Πώς θα μπορούσαν φωτογραφίες να βρεθούν στα σκουπίδια ; 

Περνώντας τον δρόμο απέναντι από το σπίτι μου, αντίκρυσα κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ακριβώς δίπλα από τον κάδο σκουπιδιών, πάνω στο χώμα, βρίσκονταν δυο φωτογραφίες. Φωτογραφίες πραγματικών ανθρώπων που είχα πεταχτεί στο έδαφος, μαζί με όλα τα υπόλοιπα άχρηστα που αφήνει ο καθένας μέσα στον κάδο ή έξω από αυτόν.

Στην πρώτη φωτογραφία, δύο ηλικιωμένοι, ένας άνδρας και μια γυναίκα. Στέκονται χαμογελαστοί δίπλα σε μια τούρτα γενεθλίων που γράφει «86».

Στην δεύτερη, η ίδια ηλικιωμένη γυναίκα μαζί με δύο νεότερους, έναν άνδρα και μια ακόμα γυναίκα, να τρώνε όλοι μαζί. 

Οι φωτογραφίες βρέθηκαν μόνες τους στο χώμα. Καμία κορνίζα δίπλα τους, κανένα ανοιχτό βιβλίο ή παλιό έπιπλο που να δείχνει ότι ίσως πετάχτηκαν καταλάθος. 

Έχω μαζέψει διάφορα αντικείμενα στα οποία βρήκα κάποια αξία από τα σκουπίδια. Καρτ ποσταλ, βιβλία, ακόμα κι ένα πορσελάνινο βάζο. Αλλά τις φωτογραφίες αυτές δεν σκέφτηκα να τις μαζέψω. Θυμήθηκα την ιστορία εκείνου του ανθρώπου που άρχισε να καθαρίζει και να αφήνει λουλούδια στον τάφο ενός άγνωστου μέχρι που ανακάλυψε ότι δολοφόνησε μια ολόκληρη οικογένεια. Ίσως σκέφτηκα έτσι για να νιώσω καλύτερα που δεν ήξερα τι να κάνω. 

Δεν είμαι σίγουρη ποιοι ήταν στη φωτογραφία. Οι περισσότεροι που ζούμε σε πολυκατοικία, πλέον, δε γνωρίζουμε καν τους γείτονές μας και τους βλέπουμε μόνο για τα κοινόχρηστα, τα ρο΄πυχα που πέφτουν από τα πάνω μπαλκόνια στα κάτω ή κανένα παράπονο.

Μιας και βρίσκονταν απέναντι από το σπίτι μου, το πρώτο άτομο που σκέφτηκα ήταν η σπιτονοικοκυρά μου, η οποία πρόσφατα πέθανε. Είχα να τη δω χρόνια, δεν θυμάμαι καν πώς έμοιαζε. Έμενε ακριβώς δίπλα από εμάς. Μια μέρα, λίγο καιρό μετά τον θάνατο της, ήρθαν κάποιοι άγνωστοι από μια μεταφορική και άδειασαν το σπίτι της εξαφανίζοντας τα πάντα. Ίσως να θέλω να σκέφτομαι ότι ήταν δικιές της και δεν υπήρχε ελπίδα να σωθούν.

Προσπαθώντας να λύσω το μυστήριο των φωτογραφιών, σκέφτηκα ένα ακόμα σενάριο. Πολύς κόσμος, ακόμα και κοντινοί μου άνθρωποι, φεύγει από τα σπίτια του άρον άρον γιατί το ενοίκιό τους ανέβηκε, το σπίτι τους πουλιέται ή γίνεται διαμέρισμα βραχυχρόνιας μίσθωσης. Στο διαδίκτυο, πλήθος αγγελιών ξεκινούν και τελειώνουν με «λόγω μετακόμισης».

Ρούχα, παπούτσια, βιβλία, έπιπλα και διακοσμητικά, όλα πρέπει να φύγουν όσο νωρίτερα γίνεται μαζί με τους ιδιοκτήτες. Οτιδήποτε, όσο μικρό και να είναι, πωλείται ή χαρίζεται στον βωμό της εξοικονόμισης χώρου και χρόνου. Για ό,τι δε βρεθεί λύση, ο προορισμός του είναι ο δρόμος.

Ίσως κάποιος, πάνω στη βιασύνη του, να πέταξε κι αυτές τις φωτογραφίες. Ίσως να σκέφτηκε «τις έχουμε στον υπολογιστή, τι να κουβαλάμε χαρτιά μαζί μας;».

Γιατί δεν έχουμε χώρο για τις αναμνήσεις; Γιατί δεν υπήρξε ούτε ένα άτομο να σώσει αυτές τις εικόνες;