Η χαρακτηριστικότερη και μάλλον διαχρονικά κλασσική ιστορία που εχει να διηγηθεί κάποιος σημερινός 50άρης (και μεγαλύτερος) από τη στρατιωτική θητεία του ήταν η θεωρία της …. συλλογικότητας.
Η χαρακτηριστικότερη και μάλλον διαχρονικά κλασσική ιστορία που εχει να διηγηθεί κάποιος σημερινός 50άρης (και μεγαλύτερος) από τη στρατιωτική θητεία του ήταν η θεωρία της …. συλλογικότητας.
Ξέμεινε ένας στην πορεία; Όλη η διμοιρία την «πλήρωνε» με επιπλέον κάμψεις και τρέξιμο. Ήσουν … ασκεπής και ακομβίωτος στην πρωινή επιθεώρηση; Σύσσωμος ο ουλαμός στα μαγειρεία. Η εξήγηση που έδινε το Γενικό Επιτελείο ήταν έτσι αναδεικνυόταν αίσθηση της ομαδικότητας που ήταν υπερπολύτιμο στοιχείο στην απευκταία περίπτωση πολέμου. Τώρα, το αν το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων συναρτάται από το εάν κάποια ταλαίπωρη «γιωτόμπαλα» που μετρά σαράντα και μία για να απολυθεί έχει ξεκούμπωτη στολή παραλλαγής ή δε γυάλισε τις αρβύλες είναι κάτι που θα μπορούσε να αναλυθεί από ψυχολόγους σε κάποιο από τα αναρίθμητα «σχολεία» της σχολής Πολέμου…
Η αφορμή για τις «χακί» ιστορίες μου δόθηκε διαβάζοντας στο FB ένα απονενοημένο μήνυμα ενός διαδικτυακού φίλου μου που τυγχάνει να είναι ιδιοκτήτης ενός δημοφιλούς μπαρ στο κέντρο της πόλης στο οποίο πήγαινα και εγώ αρκετές φορές κυρίως μετά τη δουλειά για ένα χαλαρό ποτό. Το παράπονό του ήταν ότι η αστυνόμευση και οι συνεχείς έλεγχοι για φοροδιαφυγή, κανόνες πυρασφάλειας, αδήλωτη εργασία και κυρίως παραβάσεις για υπέρβαση του ορίου των 80 decibel ήχου ουσιαστικά τον υποχρέωνε να κλείσει το μαγαζί μετά από 8,5 χρόνια αδιαλείπτου λειτουργίας επειδή θα ενοχληθεί μια μη κατοικήσιμη από το Νόμο περιοχή που, ωστόσο, έχει πλημμυρίσει από Airbnb.
Στη Θεσαλονίκη λειτουργούν κάτι περισσότερο από 5 χιλιάδες καταστήματα εστίασης συμπεριλαμβανομένων φυσικά των καφέ – μπαρς σαν του φίλου μας. Με πρόχειρους υπολογισμούς βάσει των στοιχείων της ΠΑΣΚΕΔΙ ο τζίρος πανελλαδικά κυμάνθηκε περί τα 8,4 δισεκατ. ευρώ το 2022 με το 23 να υπολογίστηκε ότι κυμάνθηκε υψηλότερα. Χονδρικά υπολογίζουμε ότι στο νομό Θεσσαλονίκης ο κύκλος εργασιών το 2023 κυμάνθηκε άνω 600 εκατ. ευρώ αριθμός σημαντικός ως προς τη συνεισφορά του κλάδου στο τοπικό ΑΕΠ.
Μετά την περίοδο της κρίσης όπου η διασκέδαση στην Θεσσαλονίκη έπαψε να μοιάζει με αυτή των 90 s, όπου ελάχιστα διέφερε από τουριστική ατραξιόν νησιού κατά το θέρος και μάλιστα καθημερινώς, στράφηκε αλλού για την προσέλκυση εγχώριων και ξένων επισκεπτών. Αν κατάλαβα καλά, όλο το κόνσεπτ περιστρέφεται γύρω από τη γαστρονομία της πόλης, την οποία είτε από στρατηγική είτε … καπρίτσιο ως απάντηση στην αθηναϊκή τουριστική λαίλαπα, προωθούν τοπικοί φορείς ως εν δυνάμει διεθνή προορισμό. Το αν ο μουσακάς και η μπουγάτσα είναι το αντιστάθμισμα στον Παρθενώνα και τις Καρυάτιδες είναι άλλη συζήτηση πάντως, τα εγκώμια των διεθνών ΜΜΕ είτε ως προϊόν διαφημιστικής καμπάνιας, είτε ως «αυθόρμητες» εμπνεύσεις των ρεπόρτερς τους, καλό μας κάνουν.
Ωστόσο, αν θέλουμε να καθιερώσουμε ως τοπόσημο τουριστικής γαστρονομίας τα … Λαδάδικα (παράδειγμα), αρκεί μόνο ένας κακός επαγγελματίας ανάμεσα στους δεκάδες της περιοχής για να καταστρέψει τη φήμη όλων των υπολοίπων (όπως και σε όλες τις ειδικότητες). Διότι ο ξένος επισκέπτης που θα διαβάσει την κακή κριτική ενός καταστήματος στη συγκεκριμένη περιοχή έχει αποδειχθεί ότι δε θα πάει στο διπλανό: Θα αλλάξει περιοχή. Αν ρίξεις σε μια λιμνοθάλασσα ένα λαγοκέφαλο, θα υπερισχύσει των βρόσιμων ψαριών γιατί η τοξικότητά του θα υπερισχύσει.
Στη γλώσσα των γιάπηδων υπάρχει η έννοια του cooperation (από το competition και το operation) που σημαίνει συνεργατικότητα. Δηλαδή ο ένας επαγγελματίας συνεργάζεται με τον διπλανό του που μπορεί να είναι ανταγωνιστής αλλά δουλεύουν στον ίδιο κλάδο. Αν συνεργαστούν έτσι ώστε στα βασικά τουλάχιστο να μην δημιουργείται αίσθηση αθέμιτου ανταγωνισμού, να πληρώνουν αξιοπρεπώς τους εργαζομένους τους κι όχι να τους κλέβουν τα δώρα και τα επιδόματα, να διαμορφώνουν συνθήκες προσβασιμότητας στα ΑμεΑ κι όχι να μας βρίζουν οι τουρίστες γιατί εννιά στα δέκα καταστήματα στο κέντρο της πόλης δεν διαθέτουν τουαλέτες για ΑμεΑ παρά μόνο αν οι σερβιτόροι μεταφέρουν με το αμαξίδιο ανά χείρας, να σερβίρουν κανονικά αλκοολούχα ποτά κι όχι «ξύδια», θα μπορούμε να αναβαθμίσουμε ένα προϊόν που στη Θεσσαλονίκη έχει ηγετική θέση.
Είτε είτε βάσει της θεωρίας της συλλογικότητας του στρατού, είτε ως cooperation με τη γλώσσα των χαρτογιακάδων, είναι σίγουρο ότι θα έχει ως κλάδος κάθε νομιμοποίηση για να επιβληθεί στην τοπική κοινωνία με τις υψηλές αλλά κυρίως ανθρώπινες υπηρεσίες του. Διότι, πιστέψτε με ούτε και οι Θεσσαλονικείς καταναλωτές, ξύπνησαν ξαφνικά ένα πρωί ξενέρωτοι Ευρωπαίοι, όταν πριν από δυο τρεις δεκαετίες ξημερωνόντουσαν πάνω στα τραπέζια αδιαφορώντας για τα decibel, παρέα με αστυνομικούς, εφοριακούς και πάσης φύσεως όργανα της «τάξης». Έως και Δημάρχους…
