπογραφή της πρώτης υπουργικής τροπολογίας. Τουλάχιστο, εκτίμησα την επιστροφή της στον πραγματισμό.

Κι αν στην Αχτσιόγλου είχα την τύχη να αξιολογήσω θετικά, τουλάχιστο τη δυνατότητά της να προσαρμόζεται, στον ανταγωνιστή της και επίδοξο αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είδα κάτι ασαφές έως και πολλάκις (με ιώτα) επικίνδυνο. Αν η λανθάνουσα έστω ανάρτησή του ότι «ο Ερντογάν αναγνώρισε την μουσουλμανική μειονότητα ενώπιον του Τσίπρα» είναι απότοκο της βιασύνης των επικοινωνιολόγων του (παίρνω την καλή εκδοχή του πράγματος), τότε να τους αλλάξει πάραυτα. Αν πάλι είναι προϊόν ασχετοσύνης πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα έρθει η ώρα που η δική του ιστορία θα ξεπεράσει στο μπόι ακόμη και αυτή του μυθικού ποδοσφαιρικού απατεώνα Κάρλος Κάιζερ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA