Ο Felix Liauw και η σύζυγός του προσπαθούσαν για επτά χρόνια να αποκτήσουν παιδί όταν γεννήθηκε ο Obelix, αλλά η χαρά τους σύντομα έγινε ανησυχία. Ο γιος τους είχε προβλήματα αναπνοής, και παρουσίαζε εμετό και διάρροια. Χρειάστηκε να μεταφερθεί στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών.

Εκεί, οι γιατροί διέγνωσαν μια μόλυνση. Ο Obelix έλαβε επαναλαμβανόμενες συνταγές για αντιβιοτικά, αλλά μετά από δύο μήνες δεν υπήρξε βελτίωση.

Οι εξετάσεις αίματος αποκάλυψαν ότι η ρίζα των προβλημάτων του Obelix ήταν μια σπάνια πάθηση, το συγγενές σύνδρομο κοντού εντέρου, πιθανόν λόγω γενετικής μετάλλαξης. Αυτό οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες μολύνσεις και κοιλιακά προβλήματα.

Ο Liauw, παιδίατρος στην Τζακάρτα της Ινδονησίας, αποφάσισε να πάρει τον γιο του στο σπίτι και να τον φροντίσει εκεί. “Αλλά μετά από δύο εβδομάδες, τον έχασα λόγω σηψαιμίας.”

Ήταν “η πιο καταθλιπτική περίοδος της ζωής μου”, λέει. Εργαζόμενος ως γιατρός, έβλεπε ατελείωτους χαρούμενους γονείς. “Αλλά δεν μπορούσα να νιώσω το ίδιο. Κάθε φορά, απλώς ένιωθα, ‘Γιατί εγώ;’”

Ο Obelix υπέκυψε σε μια μόλυνση με βακτήρια που δεν μπορούσαν να θεραπευτούν. Η αντοχή στα αντιβιοτικά (AMR), όταν οι παθογόνοι οργανισμοί δεν ανταποκρίνονται πλέον στα υπάρχοντα φάρμακα – αποκτώντας το προσωνύμιο υπερβακτήρια – είναι ένα αυξανόμενο πρόβλημα που σκοτώνει περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους ετησίως. Πολλοί από αυτούς είναι παιδιά σε φτωχότερες χώρες.

Οι άνθρωποι που έχουν παλέψει με μολύνσεις ανθεκτικές στα φάρμακα λένε ότι οι ιστορίες τους συχνά κρύβονται πίσω από στατιστικές για το μέγεθος του προβλήματος. “Θέλουμε ο κόσμος να μην μας βλέπει μόνο ως αριθμούς που επηρεάζονται από την AMR αλλά και να μας δει ως κόρες, αδελφές, αδελφούς και γιους και να ακούσει την έκκλησή μας για αλλαγή,” ανέφεραν σε πρόσφατο σχόλιο στο Lancet που καλούσε για ουσιαστική συμμετοχή των ασθενών.

Τον Σεπτέμβριο, ο ΟΗΕ θα πραγματοποιήσει μια υψηλού επιπέδου συνάντηση για την AMR κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης στη Νέα Υόρκη για να αντιμετωπίσει τις απειλές που τίθενται για την παγκόσμια υγεία, την ασφάλεια των τροφίμων και την ανάπτυξη.

Ο Liauw είναι τώρα μέρος μιας αυξανόμενης ομάδας υπερασπιστών για τους ασθενείς και τις οικογένειες που επηρεάζονται. Λέει ότι αυτό που συνέβη στον Obelix δείχνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χώρες με λιγότερους πόρους, όπως η λανθασμένη αρχική διάγνωση και η εξάπλωση των βακτηρίων μέσα στις υγειονομικές εγκαταστάσεις.

“Πρέπει να γίνεται σωστή διάγνωση πριν δοθούν αντιβιοτικά,” λέει. Αλλά η έλλειψη πρόσβασης σε εργαστήρια μπορεί να κάνει δύσκολο τον εντοπισμό της αιτίας της ασθένειας και την καθορισμό των φαρμάκων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν.

Ο Liauw πιστεύει ότι η μόλυνση του Obelix προκλήθηκε στο νοσοκομείο. Η διατήρηση καθαρών εγκαταστάσεων είναι συχνά ένα πρόβλημα σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, όπου το 38% των υγειονομικών εγκαταστάσεων δεν έχουν καθαρές πηγές νερού και το 35% δεν διαθέτει νερό και σαπούνι για πλύσιμο των χεριών.

“Αν ο γιος μου δεν ανέπτυσσε σηψαιμία, θα είχε ζήσει περισσότερο,” λέει. “Ίσως, αν γνώριζα τη διάγνωση νωρίτερα, θα τον είχα πάρει σπίτι νωρίτερα, επίσης. Οπότε ίσως να μην είχε υποφέρει από τις άλλες μολύνσεις, από το νοσοκομείο.”

Ο Liauw τώρα λέει στις οικογένειες των ασθενών του με χρόνιες παθήσεις που απαιτούν αναπνευστήρα ότι αν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, είναι καλύτερο να αγοράσουν ή να νοικιάσουν εξοπλισμό και να πάρουν τα παιδιά τους σπίτι.

Έχει ενταχθεί στην Ομάδα Εργασίας Επιζώντων από την AMR, που δημιουργήθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και προεδρεύεται από τη Vanessa Carter. Η Carter υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στη Νότια Αφρική το 2004, συμπεριλαμβανομένου ενός σπασμένου μύτης και γνάθου, θρυμματισμένου ζυγωματικού και της απώλειας του δεξιού ματιού της.

Για χρόνια υποβλήθηκε σε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις και, λίγες εβδομάδες μετά την τοποθέτηση ενός προσθετικού προσώπου, ανέπτυξε μια μόλυνση. “Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και ένιωσα αυτήν την υγρασία στο πρόσωπό μου. Έτσι κατέβασα τον καθρέφτη και είδα αυτό το πύον να βγαίνει από το πρόσωπό μου και είπα, ‘Τι συμβαίνει;’” λέει.

Η Carter υποβλήθηκε σε μια σειρά από επεμβάσεις για να καθαρίσει την πληγή. Μόνο μετά από 11 μήνες, το 2011, είδε τελικά τις παθολογικές εξετάσεις που αποκάλυψαν ότι είχε μια μόλυνση με MRSA, και ότι ήταν ανθεκτική σε πολλά αντιβιοτικά.

“Δεν συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν διαφορετικοί τύποι μολύνσεων. Νόμιζα ότι μια μόλυνση είναι μια μόλυνση. Αυτό ήταν όσο ήξερα,” λέει. Χρειάστηκε αντιβιοτικά “ύστατης λύσης” για να την καθαρίσει και περαιτέρω χειρουργικές επεμβάσεις.

“Αν ήξερα τι είναι η αντοχή στα αντιβιοτικά νωρίτερα – ως ασθενής υψηλού κινδύνου – θα έκανα πιο ενημερωμένες αποφάσεις,” λέει. Είδε πολλούς γιατρούς, αλλά μόνο ένας, μετά την τελική της επέμβαση, τόνισε τη σημασία του ελέγχου των μολύνσεων.

“Πέρασε 10 λεπτά μαζί μου λέγοντας, ‘Ξέρετε, όταν πάτε σπίτι, δεν θα σας πω μόνο να το κρατήσετε καθαρό. Πρέπει να προσπαθήσετε να αποστειρώσετε τον πάγκο. Πρέπει να πλένετε τα χέρια σας κυριολεκτικά κάθε 30 λεπτά.’ Μου έδωσε λίγο περισσότερη κατανόηση για την πρόληψη των μολύνσεων.”

Τώρα ξέρει ότι είναι σημαντικό να ολοκληρώσει μια σειρά αντιβιοτικών, να διαχωρίζει τις δόσεις με συνέπεια, και ότι τα αντιβιοτικά δεν λειτουργούν για ιούς.

Οι ασθενείς και το ευρύτερο κοινό είναι “ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του παζλ που λείπει”, λέει η Carter. Θέλει η αντοχή στα αντιβιοτικά να είναι τόσο κατανοητή όσο η σύνδεση μεταξύ του ηλιακού εγκαύματος και του καρκίνου.

“Τη δεκαετία του 1960, η μητέρα μου πήγαινε στην παραλία και χρησιμοποιούσε λάδι μαγειρέματος για να μαυρίσει. Αλλά με τα χρόνια αυτό άλλαξε και οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βγαίνουν στον ήλιο τώρα λένε, ‘Πραγματικά χρειάζομαι αντηλιακό με δείκτη προστασίας 20 ή 50.’ Πώς φτάνουμε τον κόσμο σε αυτό το σημείο;”

Πηγή: Guardian