Αυτή τη χρονιά, ας δώσουμε στα όνειρά μας μια δεύτερη ευκαιρία. Ας τα βγάλουμε από το συρτάρι, ας τα ξεσκονίσουμε και ας τα κοιτάξουμε ξανά

Καθώς πλησιάζει το τέλος της χρονιάς, μας κατακλύζει ένα περίεργο μείγμα αισθημάτων. Από τη μια, η χαρά των γιορτών μας καλεί να φορέσουμε το πιο λαμπερό μας χαμόγελο (και το πιο άβολο μας πουλόβερ), ενώ από την άλλη, η αλλαγή του χρόνου μας θυμίζει όλα εκείνα τα όνειρα που χάσαμε στο δρόμο. Και όχι, δεν μιλάω για εκείνα που διακόπηκαν από το ξυπνητήρι στις 7 το πρωί, αλλά για τα άλλα, τα μεγάλα, τα φιλόδοξα, που γεννήθηκαν μια νύχτα γεμάτη αστέρια και κατέληξαν θαμμένα κάτω από στοίβες αναβολών.

Ας κάνουμε μια αναδρομή. Θυμάστε την Πρωτοχρονιά που υποσχεθήκατε να πάτε γυμναστήριο; Ναι, ούτε εγώ! Ή εκείνη τη φορά που αποφασίσατε να μάθετε μια ξένη γλώσσα, αλλά τελικά το πλησιέστερο που φτάσατε ήταν να παραγγείλετε σούσι στα ιαπωνικά (και να πάρετε λάθος παραγγελία); Τα χαμένα μας όνειρα δεν είναι τίποτα άλλο από μικρά μνημεία της καθημερινής μας μάχης με την πραγματικότητα.

Τα όνειρα, βέβαια, είναι σαν τα παιδιά σε πάρκο με τραμπάλες. Όταν ανεβαίνουν ψηλά, νιώθουν παντοδύναμα. Όταν όμως πέφτουν, το κάνουν με θόρυβο και λίγο δράμα. Είναι εύκολο να τα ξεχνάμε ή να τα υποβαθμίζουμε, αλλά ας μην τα αδικούμε. Το όνειρο είναι η απόδρασή μας, το προσωπικό μας “Netflix” χωρίς μηνιαία συνδρομή. Είναι εκείνο το μέρος όπου μπορούμε να είμαστε ό,τι θέλουμε – αστροναύτες, συγγραφείς ή ακόμα και ιδιοκτήτες ενός μικρού καφέ με θέα τη θάλασσα.
Κι όμως, τα ανεκπλήρωτα όνειρα πονάνε. Είναι σαν φίλοι που μας άφησαν ξαφνικά, χωρίς αποχαιρετισμό. Μας στοιχειώνουν στις ήσυχες στιγμές, εκεί που ο χρόνος σταματά και το μυαλό περιπλανιέται. Είναι εκείνα τα “αν” και τα “ίσως” που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά. Αυτά τα όνειρα κουβαλούν μια μελαγχολία που είναι, κατά βάθος, απόδειξη της δίψας μας για κάτι περισσότερο, για κάτι καλύτερο.

Γιατί όμως χάνονται τα όνειρα; Ίσως φταίει η καθημερινότητα – εκείνη η γνωστή κυρία που κλέβει τον χρόνο και την ενέργειά μας. Ίσως φταίει ο φόβος της αποτυχίας ή η αναβλητικότητά μας, αυτή η εσωτερική φωνή που λέει: “Αύριο, ίσως”. Μα πάνω απ’ όλα, φταίμε εμείς που δεν δίνουμε στα όνειρά μας τη σημασία που τους αξίζει.

Κι εδώ έρχεται η ευχή για το νέο χρόνο. Αντί να πούμε “Χρόνια πολλά” και να το αφήσουμε εκεί, ας προσθέσουμε κάτι πιο ουσιαστικό: “Χρόνια πολλά και γεμάτα γλυκά όνειρα”. Γιατί τα όνειρα είναι εκείνα που δίνουν νόημα στο χρόνο. Ακόμα κι αν δεν πραγματοποιηθούν, μας ταξιδεύουν, μας εμπνέουν και μας θυμίζουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο πληρωμές, deadlines και δίαιτες.

Αυτή τη χρονιά, λοιπόν, ας δώσουμε στα όνειρά μας μια δεύτερη ευκαιρία. Ας τα βγάλουμε από το συρτάρι, ας τα ξεσκονίσουμε και ας τα κοιτάξουμε ξανά. Μπορεί να μην πετύχουμε όλα όσα θέλουμε, αλλά σίγουρα θα έχουμε κάτι να περιμένουμε. Και, το πιο σημαντικό, ας θυμόμαστε ότι τα όνειρα δεν χάνονται πραγματικά – απλώς περιμένουν υπομονετικά να τους δώσουμε πάλι ζωή.
Καλή χρονιά λοιπόν, με όνειρα μεγάλα, μικρά και… γλυκά σαν τα μελομακάρονα στο τραπέζι σας!

ΑΠΟ ΤΗ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA