, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Δεν είναι του πεταματού τα γερόντια…

Ο κόσμος των γηρατειών νιώθει στις μέρες μας την έλλειψη αγάπης και ενδιαφέροντος. Τους λείπουν μια χειρονομία στοργής, ένας λόγος θερμός, λίγη ζεστασιά, που είναι πολλές φορές το καλύτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο για τα συμπαθητικά γερόντια.

Του: Πατέρα ΗΛΙΑ ΜΑΚΟΥ

Πολλά τα περιστατικά που δείχνουν ότι βάζουμε στο περιθώριο τους απόμαχους της ζωής και δεν τους λογαριάζουμε. Αναφέρουμε ενδεικτικά:

Σχετικά πρόσφατα δύο ηλικιωμένες αδελφές βρέθηκαν, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, από παθολογικά αίτια νεκρές μέσα στο σπίτι τους σε ακριτική περιοχή της Ηπείρου, όπου ζούσαν μόνες, έρημες, ξεχασμένες και εγκαταλελειμμένες.

Υπεύθυνος γηροκομείου μάς έλεγε για τρόφιμο παππού που έχουν να τον επισκεφτούν συγγενείς του από τη μέρα που τον άφησαν στο ίδρυμα, 25 χρόνια πριν. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά, τον «μπάρκαραν» εκεί και έκτοτε εξαφανίστηκαν.

Ευκατάστατη γιαγιά μένει μόνη της στο σπίτι της, ενώ δύο τετράγωνα παρακάτω ζουν τα παιδιά της και τα εγγόνια της που δεν πηγαίνουν να τη δουν ποτέ, μένοντας ξένοιαστα στην ιδέα ότι δεν πεινάει!
Γερασμένο ζευγάρι δίνει τις συντάξεις στα παιδιά του και το ίδιο ζητιανεύει λίγο φαγητό!
Άτομο τρίτης ηλικίας, χήρος, έγραψε στα παιδιά του το σπίτι και έπειτα από λίγο καιρό έψαχνε για στέγη! Τον πέταξαν κλωτσηδόν έξω!

Η γριά μάνα αναγκάζεται να μένει μόνη μακριά και να βλέπει το παντρεμένο παιδί της κρυφά μέσα από το παράθυρό της, γιατί έτσι διατάζει η νύφη!

Ο γιος, που έχει και ο ίδιος οικογένεια, δεν θέλει να αντικρίζει τους γερασμένους γονείς του, τους διώχνει και τους αγνοεί!

«Τι να κάνω, τους κρατάω με το ζόρι στο σπίτι γιατί έχουν τις συντάξεις», έλεγε κόρη για τους γονείς της!

Δεν ξέρουμε πόσο γενικευμένο είναι το φαινόμενο εγκατάλειψης των γερόντων και των γεροντισσών, ωστόσο είναι πολύ ανησυχητικό, γιατί πλέον φαίνεται πως δεν ζυγίζει η ανθρωπιά, δεν ζυγίζει το συναίσθημα, δεν ζυγίζει η καρδιά. Και παραπέμπουν στον τίτλο του βιβλίου του Χόρας Μακόι: «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν».

Οι ηλικιωμένοι έχουν την προσωπική τους ιστορία, τη μεγάλη ή τη μικρή, τη φανερή ή τη μυστική.

Ο καθένας τους έχει προσφέρει στην οικογένειά του αλλά και στο κοινωνικό σύνολο, με διάφορη ίσως μορφή κάθε φορά.

Είδαν, έζησαν καταστάσεις, έβαλαν το λιθαράκι τους.

Ας μην κρυβόμαστε. Μπορεί να εξελισσόμαστε, να εξευγενιζόμαστε, να εκπολιτιζόμαστε, να αποκτούμε ανέσεις και άλλα είδη της καλής ζωής, αλλά όλο και λιγοστεύουν εκείνοι που μένουν αφοσιωμένοι κοντά στον γέρο πατέρα ή τη γριά μάνα τους, περιποιώντας τους και μεριμνώντας για αυτούς, εκτός αν υπάρχει συμφέρον!

Έχουμε συνηθίσει να υπολογίζουμε αυτούς που φοβόμαστε και όχι αυτούς που αξίζουν.
Τα γηρατειά αξίζουν να τα υπολογίζουμε και όχι να παραμένουν στο περιθώριο της αποστροφής και της περιφρόνησης και της καταφοράς.

Να μη βλέπουμε στα πρόσωπά τους σκέτη άρνηση, ξεπερασμένες ιδέες, σκουριασμένα μυαλά, φορτίο που πρέπει να ξεφορτωθούμε!

Και αβασάνιστα και επιπόλαια, αγνοώντας την πείρα τους, τα λευκά τους μαλλιά, τις ανάγκες τους, να διακόπτουμε κάθε επαφή μαζί τους και να μη δεχόμαστε να τους ακούσουμε, να μην τους συμπαραστεκόμαστε και να θέλουμε να γκρεμίσουμε ό,τι εκείνοι έχτισαν, χωρίς καν να μπορούμε να το αντικαταστήσουμε.

Να εκτιμάμε τον άλλον όχι από το ποιος είναι, δηλαδή από το αν μας είναι χρήσιμος, αλλά από το τι είναι.

Ο άνθρωπος την αξία την έχει από την ψυχή του, από τον εσωτερικό του κόσμο, που δεν αλλάζει και δεν μεταβάλλεται.

Οι ηλικιωμένοι είναι φορείς της κοινωνικής πείρας, της σωφροσύνης και της σύνεσης.
Κοντά τους μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτά τα στοιχεία προς το καλό όλων μας.
Αλλιώς με την περιφρονητική διαγωγή και στάση μας θα «φαρμακώνουμε» άδικα και σκληρά τους ανθρώπους της εφεδρίας και θα στερούμε τους εαυτούς μας από μια σκιά προστατευτική για εμάς.

Η οικογένεια δεν φαίνεται να έχει σήμερα τις παλιές παραδοσιακές αρχές γύρω από την περιποίηση των ηλικιωμένων και αντιμετωπίζονται σαν μουχλιασμένα και σκονισμένα και άχρηστα ράφια. Με αποτέλεσμα να δημιουργείται στα άτομα της τρίτης ηλικίας ένα ψυχολογικό κενό, που έως έναν βαθμό τούς αποξενώνει από τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Όταν, αλίμονο, τα παιδιά τους ενοχλούνται από την παρουσία του γέρου και της γριάς, ανοίγουν τον δρόμο της ασέβειας και της υποτίμησης και των δικών τους παιδιών προς τους ίδιους.

Οφείλουμε, όπως θα επιθυμούσαμε να συμβεί και σε εμάς στο μέλλον, όταν και αν προλάβουμε να έρθει η ώρα, να εγκαρδιώνουμε τους ηλικιωμένους, ώστε να συνεχίζουν τη ζωή τους, όσο αυτή διαρκέσει, με ηρεμία. Γιατί ζωή χωρίς ηρεμία είναι διαρκής θάνατος που έρχεται πριν την ώρα του και ρημάζει σώμα και ψυχή…

Έτσι και την παρουσία τους στη ζωή θα καταξιώσουμε και θα ανεβάσουμε ψηλότερα τον πολιτισμό μας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.