Κάποτε έλεγαν ότι είναι η οικονομία. Τώρα είναι σαφές ότι είναι οι νέοι. Οι νέοι «σέρνουν το καράβι» της πολιτικής. Διά της παρουσίας ή της απουσίας. Από το ποιοι και πόσοι επιλέγουν το πρώτο, ποιοι και πόσοι επιλέγουν το δεύτερο.

Η «πρώτη» που το κατάλαβε αυτό ήταν η τηλεόραση. Το… χαζοκούτι έπιασε γρήγορα την έννοια των «δυναμικών κοινών». Βλέπετε, είναι και η αλληλεπίδραση των ανθρώπων της με τους διαφημιστές, κάθε είδους αγαθού και υπηρεσίας, που τους βοηθά στο να δίνουν κάθε σεζόν την απάντηση στο ερώτημα «τι θέλουν οι νέοι;».

Η γενιά του Chat GTP, του TikTok, του Netflix οδεύει στις κάλπες. Άλλοι τους θεωρούν απολιτικούς και ως εκ τούτου απρόβλεπτους και άλλοι… ηλίθιους. Πιστεύουν πως μπορούν να τους «καθοδηγήσουν». Να τους πορώσουν και να κατευθύνουν την οργή τους. Νομίζουν.

Σε κάθε περίπτωση, έχουν όλοι άδικο. Έχουν άδικο οι «αντισυστημικοί», που πιστεύουν ότι επενδύοντας στη δίκαιη οργή και αγανάκτηση των νέων θα τους στείλουν στο δικό τους ταμείο.

Έχουν άδικο και οι συστημικοί, που πιστεύουν ότι η «μάχη» για την ψήφο των νέων είναι χαμένη και εστιάζουν στις μεγαλύτερες ηλικίες.

Οι νέοι δεν είναι ούτε στο τσεπάκι κανενός. Και σε καμία περίπτωση δεν είναι στον κόσμο τους. Απλώς, πρέπει κάποιος να τους τραβήξει την προσοχή και να το κάνει για τον σωστό λόγο.

Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η νέα γενιά είναι εγκλωβισμένη στις ετοιματζίδικες εργασίες της τεχνητής νοημοσύνης, στα αποσπασματικά βιντεάκια του κινεζικού κολοσσού και τις σειρές της δημοφιλούς πλατφόρμας στρίμινγκ.

Βέβαια, οι εποχές αλλάζουν. Κάποτε ήταν πολιτικοποιημένοι και κομματικοποιημένοι, τώρα δεν είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται και δεν καταλαβαίνουν. Ξέρουν τι θέλουν, όπως ξέρουν και τι δεν θέλουν. Αν είναι διαφορετικό από τα δικά μας «θέλω», δεν είναι δικό τους πρόβλημα. Είναι δικό μας. Των μεγαλύτερων γενιών.

Οι εκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία να πιάσει κανείς τον σφυγμό τους. Να τους συναντήσει. Καλό θα ήταν αυτό να έχει γίνει τα προηγούμενα χρόνια και να γίνεται κάθε φορά μετά τις εκλογές, αλλά δεν ζούμε σε ιδανικό κόσμο. Αντί για τον «αστάθμητο παράγοντα», αντί για τους «πελάτες», μπορούν τα κόμματα να δουν την ευκαιρία.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL