Οι συνήγοροι των φερόμενων δολοφόνων του Άλκη Καμπανού έχουν αποκλειστικά μία στρατηγική να σπάσουν τα ισόβια στους «εντολείς» τους. Ακούγοντάς τους στις δημόσιες τοποθετήσεις του υπάρχει μια αίσθηση προσβολής του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Φαίνεται από τις υπαγορευμένες ομολογίες στη δικογραφία. Κοντολογίς αναφέρουν ότι μια ντουζίνα πιτσιρικάδες αποφάσισαν στα καλά του καθουμένoυ να ξεσκάσουν βγαίνοντας μια βόλτα στη Χαριλάου για να … ανταλλάξουν απόψεις με αντιπάλους οπαδούς κι αν τύγχανε και καμιά διαφωνία να άρχιζε να πέφτει καμιά φάπα. Όλοι τους δηλώνουν «απεταξάμην τον δρέπανο», δίνοντας ο ένας τον άλλον, σαν τα ποντίκια δηλαδή που προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια ενός πλοίου που βυθίζεται πατώντας το ένα το άλλο. Δηλαδή ομολογούν όλοι ότι πήγαν εκεί με στυλιάρια προφανώς για …οικοδομικές εργασίες και μερεμέτια, μαχαίρια για να κόψουν … ζοχιές και ραδίκια και δρεπάνια για να θερίσουν τα στάχυα, αν και το θέρος αργεί ακόμη, με αποκλειστικό στόχο να μην αποδειχτεί ότι είχαν πρόθεση να σκοτώσουν και να τη γλιτώσουν με χρόνια κι όχι ισόβια. Ο ένας συνήγορος υποστήριξε με … κομπασμό ότι δεν είχαν οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας. Έτερος συνάδελφος του ανέφερε ότι ο εντολέας του αισθάνεται μετανιωμένος που συμμετείχε σ’ αυτή τη «διαδικασία». Εν ολίγοις για εκείνον το πιο στυγνό έγκλημα των τελευταίων τριάντα ετών στη Θεσσαλονίκη, είναι «διαδικασία». Μέχρι που διαβάσαμε ότι ο ένας φερόμενος δράστης ισχυρίστηκε ότι δέχτηκε χτύπημα με κράνος, υπονοώντας ότι βρέθηκε σε άμυνα και μαχαίρωσε δυο φορές στο γλουτό για να γλιτώσει!

Ο Μπίσμαρκ είπε ότι οι νόμοι είναι σαν τα λουκάνικα, είναι καλύτερο να μην βλέπεις πως γίνονται. Η έννοια της δικαιοσύνης είναι και θα είναι πάντα πολύ σχετική γιατί στηρίζεται σε νόμους που δεν έχουν θεσπιστεί για το συνολικό καλό αλλά για την εξυπηρέτηση των ιδιοτελών συμφερόντων. Οι δικαστικές αποφάσεις  διχάζουν την κοινωνία ιδίως στις  εποχές συνολικής αμφισβήτησης των θεσμών. Και τότε, θα πρέπει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνονται δίκαιες, ανταποκρινόμενες στο αίσθημα δικαίου αλλά και την ηθικές αξίες που διέπουν την κοινωνία. Στη Θεσσαλονίκη, ειδικότερα στις υποθέσεις οπαδικής βίας υπάρχει η αίσθηση της ατιμωρησίας. Ό,τι αναλαμβάνουν τους δράστες μεγαλοδικηγόροι οι οποίοι εξουσιοδοτούνται – οι περισσότεροι κατόπιν πίεσης προφανώς – από τους ιδιοκτήτες των ομάδων και εξασφαλίζουν τις μικρότερες δυνατές ποινές. Αυτή η υπόνοια, δυστυχώς, υφέρπει και στην υπόθεση δολοφονίας του Άλκη.

Ελπίζω οι δικαστές και οι αστυνομικοί που θα πάνε μάρτυρες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων για να αλλάξει επιτέλους η αίσθηση της ατιμωρησίας που αποτελεί μία από τις βασικές αιτίες εκκόλαψης της εγκληματικότητας που καλύπτεται με το μανδύα της οπαδικής βίας. Και η δολοφονία αυτού του παιδιού, να αποτελέσει το σημείο αναφοράς μιας ολικής επανεκκίνησης για την αλλαγή με την οποία βλέπουμε την κοινωνία: Από τον αθλητισμό έως τη δικαιοσύνη.