του π. Ηλία Μάκου
Οι Έλληνες έχουμε πολλά «κουσούρια» και τα δείχνουμε. Αλλά δεν έχουμε μόνο ελαττώματα, έχουμε και φιλότιμο, που φαίνεται σε δύσκολες στιγμές.
Χωρίς να ξεχνάμε τις μίζερες καταστάσεις και λεπτομέρειες της σημερινής ζωής και χωρίς να χάνουμε από τα μάτια μας τις φρικτές εικόνες της πραγματικότητας, ας βλέπουμε και τις ελπιδοφόρες συμπεριφορές, εκδηλώσεις, στάσεις και δράσεις.
Με τις καταστρεπτικές φωτιές σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας ξεδιπλώθηκαν τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά μας.
Ο ξένος Τύπος έγραψε διθυράμβους για τη βοήθεια των κατοίκων της Ρόδου προς ξένους τουρίστες που έμεναν σε ξενοδοχεία του νησιού και τα οποία ή εκκενώθηκαν ή κάηκαν. Τους πήγαιναν τρόφιμα και νερό, προθυμοποιήθηκαν να τους φιλοξενήσουν στα σπίτια τους, τα σούπερ μάρκετ δεν τους έπαιρναν χρήματα για τα προϊόντα που αγόραζαν. Τη στιγμή, μάλιστα, που και αυτοί οι ίδιοι ήταν πυρόπληκτοι.
Οι πυροσβέστες, ξεπερνώντας τον εαυτό τους, εισχωρούν μέσα στα πύρινα μέτωπα, αψηφώντας και την ίδια τη ζωή τους ακόμη, προκειμένου να προστατεύσουν ανθρώπους και περιουσίες.
Αστυνομικοί, βάζοντας μπροστά την καρδιά τους απεγκλωβίζουν και μετακινούν ανθρώπους και ζώα από ζώνες, όπου οι φλόγες υψώνονται απειλητικές, προκειμένου να τα σώσουν. Και το κάνουν με πολλή ευσυνειδησία και ευαισθησία και όχι τυπικά στο πλαίσιο των υπηρεσιακών καθηκόντων τους.
Αναφέρουμε δύο ενδεικτικά περιστατικά: «Αστυνομικός μετέφερε στα χέρια παιδί στα Δερβενοχώρια», έγραψαν διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και η φωτογραφία του με το παιδάκι στην αγκαλιά έκανε τον γύρο του κόσμου. Αυτός ο αστυνομικός, που το συναίσθημά του ξεχείλισε, ονομάζεται Παύλος Τερζόγλου και κατάγεται από τη Νέα Σινώπη Πρέβεζας.
«Η Ελληνική Αστυνομία διέσωσε μια οικογένεια στα Δερβενοχώρια, βορειοδυτικά της περιοχής της Αττικής, καθώς οι φωτιές συνεχίζουν να εξαπλώνονται», επισημαίνουν οι «Times» του Λονδίνου.
Εξάλλου, ο νεαρός αστυνομικός με καταγωγή από τον Άγιο Βλάσιο Ηγουμενίτσας Πέτρος Τσούπης, που υπηρετεί στην Αθήνα, συμμετέχοντας στην αποστολή της Αστυνομίας στις πυρόπληκτες περιοχές της Αττικής και συγκεκριμένα στα Μέγαρα βοήθησε μαζί με άλλους συναδέλφους του στον απεγκλωβισμό ανθρώπων, αλλά και ζώων.
Ειδικότερα, απεγκλώβισε τέσσερις ανθρώπους, πέντε σκύλους και ένα άλογο, προσπαθώντας να συμβάλει στην αποτροπή χειρότερης εξέλιξης των πραγμάτων. Να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος αστυνομικός βρισκόταν με άδεια στην Ηγουμενίτσα και την διέκοψε με δική του πρωτοβουλία, προκειμένου να συμβάλει στο έργο της υπηρεσίας του.
Πυροσβέστες, αστυνομικοί, στελέχη του στρατού και εθελοντές επιδεικνύουν θάρρος, αμεσότητα και, κυρίως, ψυχικά αντανακλαστικά, προκειμένου να μη μείνουν αβοήθητα άτομα, αλλά και ζωόφιλη διάθεση, αφού ενδιαφέρονται με ζήλο και για την τύχη των συμπαθέστατων τετραπόδων.
Μετά απ’ όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς τι θα ήμασταν οι άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά; Έμψυχα αγάλματα με τα μάτια ανοιχτά μόνο στο σκοτάδι και την ψυχή βυθισμένη στη σιγή. Απλές και βουβές παρουσίες, πλάσματα λειψά, που δεν θα ξέραμε τι είναι και τι σημαίνει η ζωή.
Η αδιαφορία είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα ελαττώματα της ψυχής. Δεν υπάρχει τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο, όσο ασήμαντο ή πεζό ή άχαρο και αν μας φαίνεται, που να μην αξίζει την έγνοια μας και τη στοργή μας.
Έμμεσα, κάθε μας πράξη έχει φυσικά την απήχηση και την επίδρασή της στη ζωή της κοινωνίας. Αυτό είναι αναγκαίο συνακόλουθο στο γεγονός ότι ζούμε σ’ ένα περιβάλλον ανθρώπινων επαφών.
Το άθροισμα ακριβώς από αυτές τις δημόσιες κοινωνικές πράξεις όλων των ατόμων της κοινωνίας καθορίζει τη δραστηριότητα της ίδιας της κοινωνίας.
Η ανθρωπιά πρέπει να είναι πανταχού παρούσα, γιατί είναι τόσο αναγκαία για την επιβίωσή μας όσο είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Καλά την περιγράφουν σαν πνοή της ζωής, που αν λείψει εντελώς θα χαθούμε ηθικά και αυτή η απώλεια θα είναι ο πρόδρομος και της υλικής μας καταστροφής (ήδη το αντιλαμβανόμαστε αυτό καθημερινά).
Στις δύσκολες στιγμές φαίνεται ότι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη μια βαθύτερη και πιο ρεαλιστική εκτίμηση των ηθικών αξιών, ώστε να δημιουργηθεί μια στερεότερη βάση για να θεμελιώσουμε και την κρίση και τη δράση μας.
Το κριτήριο για το αν κατορθώνουμε ή δεν κατορθώνουμε να ζήσουμε μια ζωή αξιοπρεπή, σε συνθήκες που να μην είναι απάνθρωπες, θα το βρούμε στο πόσο είμαστε ικανοί σαν άτομα να επηρεάσουμε την κοινωνία που ζούμε, για να υιοθετήσει κατάλληλα πρότυπα και ανθρωπιστικές και αγαπητικές μεθόδους.
Έτσι θα υψωθεί ένας αληθινός ανθρώπινος πολιτισμός, όπου εξωτερικό και ορατό σημάδι θα είναι η εσωτερική μας χάρη.
Αποδείξαμε πως το μπορούμε. Ας συνεχίσουμε αταλάντευτα να το μπορούμε…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
