Δέκα ερωτήσεις αναζητούν δέκα σύντομες απαντήσεις. Πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, από όλους τους χώρους, μοιράζονται με τους αναγνώστες της εφημερίδας «Karfitsa» πτυχές της ζωής τους και αδημοσίευτες φωτογραφίες σε μια διαφορετική – μίνι συνέντευξη.
Της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ
Η πόρτα της δημοσιογραφίας άνοιξε το 1980 και έκτοτε την υπηρετεί με συνέπεια. Ο Σταύρος Τζίμας εργάστηκε σε αρκετά μέσα, σήμερα είναι διευθυντής του ΑΠΕ – ΜΠΕ Θεσσαλονίκης, ενώ τον διαβάζετε στην «Καθημερινή». Για το ρεπορτάζ «όργωσε» τα Βαλκάνια, κάλυψε πολέμους κι έγραψε τρία βιβλία. Εμείς τον περάσαμε στην άλλη …όχθη του ποταμού: και από δημοσιογράφος που ζητά συνεχώς απαντήσεις, μπήκε στη θέση του συνεντευξιαζόμενου.
Πώς βρέθηκε ένας Σουλιώτης στη Θεσσαλονίκη;
Ως φοιτητής (ΑΒΣΘ- πανεπιστήμιο Μακεδονίας σήμερα). Μεταπήδησα στην δημοσιογραφία και δεν εγκατέλειψα ποτέ την πόλη. Φυσικά δεν μετάνιωσα. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να σου προσφέρει πολλά, φτάνει να ξέρεις τι θέλεις και να έχεις τα εφόδια…
Η δημοσιογραφία είναι για εσάς…
Η ικανοποίηση της ακόρεστης περιέργειας μου…
Ποια συνέντευξη δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Αρκετές, τις εξής… δυο. Διαλέξτε και πάρτε. Με Γάλλους συνομιλητές και οι δυο: στη μια ίσως διεκδικώ παγκόσμια πρωτοτυπία, γιατί έγινε και δεν έγινε. Ήταν με τον διάσημο ποιητή ΛουϊΑραγκόν και διερμηνέα (γαλλική) τον Κωστή Μοσκώφ.
Βρεθήκαμε στο Μακεδονία Παλλάς και αγχωμένος άρχισα να του θέτω ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει: ρωτούσα εγώ και εκείνος απαντούσε στο άσχετο όπως «βλέπω ένα γυμνό αγόρι να βγαίνει μέσα από τα κύματα (Θερμαϊκός)». Κόκαλο εγώ. Η «κουβέντα» συνεχίστηκε για λίγο στο ίδιο μότο, οπότε στην 3η- 4η ερώτηση, λέω στον Μοσκώφ. «Κωστή τι ασυναρτησίες λέει ετούτος, έχει παλαβώσει;».
Με απόλυτη ηρεμία ο Μοσκώφ μου απαντάει, «άστον, είναι στον κόσμο του, πες ότι δεν έκανες αυτή τη συνέντευξη». Ο τότε προϊστάμενός μου καταλόγισε αποτυχία. Την έχω ακόμα σε μια παλιά κασέτα και σκέφτομαι κάποια στιγμή να την συμπεριλάβω σ’ ένα βιβλίο για τα απρόοπτα της δημοσιογραφικής μου διαδρομής.
Η άλλη ήταν με την ντίβα του παγκόσμιου κινηματογράφου και υπέρμαχη του υπαρξισμού, Ζαν Μορό στη Φλώρινα, στο περιθώριο των γυρισμάτων της ταινίας του Αγγελόπουλου «το μετέωρο βήμα του πελαργού». Με το που προσήλθε στο χώρο, μου έτεινε το χέρι με τρόπο που μου «ζητούσε» να το φιλήσω. Το έκανα με δέος και χαρά. Κυρία με τα όλα της.
Το ρεπορτάζ Βαλκανίων τι ιδιαιτερότητες είχε;
Συνεχείς (δραματικές) αλλαγές. Δεν έπληττες ούτε στιγμή.
Συναισθήματα από το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση…
Αίσθηση μιας επιβράβευσης από το σινάφι της επαγγελματικής μου διαδρομής.
Η συγγραφή των βιβλίων πώς προέκυψε;
Ως επιστέγασμα της 30χρονης ενασχόλησής μου «επί του πεδίου» με τις συναρπαστικές εξελίξεις πίσω από τα βόρεια σύνορά μας. Όπως είχε πει και ο διάσημος Αμερικανός δημοσιογράφος Μπραντ Μπρέηντλι, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν γράφουμε την αλήθεια αλλά αυτά που ξέρουμε. Αυτό έκανα και εγώ, έγραψα αυτά που είδα και έμαθα.
Εάν αλλάζατε κάτι στη Θεσσαλονίκη τι θα ήταν;
Τη νοοτροπία ότι μας φταίει, μια ζωή, η Αθήνα…
Έχετε αδυναμία σε μία από τις δίδυμες κόρες;
«Τεχνικής» φύσεως, θα έλεγα: δεν μου είναι εύκολο πλέον να τις κρατήσω και τις δυο σφιχτά στην αγκαλιά μου.
Στα τόσα χρόνια δουλειάς υπάρχει κάτι που «χάσατε»;
Ίσως ότι δεν μπόρεσα να φτιάξω μόνιμες φιλίες, γνωριμίες άπειρες. Έκανα όμως «στέρεη» οικογένεια, πράγμα όχι εύκολο στη δουλειά μας και αυτό ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία μου.
Εάν η ζωή σας ήταν βιβλίο τι τίτλο θα είχε;
«Με μια βαλίτσα στο χέρι». Κάπως έτσι θυμάμαι τον εαυτό μου.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
