«Ιστορίες με… κάρυ» Γιώργος Τούλας: Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη το φιλί της ζωής
Δέκα ερωτήσεις αναζητούν δέκα σύντομες απαντήσεις. Πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, από όλους τους χώρους, μοιράζονται με τους αναγνώστες της εφημερίδας «Karfitsa» πτυχές της ζωής τους και αδημοσίευτες φωτογραφίες σε μια διαφορετική – μίνι συνέντευξη.
Της Αναστασίας Καρυπίδου
Για κάποιους δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις, τους γνωρίζετε μέσα από τη δουλειά τους. Ο Γιώργος Τούλας εργάζεται ως δημοσιογράφος, είναι ο «πατέρας» της Parallaxi και η φωνή πίσω από το μικρόφωνο στους 95,8 Fm της ΕΡΤ3. Να μην παραλείψω την ιδιότητα του συγγραφέα και την οξυδερκή κριτική ματιά που διαθέτει.
Πως γεννήθηκε η Parallaxi;
Η parallaxi γεννήθηκε το 1989, το Νοέμβριο. Ήμουν 23 χρόνων τότε, ξεκίνησε ως ένα κινηματογραφικό δωρεάν διανεμόμενο έντυπο και διοργάνωνε μεταμεσονύκτιες προβολές, κινηματογραφικά αφιερώματα και μαθήματα κινηματογράφου.
Εκφράζεστε πιο ελεύθερα στο ραδιόφωνο ή το γραπτό;
Εκφράζομαι το ίδιο ελεύθερα και στα δυο. Ευτύχησα να εργαστώ 35 χρόνια ως δημοσιογράφος χωρίς να κάνω ουδεμία έκπτωση ή παραχώρηση στην ελευθερία του λόγου μου.
Σε ποιο μέσο έχετε αδυναμία;
Στο ραδιόφωνο γιατί περιέχει το ηχόχρωμα της φωνής που μπορεί από μόνο του να δημιουργήσει την εικόνα αυτού που περιγράφεις.
Ρεπορτάζ που «βαρεθήκατε» να ασχολείστε…
Με τα ανούσια ρεπορτάζ μιας πόλης που παριστάνει τη μικρομέγαλη. Όλα αυτά που διαβάζω κάθε μέρα, να τρέχουν πίσω από πολιτικούς που υποτίθεται ότι έχουν όραμα για μια Θεσσαλονίκη που τελικά η πτώση της διαψεύδει όλες αυτές τις καλές υποτιθέμενες, κενές περιεχομένου προθέσεις. Τα «ρεπορτάζ» εξυπηρέτησης, που βρωμάνε χρήμα.
Θα θέλατε να δείτε αύριο να αλλάζει…
Αυτή η απίστευτη εικόνα παρακμής και εγκατάλειψης μιας άλλοτε ανοιχτόμυαλης, κοσμοπολίτικης και ζωντανής πόλης. Η αιμορραγία των πιο υγιών της δυνάμεων προς την Αθήνα και το εξωτερικό.
Από τι έχει ανάγκη η Θεσσαλονίκη;
Από ανθρώπους γενναίους να της δώσουν το φιλί της ζωής. Από εμπνευσμένους άρχοντες που δεν θα μας φέρνουν στο νου το στίχο του Αναγνωστάκη: Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε… Από αγώνες για μια καλύτερη πόλη και όχι παραίτηση.
Η συγγραφή πως προέκυψε;
Έγραφα πάντα. Από παιδί. Εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο, ένα παραμύθι αντιρατσιστικό το 2008 μετά από παραίνεση των εκδοτών μου και έγραψα το πρώτο διήγημα πριν 20 χρόνια μετά από παραίνεση του Γιώργου Κορδομενίδη για το Εντευκτήριο. Κατά καιρούς έγραφα ιστορίες, σε μικρή φόρμα και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να τις εκδώσω.
Υπάρχει νέο βιβλίο στα σκαριά;
Όχι είναι η αλήθεια. Ιδέες μόνο. Προς το παρόν εργάζομαι πάνω σε όσα θα ήθελα να κάνουμε για να γιορτάσουμε τα 35 χρόνια της parallaxi φέτος και σε ένα θεατρικό project που έχω στα σκαριά.
Τα social media βοήθησαν τη δημοσιογραφία;
Τη βοήθησαν ως τρόπος διείσδυσης σε μεγάλα κοινά που δεν κάνουν συστηματική χρήση των ΜΜΕ, βρίσκεις ανθρώπους να διαβάσουν ή να ακούσουν κάτι που αλλιώς θα πήγαινε χαμένο. Την αδυνάτισαν όμως ταυτόχρονα με τον εκφυλισμό πολλές φορές της ίδιας της είδησης, τα fake news, τη χυδαιότητα.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο συνάδελφο;
Να μην κάνει εκπτώσεις, να είναι αυστηρός με τον εαυτό του, να προσπαθήσει να μην κάνει πράγματα για τα οποία θα ντρέπεται μια μέρα, να παλέψει για την αλήθεια.
Ακολουθήστε τη Karfitsa στο