Ο φίλος μου ο ογδοντάχρονος ψυχίατρος είναι και πάλι απέναντι μου. Είναι πιο όμορφος από ποτέ. Μου μιλάει για έναν φίλο του , τριανταπεντάρη, που τον έχει ερωτευτεί. Τον ρωτάω πώς νιώθει αυτός.”Είναι παιδί για γάμο και εγώ δεν σκέφτομαι να παντρευτώ μου λέει”.
Μιλάμε για το τραύμα, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό. “Αυτά είναι μπούρδες” λέει δεικτικά. Εάν είσαι γενετικά ανθεκτικός δεν παθαίνεις τίποτα.
Μιλάμε για τη νεανική παραβατικότητα και για την βία που επιδεικνύουν πλέον και τα κορίτσια. Μιλάμε για τους ρόλους που έχουν αλλάξει, για τις επιλογές των κοριτσιών που συρρικνώνονται καθώς πλέον σε πολλές περιπτώσεις είναι πιο μορφωμένα από τα αγόρια.
Μου μιλάει θυμωμένος για το λαϊκισμό, τη διαφθορά, τα τρένα, τα επιδόματα και εκείνη την ώρα έρχεται μία φίλη μου να με χαιρετίσει. Πιάνουμε κουβέντα και η φίλη μου δηλώνει πως πραγματικά δεν θέλει έναν άντρα κοντά της. “Ούτε εγώ” δηλώνει και ο φίλος μου και ξεσπάμε σε γέλια.
Όταν η φίλη μου φεύγει εκείνος μου λέει εμπιστευτικά “Ούτε στα άστρα δεν θα βρει αυτόν που ζητάει. Αφού δεν τον βρήκα εγώ που είμαι σαν τα κρύα τα νερα…”
Μιλάμε για τα πρωινάδικα. Μου λέει ότι είναι μία τραγωδία. Τον ρωτάω ποιό βλέπει, τα βλέπει όλα λέει. “Ξέρεις ποιά συμπαθώ; Την σούπερ Κατερίνα. Μου βγάζει μία λύπηση.”
Και μετά μιλάμε για τα παιδιά. “Τα μικρά τα αντιπαθώ” μου λέει. “Τα μικρά ως πέντε ετών θέλουν αγάπη και εγώ δεν έχω αγάπη να δώσω. Οι έφηβοι όμως με λατρεύουν. Επειδή οι έφηβοι θέλουν συμβουλες και κατανόηση και σε αυτό είμαι καλός”.
Μιλάμε για τις σχέσεις. “Τι να κάνω που δεν είμαι φυσιολογικός, πειράζει” μου λέει παραπονεμένα και δεν εννοεί την ομοφιλία.
Μου λέει ότι έκανε τη διαθήκη του και άφησε το σπίτι του στο γιο του αδερφού του για να ομαλοποιηθεί η σχέση του με τον αδερφό του. Του λέω ότι δεν είναι σωστό να εξαγοράζει την αγάπη. Μου απαντάει ότι δεν εξαγοράζει την αγάπη αλλα την ηρεμία του. Και ότι στη διαθήκη του καθορίζει και ποιός θα τον φροντίσει εάν πάθει εγκεφαλικό ή άνοια.
Του υπόσχομαι να τον φροντίσω κι εγώ.
