Παρατηρώ μια απονενοημένη πλην λυσσαλέα προσπάθεια της κεντρικής κυβέρνησης να επιβάλει τον «εκλεκτό» που δεν την είδαμε ούτε στην περίπτωση του Κώστα Γκιουλέκα το 2010, ούτε του Σταύρου Καλαφάτη το 2014, ούτε καν στην περίπτωση του Νίκου Ταχιάου το 2019 τον οποίο ουσιαστικά είχε στείλει ως ερίφιο επί «σφαγή»
To 2010 ο Γιάννης Μπουτάρης έπαιρνε τη δημαρχία από τον υποστηριζόμενο από τη ΝΔ Κώστα Γκιουλέκα για μια χούφτα ψήφους. Η τετραετία που ακολούθησε ήταν σαν την προπαίδεια στην Δευτέρα τάξη του δημοτικού: Το επτά οκτώ επιμένουν να στο μάθουν στα γρήγορα όσο και την έννοια των spreads και της μακροοικονομίας, εντούτοις δεν είδα και κάποια δυσκολία συνεννόησης της κεντρικής κυβέρνησης με την τότε διοίκηση του δήμου. Απλώς λεφτά δεν υπήρχαν κι όταν οι 95 από τις 100 δουλειές που χρειάζονται στο δήμο για να βελτιώσουν την καθημερινότητά σου απαιτούν λεφτά, πολύ απλά με Σαϊεντολογία αρρώστιες δεν γιατρεύεις.
Το 2014 για τον κυρ- Γιάννη ήταν απλούστερα τα πράγματα, απέναντι στο εξίσου προβεβλημένο στέλεχος Σταύρο Καλαφάτη που όμως ούτε κι ίδιος ήθελε, ούτε και το επιδίωκε να ασχοληθεί με την αυτοδιοίκηση. Κι όταν παίζεις σε ένα γήπεδο φιλικό παιχνίδι, νικά αυτός που θέλει περισσότερο το κέρασμα στο στοίχημα. Η πενταετία που ακολούθησε έως το 2019, έστω του ΣΥΡΙΖΑ που έτσι κι αλλιώς στήριζε τον Μπουτάρη θαρρώ πως ήταν η αρμονικότερη όσο ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης δεν ζητούσε ή διεκδικούσε κάτι περισσότερο από ό,τι προβλεπόταν. Δηλαδή ψίχουλα… Αλλά έστω δημιουργήθηκε η αίσθηση μιας εξωστρεφούς πόλης, με τον κυρ-Γιάννη να πιστώνεται τους τουρίστες από το Ισραήλ και την Τουρκία και τους μαγαζάτορες του κέντρου να ευχαριστιούνται έστω πρόσκαιρα το μαύρο – κατά κανόνα – χρήμα που εισέρρεε στην πόλη.
Το 2019 ο Κωνσταντίνος Ζέρβας εξελέγη αυτοπροσδιοριζόμενος ως οικουμενικός τρόπον τινά, ξιφουλκώντας εναντίον των κομμάτων και των αρχηγών αυτών, που δίνουν χρίσματα στις δημοτικές παρατάξεις και κατόρθωσε να πιστωθεί σε μεγαλύτερο βαθμό τη δυσαρέσκεια των αντιδραστικών Θεσσαλονικέων στην κυβερνητική επιλογή, αυτή του Νίκου Ταχιάου. Κι αν σήμερα ο δήμαρχος και οι συνεργάτες του επιμένουν ότι ο Covid αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για την ολοκλήρωση κάποιου project θα πω ότι αντιθέτως, με τον πακτωλό των εκατομμυρίων που προσέφερε προς τους δήμους η κυβέρνηση ένεκα δημοσιονομικής χαλάρωσης και την άρση όλων των περιορισμών περί συμβάσεων με απευθείας αναθέσεις είχε όλη την ευχέρεια να εκμεταλλευτεί τα κεφάλαια για να δημιουργήσει νέες ή να βελτιώσει ήδη υπάρχουσες υποδομές. Η παράταξη Ταχιάου διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, ο Ζέρβας έβαλε σε θέσεις αντιδημάρχων όλους τους επικεφαλής μικρότερων σχηματισμών που αναθάρρησαν με την ψήφιση της απλής αναλογικής και την ανυπαρξία ορίου εισόδου στο δημοτικό συμβούλιο και η ζωή ήταν ωραία. Πολύ δε περισσότερο η ζωή του Κυριάκου Μητσοτάκη από τη στιγμή που η δημοτική αρχή ουδέποτε διεκδίκησε κάτι περισσότερο. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Οι κυβερνώντες που δεν είχαν γκρίνιες από το γαλατικό χωριό της Θεσσαλονίκης και ο Ζέρβας που με την συμπεριφορά του «καλού παιδιού» έθετε σοβαρή υποψηφιότητα για να πάρει επιτέλους το πολυθρύλητο χρίσμα.
Τα γράφω όλα αυτά διότι παρατηρώ μια απονενοημένη πλην λυσσαλέα προσπάθεια της κεντρικής κυβέρνησης να επιβάλει τον «εκλεκτό» που δεν την είδαμε ούτε στην περίπτωση του Κώστα Γκιουλέκα το 2010, ούτε του Σταύρου Καλαφάτη το 2014, ούτε καν στην περίπτωση του Νίκου Ταχιάου το 2019 τον οποίο ουσιαστικά είχε στείλει ως ερίφιο επί «σφαγή» αποφεύγοντας να πιέσει έστω τους; κεντροδεξιούς υποψηφίους είτε να αποσυρθούν είτε να συστρατευτούν μαζί του. Τι βλέπουν αλήθεια τώρα που δεν βλέπουμε όλοι εμείς; Και δεν πήραν ένα μάθημα από το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής όπου ένα πλειοψηφικό ρεύμα μετριοπαθών Νεοδημοκρατών επέλεξε να μην ακολουθήσει κομματική γραμμή στην αυτοδιοίκηση διότι μπροστά από το σπίτι του βρομά και ζέχνει κι αντ’ αυτού να τιμωρήσει τον υπεύθυνο δήμαρχο;
Με το στανιό ο σκύλος μαντρί δε φυλάει. Κι όσο γρηγορότερα το κατανοήσουν οι επιτελείς της κυβέρνησης για την αυτοδιοίκηση, τόσο αρμονικότερη θα είναι η συνύπαρξή της με το νέο δήμαρχο. Εκτός, αν εκείνος αρχίζει να διεκδικεί…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
