Dress code, υποσυνείδητο και στερεότυπα.

Ως γυναίκα υπάλληλος σε διευθυντική θέση και επιχειρηματίας πολλές φορές λέω από μέσα μου:

«αν ήμουν άντρας θα είχα καταφέρει περισσότερα». Τις προάλλες είπα σε έναν φίλο: «Θα θελα να είμαι άντρας και όταν φοράω τα oxford παπούτσια μου νιώθω πιο δυναμικά» και μου απάντησε: «αυτό μην το ξαναπείς ποτέ και ποτέ μην χάσεις την θυληκότητά σου, τα καταφέρνεις μια χαρά ως γυναίκα».

Η αλήθεια ωστόσο είναι κάπου στη μέση. Δεν είναι τυχαίο ότι γυναίκες στελέχη, πολιτικοί και επιχειρηματίες φοράνε κοστούμι με γόβα.

Το dress code σίγουρα δεν υπάρχει πια, άρα τι τις ωθεί σε αυτό το ντύσιμο; Η υποσυνείδητη ανάγκη να «μοιάσουν» εξωτερικά με άντρα. Γιατί όμως; Για να είναι περισσότερο υπολογίσιμες στα «μάτια του άλλου», εκ πρώτης όψεως που λέμε. Μια εικόνα χίλιες λέξεις.

Αντικρίζεις ένα ανδρόγυνο ντύσιμο και αμέσως το συνδέεις επιχειρηματικά. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει επειδή η εκάστοτε γυναίκα το έχει ανάγκη ή ο άλλος που την αντικρίζει για να την «πάρει στα σοβαρά» έχει ανάγκη να την δει με το σακάκι.

Η γνώμη μου είναι πως συμβαίνει διότι έτσι έχει συνηθίσει το μάτι και το υποσυνείδητο με τα χρόνια. Αν δηλαδή μια πολιτικός εμφανιστεί με ένα φόρεμα με τιράντα ροζ σε ένα τραπέζι γεμάτο άντρες ή με ένα κλειστό κοστούμι, σε ποιές από τις δυο εικόνες θεωρείτε ότι θα δώσουν βάση στον λόγο της;

Και φτάνουμε στην αρχή με τα oxford. Πρέπει να προσπαθούμε να μοιάσουμε με άντρα στον επιχειρηματικό στίβο;

Γιατί η βουλή έχει από τα 300 μέλη μόνο 62 γυναίκες;

Μήπως κατά βάση ισχύουν ακόμα τα στερεότυπα για την θέση της γυναίκας και είμαστε και σε αυτό πίσω;