fbpx

, Σάββατο
15 Φεβρουαρίου 2025

search icon search icon

Χωρίς περικοπές

Το τι πήγε στραβά, στη νέα τραγωδία των Τεμπών, θα μας το πει το πόρισμα. Τι κάνουμε λάθος, και μετράμε τραγωδίες, το ξέρουμε όλοι μας.

Το κράτος που όταν συμβαίνει η στραβή στη βάρδια απαντά με το «χταπόδι» των (αν)αρμοδιοτήτων. Κρύβεται πίσω από την πολυνομία και τις επιτροπές. «Ανακαλύπτει» τον στρατηγό άνεμο, τα αυθαίρετα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τις διαχρονικές παθογένειες. Όλα αυτά υπάρχουν αλλά αυτή είναι η «δουλειά» του: να σχεδιάζει με βάση τα δεδομένα, να διερευνά τις εναλλακτικές με βάση τις δυνατότητες, να διορθώνει τα κακώς κείμενα.

Το κράτος το οποίο οφείλει να έχει συνέχεια. Το ότι δεν το έκαναν οι προηγούμενοι δεν αθωώνει τους επόμενους. Το κράτος που θέτει τις προτεραιότητες. Έχει λεφτά για έξοδα παραστάσεως, συνέδρια, εγκαίνια κοκ αλλά όχι για το απαραίτητο προσωπικό, τον απαραίτητο εξοπλισμό. Για αυτές τις «προτεραιότητες» ελέγχονται οι εκάστοτε αξιωματούχοι και οι μόνιμοι δημόσιοι λειτουργοί.

Το κράτος που κάνει τον καταμερισμό του προσωπικού. «Βολεύει» σε δευτερεύοντα καθήκοντα τους πολλούς και αφήνει ελάχιστους στην «πρώτη γραμμή».

Το κράτος το οποίο μετατρέπει τα δημόσια έργα σε «γιοφύρι της Άρτας». Έργα που δεν τελειώνουν ποτέ. Και εμείς πληρώνουμε. Δυστυχώς όχι μόνο σε χρήμα.

Το πολιτικό σύστημα που έρχεται σε συναλλαγή με εργαζόμενους και πολίτες τους οποίους διευκολύνει για την ψήφο τους, που ισορροπεί σε αντικρουόμενα συμφέροντα, που διορίζει ανίκανες διοικήσεις και (προ)εκλογικά ρουσφέτια σε θέσεις ευθύνης, που συμβιβάζεται, που εμπλέκεται σε ατέρμονους διαγωνισμούς χωρίς παραδοτέα.

Το πολιτικό σύστημα που αρνείται να διορθωθεί, να αντιμετωπίσει τη γραφειοκρατία, ανέχεται τη διαφθορά.

Τα κόμματα που όταν είναι στην κυβέρνηση κάνουν ότι δεν βλέπουν τους νεκρούς και όταν είναι στην αντιπολίτευση σηκώνουν το δάχτυλο. Που διαμορφώνουν τις προτάσεις τους υπολογίζοντας τις εντυπώσεις και τις επιπτώσεις στην κοινή γνώμη. Χωρίς όμως ουσιαστική λογοδοσία. Χωρίς να «σπάνε αυγά».

Επιτέλους οι πολιτικές παρατάξεις στη χώρα μας πρέπει να σοβαρευτούν και να συνεργαστούν. Να συμφωνήσουν στα βασικά και να τα κάνουν πράξη. Γιατί δυστυχήματα έχουν συμβεί με όλα τα διαθέσιμα κόμματα σε ρόλο κυβέρνησης. Η τραγωδία δεν έχει χρώμα. Δεν είναι θέμα «φανέλας», είναι θέμα ουσίας.

Η δικαιοσύνη που καθυστερεί δραματικά και ρίχνει ποινές-χάδι έχοντας δημιουργήσει μια γενική αίσθηση ατιμωρησίας.

Οι ειδικοί που συνήθως βγαίνουν μετά την καταστροφή να μας εξηγήσουν γιατί δεν έκαναν τη δουλειά τους.

Οι υπεύθυνοι που εμφανίζονται ανεύθυνοι.

Οι εταιρείες που παραδίδουν έργα που δεν λειτουργούν. Που ανταγωνίζονται η μία την άλλη με συνεχείς προσφυγές. Με μόνο κριτήριο το κέρδος.

Οι διοικήσεις και οι οργανισμοί που λειτουργούν υπέρ εαυτών και όχι υπέρ του κοινωνικού συνόλου.
Οι εργαζόμενοι, που λειτουργούν συντεχνιακά. Που καλύπτουν τον “συνάδελφο”, που προειδοποιούν με ανακοινώσεις ως μάντεις κακών.

Αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Η δουλειά τους είναι να παραδίδουν υπηρεσία. Με ασφάλεια και ποιότητα.

Η δημοσιογραφία που έχει εγκλωβιστεί στην οθόνη ενός υπολογιστή κυνηγώντας τη ροή και τα κλικ. Που αυτολογοκρίνεται για τη ρεκλάμα. Που διστάζει να γίνει δυσάρεστη στην εξουσία.
Η νοοτροπία του βολέματος, της αδιαφορίας, της διαρκούς μετάθεσης των ευθυνών, του «φταίνε οι άλλοι», του «φταίει η κακή μας μοίρα», του «ωχ αδερφέ, δεν βαριέσαι», του «δεν θα συμβεί σε εμάς το κακό», του «έχει ο Θεός».

Όμως, οικογένειες δεν έχουν παιδιά σήμερα.

Ως πολίτες έχουμε πληρώσει πανάκριβες υποδομές, πανάκριβα συστήματα, συντηρούμε διοικήσεις, εργαζόμενους και εξοπλισμό, αλλά υπηρεσία δεν έχουμε.
Το ανεχόμαστε. Και κάθε τρεις και λίγο ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής.

Η απάντηση στο «γιατί», η λύση στο «ποτέ ξανά», είναι μια «νέα αρχή». Όπου ο ρόλος θα έχει νόημα. Όπου η ευθύνη θα είναι τιμή. Όπου η δουλειά θα είναι επιλογή. Και το καθήκον ιερό.

Για να φτάσουμε όμως σε αυτήν τη νέα αρχή θα πρέπει να μιλήσουμε χωρίς στρογγυλοποίηση. Χωρίς ναι μεν αλλά. Χωρίς περικοκλάδες. Χωρίς περικοπές.

Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις και μάλιστα πολλές. Αλλιώς το σύστημα θα είχε καταρρεύσει.
Προφανώς υπάρχουν κρατικοί λειτουργοί, κομματικοί παράγοντες, δικαστές, εταιρείες, εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι που κάνουν τη δουλειά τους.

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Αλλά δεν έχει νόημα για να μην τους προσβάλουμε να δικαιολογούμε τους άλλους που δεν τιμούν την αποστολή τους. Υπάρχουν στρεβλώσεις που κόβουν περισσότερο από τις κατεστραμμένες λαμαρίνες. Και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.

Χωρίς διάθεση απαξίωσης και ισοπέδωσης, χωρίς φόβο και πάθος. Χάθηκαν δεκάδες νέα παιδιά στα Τέμπη και χθες είχαμε απεργία στο μετρό της πρωτεύουσας. Απεργία που ανακοινώθηκε τα μεσάνυχτα. Ενώ όλοι -όσοι αισθανόμαστε- κλαίγαμε στο μπάνιο για να μη μας δουν οι δικοί μας άνθρωποι να λυγίζουμε. Έλεος! Δεν είναι δικό σας το μετρό, κύριοι! Ντροπή!

Αν έπρεπε να ακινητοποιηθεί κάποιο τρένο, είναι το επικίνδυνο τρένο. Το να ακούμε τώρα ότι τόσο καιρό δεν είχε συμβεί το μοιραίο εξαιτίας των ηρωικών εργαζομένων μόνο οργή προκαλεί.
Δεν θέλουμε ήρωες. Θέλουμε εργαζόμενους με αίσθημα καθήκοντος. Με γνώση και αντίληψη της ευθύνης. Εφόσον οι εμπλεκόμενοι -ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ, ΓΑΙΑΟΣΕ, Ελληνικά Τρένα, Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων- υπουργοί, διοικήσεις και εργαζόμενοι πίστευαν ότι υπήρχε θέμα ασφάλειας, έπρεπε να έχουν ακινητοποιήσει τα τρένα. Τελεία, παύλα, θαυμαστικό.

Δεν θέλουμε κανείς να θυσιάζεται για το «καλό» μας. Σε ό,τι αφορά την τραγωδία των Τεμπών, λοιπόν, καμία εξήγηση δεν είναι δικαιολογία. Όπου υπάρχουν αιτίες, υπάρχουν ευθύνες

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.